Gerben was onrustig wakker geworden. Hij had een ontbijtje gemaakt, maar echt smaken deed het niet. Er maalde van alles door zijn kop. Hij was in de richting van de caravan van Lars gelopen, maar alles was dicht, de auto weg. Helaas, hij had hem graag even gezien. Aan de andere kant maakte het hem wel rustig dat hij er niet was, even de tijd om na te denken. Jacqueline zat buiten. Ze zwaaide.
‘Marc was je kwijt gisteravond.’
‘Ik was met Lars gaan zwemmen,’ glimlachte Gerben.
‘Gisteravond?!’ Ze klonk verbaasd.
Gerben lachte. ‘Ik had ook mijn bedenkingen, maar het was gaaf.’
‘Jullie zijn gek.’
‘Waar is de rest?’
‘Iedereen gaat een beetje zijn eigen gang vandaag, geloof ik. Ron en Laura zijn samen op pad, Marc is met zijn ouders weg en Lars is een kwartier geleden met zijn broertje en zijn ouders weggereden.’
‘Ga jij nog iets doen vandaag?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik ga eens aan mijn boek beginnen dat ik heb meegenomen.’
Gerben maakte aanstalten om weer door te lopen. “Ik zie jullie vanavond wel weer.’
‘We zien elkaar wel in de hal, denk ik.’
Ze groetten elkaar en Gerben liep door. Hij keek of er post was, maar het vakje was leeg. Hij bleef nog wat rond de caravan hangen en pakte een tijdschrift om te lezen. Geen letter drong door in zijn hoofd. Later die middag liep hij de duinen in. Hij volgde het pad dat over de duinen liep. Boven op een duintop ging hij zitten op een bankje. Hij trok zijn benen op, voeten op de bank, zijn armen om zijn benen. Hij staarde naar beneden, het water knabbelde zacht aan het zand. Er liepen wat mensen voorbij, maar die had hij nauwelijks in de gaten. Hij zuchtte en zonk nog verder in gedachten.
Gisteravond was een spiegel geweest, hij had naar zichzelf moeten kijken. En verder. Diep naar binnen. Hij dacht aan Annemiek en aan Lars. En aan gisteravond. Natuurlijk kende hij zijn interesse in andere jongens. Altijd had hij gedacht dat het normaal was geweest. Hij had zich nooit zorgen gemaakt om zijn nieuwsgierigheid naar andere jongens en zijn wens om een jongen naakt te zien. Zijn eigen naaktheid kende hij door en door. Het was gewoon nieuwsgierigheid naar hoe het er uitzag bij andere jongens. Vergelijkend warenonderzoek. Niets mis mee. Maar wat was het dan dat hij voelde voor Lars en eerder voor Stan? Bij Marc of Ron had hij dat helemaal niet. Was het verliefdheid? Hoe langer hij er over nadacht, hoe meer hij tot de ontdekking kwam dat het de enige conclusie was. Hij had het al eerder gedacht maar altijd willen ontkennen. Was hij daarom zo vasthoudend als hij verliefd was op een meisje? Werd het daarom een obsessie, omdat hij dat graag wilde? Zolang hij maar het idee had verliefd te zijn op een meisje was er niets aan de hand? Nee, hij was toch echt verliefd op Annemiek. Daar was geen twijfel over mogelijk. Zijn kop werd onrustiger. Hij had het gevoel in twee werelden te leven. De eerste wereld was de wereld zoals iedereen hem kende. Normale jongen, met een vriendin. Geen probleem. Zo moest iedereen hem ook kennen. Daarnaast had hij een andere kant. Een tweede wereld. De geheime wereld. Waar hij stiekem zelf alleen van kon genieten. In zijn hoofd had hij de deur naar die tweede wereld al wagenwijd open gezet. Als hij zich aftrok dacht hij er vaak aan dat hij dat samen met een andere jongen deed. Dat was toch weer gewoon die nieuwsgierigheid? Zich proberen een voorstelling te maken hoe het er bij een andere jongen uit zou zien? Niemand wist van die tweede wereld af. Lars eigenlijk ook niet. Die dacht waarschijnlijk hetzelfde, gewoon nieuwsgierigheid, verder niets. Dat was het toch ook bij hem? Hij had toch een vriendin? Daar was hij toch meer dan blij mee? Maar van binnen bleef het knagen. Het stomme was dat hij eigenlijk geen schudgevoel had tegenover Annemiek. Als hij aan haar dacht of bij haar was, dacht hij niet aan jongens. Alsof die twee werelden naast elkaar stonden en geen invloed op elkaar hadden. Maar de onrust bleef. Als hij eerlijk was tegen zichzelf moest hij toegeven dat hij al lang een besluit had genomen. Hij zou proberen bij Lars verder door te breken. Kijken hoe het zat bij hem, kijken hoe ver het kon gaan. Alles meemaken, als een spons. Dan maar even twee werelden.
Gerben keek op zijn horloge en schrok er van dat hij zo lang voor zich uit had zitten staren. Hij stond op en liep terug naar de camping. Net op tijd terug voor het eten. Al vroeg in de avond kwam Marc aan gelopen. Ze liepen samen naar Jacqueline, Lars zat ook buiten. Marc nodigde hem uit om mee te gaan naar de hal. Ze liepen met zijn vieren naar binnen, Marc speelde een potje tafeltennis tegen Lars. Gerben staarde wat voor zich uit. Lars had nog geen woord tegen hem gezegd. Het leek wel of hij hem ontweek. Ron en Laura kwamen er bij staan en lachten toen Marc hopeloos ten onder ging.
‘Jij speelt dit vaker,’ zei hij terwijl hij klaar stond om de volgende bal van Lars te ontvangen.
Lars keek Gerben glimlachend aan. Gerben grinnikte in zichzelf.
Lars haalde lachend zijn schouders op. ‘Och…’
‘Zie je wel,’ lachte Ron, ‘dat kon ook gewoon niet anders.’
Lars lachte nog een keer en serveerde de bal naar Marc. De bal kaatste drie keer heen en weer en toen was Marc het al weer kwijt. Ron nam het batje van Lars over en ging tegenover Marc staan. De twee meiden stonden aan de rand van de tafel te kijken, Lars ging naast Gerben op een stoel zitten.
‘Wat een dag vandaag,’ zuchtte Lars.
Gerben keek hem aan.
‘De hele dag lopen shoppen, vreselijk.’
Gerben glimlachte. ‘Klinkt erg leuk, ja.’
Lars gaf hem lachend een duw. ‘En hoe was jouw dag?’
‘Wat zitten lezen. Eindje gaan lopen. Boven op de duin op een bankje gezeten.’
‘Alleen?’
Gerben knikte. Lars keek hem een keer aan. Een warme gloed trok door Gerben zijn lichaam. Ze moesten nu het zelfde denken, dat kon niet anders. Maar ze zeiden niets. Ze keken weer naar de tafel en volgden het balletje met hun ogen. Gerben keek een keer schuin opzij. Lars zat voorover, zijn ellebogen op zijn knieën, zijn handen in elkaar. Gerben keek naar de handen. Alles werd steeds mooier aan die jongen. Maar op dat moment onbereikbaar. De eerste wereld keek toe. Het werd al wat later die avond, Ron en Laura gingen weg. Lars speelde een partijtje tegen Gerben. Gerben bood goede tegenstand en gaf zich niet zomaar gewonnen. Het duurde zelfs vrij lang voor ze aan het eind van het spel kwamen. Jacqueline ging terug naar de caravan, Marc liep met haar mee.
‘Gaan jullie mee?’ vroeg Marc.
‘We maken dit nog even af, ik kan hem toch niet laten winnen?’ lachte Lars.
Marc en Jacqueline lachten en vertrokken. Ze waren weer samen, alleen. Lars won uiteindelijk, maar niet meer met een grote voorsprong.
‘Je gaat vooruit,’ lachte hij.
‘Ik zei toch dat ik je ergens deze drie weken zou inmaken?’ Gerben lachte.
Hij voelde zich goed. Lars ontdooide weer een beetje. Ze liepen samen terug. Zwijgend. Gerben werd er nerveus van. Hij wilde iets zeggen, maar wist niet wat.
‘Nog even het strand op?’ vroeg Lars ineens.
‘Mij best,’ zei Gerben zo gewoon mogelijk. De warme gloed trok weer door hem heen.
Het was donker, de maan was bijna verdwenen. Hun ogen wenden aan de duisternis en ze liepen over het duinpad naar het strand. Gerben zorgde dat hij dicht naast Lars liep. Af en toe raakte hij met zijn hand die van Lars aan. Ze sloften door het losse zand. Lars liep op een paal af en ging er tegen aan zitten. Gerben zakte vlak naast hem neer. Hun schouders raakten elkaar licht. Ze zwegen. Gerben probeerde onopvallend op te schuiven. Uitproberen, kijken hoe ver hij kon gaan. Lars liet het toe. Hij liet zich wat meer tegen Lars aan hangen. Die hing meteen terug. Gerben zuchtte zonder dat Lars het merkte. Hij legde zachtjes zijn hoofd tegen de schouder van Lars. Het duurde niet lang of hij voelde Lars zijn hoofd tegen die van hem hangen. Zo bleven ze een tijdje zitten. De magie van de avond ervoor was er weer. Gerben draaide zijn gezicht wat naar Lars. Die keek terug. Gerben waagde de sprong, hij kwam langzaam dichterbij met zijn lippen. Lars kwam hem tegemoet. Gerben draaide zijn lichaam, hun gezichten nu tegenover elkaar. Ze kusten en keken elkaar aan. Lars glimlachte. Gerben kwam weer dichterbij en kuste opnieuw. Voor hij weer terug kon gaan had Lars zijn hand al achter zijn hoofd en hield hun lippen op elkaar. Warme gloed. Gerben opende zijn mond een stukje en voelde de tong van Lars zijn weg zoeken. De puntjes van hun tongen tastten elkaar voorzichtig af. Gerben zuchtte, Lars zuchtte terug. De tongzoen werd al snel wilder. Gerben pakte de kraag van Lars en trok hem naar zich toe. Hij liet zich verder achterover vallen en Lars viel mee. Gerben’s hoofd tolde toen hij het gewicht van Lars op zich neer voelde komen, zijn handen, zijn mooie handen, woelden door zijn haar. Gerben streelde zijn rug en hield hem stevig vast. Lars kroop dichter op hem en liet de tongzoen niet meer los. Alle remmen los! Ze twijfelden niet meer en lieten zich helemaal gaan. Niet meer nadenken over wat de ander wel niet zou denken. Gewoon doen! Gerben voelde zijn harde kruis klem zitten. Lars lag er boven op. Lars schoof nog wat omhoog en liet zijn opgewonden paal langs die van Gerben glijden. Sex met stof er tussen. Lars draaide zich om en nam Gerben met zich mee. Gerben voelde zijn handen op zijn rug en onder zijn shirt verdwijnen. Lars had warme handen en gleden over zijn huid. De zee ruiste in Gerben zijn hoofd. Lars liet ineens los. Hij keek op zijn horloge.
‘Het is net twaalf uur geweest, de hal gaat nu dicht. We moeten nu terug, anders krijgen we gezeik.’
Gerben stond met tegenzin op. Lars had gelijk. Hij trok Lars uit het zand en ze klopten hun kleren af. Gerben sloeg zijn armen om de middel van Lars en gaf hem een tongzoen. Lars antwoordde gretig. Lichamen tegen elkaar gedrukt, armen er om heen. En heftige lange zoen.
‘Kom,’ zei Lars en trok Gerben met zich mee. Ze liepen naast elkaar terug, arm om elkaar heen. Gerben voelde zich goed. Lars was door de deur van de tweede wereld. Hij was niet meer alleen. Bij de ingang van de camping lieten ze elkaar los en gaven elkaar nog een lange kus. Terug naar de eerste wereld.
Marc en Jacqueline zaten nog op het terras toen Gerben en Lars aan kwamen lopen.
‘Zo, dat potje duurde nog lang,’ lachte Marc.
Gerben en Lars glimlachten. Ze gingen er bij zitten. Gerben hoopte maar dat Marc en Jacqueline niet meer naar de hal terug waren geweest, maar aan hun manier van praten merkte hij dat ze gewoon bij de caravan hadden gezeten. Af en toe keek hij naar Lars. Hij had een warme gloed van binnen. Lars praatte met Marc alsof er niet gebeurd was. Gerben genoot van zijn lachende gezicht. Lars keek terug en glimlachte. Lars deed verder zo normaal en onschuldig mogelijk. Jacqueline en Marc hadden niets in de gaten. Het was tijd om naar bed te gaan. Ze stonden op, Marc gaf Jacqueline een lange kus. Lars en Gerben keken elkaar veelbetekenend aan. Gerben had hem het liefst vast gepakt en een kus gegeven maar dat ging niet met die anderen erbij. Het zou er ook niet meer van komen die avond. Lars zijn caravan stond er naast, en Marc zou met Gerben meelopen. Zo gebeurde het ook. Lars keek Gerben nog een keer diep aan en knipoogde snel. Gerben glimlachte terug. Die nacht in bed bleef Gerben nog even wakker. Hij dacht aan Annemiek. Hoe het met haar zou zijn. Maar vooral dacht hij aan Lars. Die lag eigenlijk vlakbij, in zijn bed. Zou hij nog wakker zijn? Wat zou hij nu denken?
De zon stond fel aan de hemel de volgende dag. Ze liepen met zijn zessen naar het strand, handdoek om de nek. Lars liep naast Gerben, de rest liep wat voor hen uit.
‘Jij nog goed geslapen?’ vroeg Lars.
‘Gaat wel. Jij?’
Lars haalde zijn schouders op. ‘Ik heb veel aan je liggen denken vannacht.’
‘Ik ook.’
‘Of aan Annemiek?’
‘Nee, aan jou.’
Lars keek hem aan maar zei niets. Ze liepen het strand op en zochten een rustig plekje. Ze legden hun handdoeken naast elkaar. Ron trok zijn shirt uit en liep naar het water. Laura volgde, Marc en Jacqueline keken elkaar even aan.
‘Gaan jullie ook?’
‘Nee, straks denk ik, ‘ zei Lars en ging op zijn handdoek zitten.
‘Tot straks dan,’ zei Marc en liep hand in hand met Jacqueline de zee in.
Gerben ging op zijn buik naast Lars liggen, zijn ellebogen in het zand. Lars draaide zich op zijn zij en keek naar Gerben. Hij glimlachte.
‘Wat denk je nou?’
Gerben haalde zijn schouders op. ‘Ik lig me alleen maar af te vragen hoe jij er over denkt.’
Lars lachte. ‘Dat heb ik gisteravond al laten merken. Maar hoe denk jij er over?’
‘Ik vond het gaaf.’
‘Maar je hebt een vriendin.’
‘Wil je dat ik kies?’
‘Nee.’ Lars zei het resoluut.
‘Als ik zou moeten kiezen, koos ik voor jou.’
‘Meen je dat?’
Gerben dacht na. Hij twijfelde toch wel. Was dit nou wat hij wilde? Viel hij echt meer voor jongens? Hij wist het niet. Maar hij kon het heel goed vinden met hem. Daarbij zag hij er ook nog eens leuk uit. Lars had iets wat hij niet onder woorden kon brengen. Had Annemiek dat ook?
‘Ja, dat meen ik,’ zei hij toen.
Lars draaide zich op zijn rug, zuchtte en keek naar de blauwe lucht.
‘Je bent de raarste vakantieliefde die ik ooit heb gehad,’ lachte hij.
‘Jij ook,’ grinnikte Gerben.
Lars keek een keer rond. De rest was een eind de zee in en flink met elkaar aan het stoeien. Hij keek Gerben nog een keer aan en gaf hem snel een kus. Gerben keek hem diep in zijn ogen. Hij wilde hem vasthouden en lang zoenen. Hij gaf snel een kus terug. Zijn voet raakte die van hem.
‘Niet hier, Gerben.’
‘Waar dan?’
‘Vanavond?’
‘Wil je weer gaan zwemmen?’
‘Als jij het niet te koud vind.’ Lars grijnsde.
Gerben prikte hem in zijn zij met een vinger. Lars schoot in de lach.
‘Vanavond zwemmen dus?’
‘Zul je zien dat de rest mee wil.’
‘Zien we dan wel weer.’
De rest kwam terug. Er waren wat wolken aan komen drijven.
‘Wij gaan terug, nog even naar het dorp,’ zei Laura, ‘gaan jullie mee?’
‘Ik blijf nog even hier,’ zei Gerben terwijl hij Lars even veelbetekenend aan keek.
‘Ik ook,’ zei hij.
‘Dan zien we jullie vanavond wel weer,’ zei Ron en pakte zijn handdoek. Ze pakten hun spullen bij elkaar en namen afscheid. Lars keek Gerben lachend aan. Hij wachtte tot ze ver genoeg weg waren en gaf hem een kus. Gerben sloeg zijn arm om hem heen en kuste hem lang terug. Lars draaide wat weg.
‘Niet hier, de halve camping loopt hier rond.’
Gerben zuchtte.
‘Ik weet wel iets denk ik,’ zei Lars en stond op. Hij klopte zijn handdoek uit en keek Gerben aan.
‘Kom, we gaan een eindje lopen.’
Ze pakten alles in hun tas en Gerben liep Lars achterna.
‘Waar loop je nou naar toe?’ vroeg hij.
‘Weet ik veel. Ergens waar geen mensen zijn.’
Ze liepen de duinen over en sloegen het bospad in. Geen mens meer te bekennen. Lars liep voorop, Gerben volgde. Het pad werd wat smaller. Lars stond ineens stil en draaide zich om. Hij liet zijn tas op de grond vallen en pakte Gerben vast. Hun monden vormden zich naar elkaar, hun tongen draaiden. Gerben pakte hem stevig vast en trok hem dicht tegen zich aan. Hij wilde nooit meer los laten. Hun opgewondenheid strak tegen elkaar. Lars zette zijn been tussen die van Gerben, zoveel mogelijk contact. Gerben gleed met zijn hand onder het shirt van Lars en tastte zijn rug af. Hij duwde langzaam zijn shirt verder omhoog en wilde het over zijn hoofd trekken. Lars hield hem tegen.
‘Straks komt er iemand.’
‘Wat dan?’
Lars keek hem aan. ‘Dat durf ik hier niet.’
Gerben wilde het niet opgeven, hij wilde het hele lichaam van Lars. Hij ging met zijn handen verder omhoog. Lars liet hem los.
‘Niet hier.’ Hij zuchtte. Opeens glimlachte hij.
‘Ik heb een idee,’ grinnikte hij. ‘We gaan douchen.’
‘Waar?’
‘Op de camping, de douches bij het tentenveld.’
Gerben glimlachte. Dat was een apart stuk aan de andere kant van de camping, niemand die hen daar zou vinden. Ze liepen naar de camping en liepen met een omweg naar het gebouw toe. Het was midden op de middag, er waren geen mensen te bekennen. Gerben liep een douchehokje binnen. Het waren ruime douches, met een klein muurtje waarachter je de kleren droog op kon hangen. Lars pakte het hokje ernaast en sloot de deur. Het waren kunststof wandjes, met een open ruimte er onder. Lars kroop er onder door en duwde de deur van Gerben’s hokje dicht. Hij kuste hem meteen stevig vol op zijn mond. Lars trok het shirt van Gerben uit en stak zijn armen omhoog. Gerben liet zijn handen langs het lichaam van Lars omhoog glijden en nam zijn T-shirt mee. Ze omhelsden elkaar en kusten vurig. Armen gleden over elkaars naakte lichaam. Gerben stak zijn vingers onder de broekrand van Lars zijn korte broek en gleed met zijn handen over zijn billen. Hij kneep een keer zachtjes. Lars kreunde en volgde zijn voorbeeld. Langzaam gleden de twee broeken naar beneden en vielen om hun voeten op de grond. Hun pikken groeiden en kropen tussen hen in omhoog. Lars trok Gerben onder de douche en duwde op de knop. Het warme water daalde op hen neer. Gerben had zijn hoofd tegen de schouder van Lars aan liggen en keek langs zijn lichaam naar beneden. Hij pakte zachtjes met zijn hand wat hij omhoog zag steken. Hij bleef kijken wat hij deed. Langzaam gleed de huid op en neer over de eikel. Lars zuchtte vlak bij zijn oor. Hij streelde met zijn hand de heup van Gerben en pakte zijn opgewonden kruis. Ze masseerden elkaar zachtjes. Gerben zag de hand op en neer gaan rond zijn harde paal. Hij tilde zijn hoofd wat op en kuste hem. Lars kreunde. Lars versnelde zijn hand en begon sneller te ademen. Met een korte kreun zakte hij plotseling wat door zijn knieën. Gerben keek naar beneden en zag het dikke witte zaad over zijn hand lopen. Lars leunde tegen hem aan en zuchtte diep. Hij begon zijn hand weer te bewegen en Gerben voelde de tinteling opkomen. Hij bewoog mee. Hij kwam op dezelfde manier, kreunend, een ongecontroleerde beweging van zijn lichaam. Ze hielden elkaar stevig vast en duwden af en toe op de knop om het water niet te laten stoppen. Wrijvende handen en veel lange zoenen.
‘Dit is gaaf, Lars.’
Lars grijnsde. ‘Vaker doen?’
‘Iedere dag, als het aan mij ligt.’
‘Zolang het niet opvalt.’
Gerben kuste hem weer.
‘Gaan?’
‘Nog even niet,’ fluisterde Gerben en gaf hem nog een zoen.
Lars gniffelde en kuste terug. Hij kneep zachtjes in de billen van Gerben en kuste zijn nek. Gerben aaide met zijn hand door Lars zijn haar. Ze hoorden een deur, er kwam iemand binnen. Naast hen sloot een deur van een douchehokje. Gerben en Lars keken elkaar aan en glimlachten. Lars gaf Gerben nog een laatste kus en liet hem los. Hij kroop zachtjes onder de wand door. Gerben pakte zijn handdoek en begon zich af te drogen. Hij bukte en wreef zijn benen droog. Hij keek naar zijn ontspannen kruis dat kort daarvoor nog in de hand had gelegen van Lars. Het wond hem opnieuw op. Hij trok zijn kleren weer aan en opende de deur van de douche. Lars stond al buiten en keek hem lachend aan. Gerben kuste hem en zocht meteen met zijn tong die van Lars. Hij had eigenlijk nog steeds niet genoeg. Ze liepen samen terug naar het strand en gingen op hun handdoek in het zand zitten, dicht tegen elkaar.
‘Vanavond weer gaan zwemmen?’ vroeg Lars.
‘Mij best. Maar ik denk dat de rest mee wil, al is het maar om te kijken.’
‘We trekken ze wel het water in,’ grijnsde Lars.
Gerben lachte. Ze liepen terug naar de camping en spraken af elkaar die avond weer te zien.
Gerben had gelijk. De anderen wilden die avond mee naar het strand. Ze hadden hun zwemkleding aan, met daar overheen een broek en een trui. Die trui was eigenlijk niet nodig, het was nog steeds warm. Aan de ene kant baalde Gerben een beetje, hij was liever alleen geweest met Lars. Aan de andere kant wilde hij zich ook niet teveel afzonderen van de rest, dat zou alleen maar opvallen. Ze waren allemaal in een uitgelaten stemming. Marc en Ron zagen het al helemaal zitten om het water in te gaan. Jacqueline en Laura hadden er geen zin in. Ze gingen vooral mee om te kijken of de jongens het wel zouden doen. Op het strand trokken de jongens hun kleren uit en stonden elkaar aan te kijken.
‘Nou,’ lachte Lars, ‘gaan we nog?’ Hij rende naar het water.
‘Daar gaat ie dan,’ zuchtte Marc en liep naar het water.
Hij werd ingehaald door Ron en Gerben en rende verder met hun mee. De twee meiden stonden te kijken hoe de vier jongens het water in renden en voorover doken. Ze hoorden hen lachen en zagen hoe ze zwaaiden. Ron wenkte ze maar Jacqueline stak haar middelvinger op.
‘Dat ze het maar bekijken,’ lachte ze naar Laura.
‘Ze zijn knettergek,’ zuchtte die terug.
Gerben bleef in de buurt van Lars. Die keek hem af en toe gniffelend aan. Toen ze vlak bij elkaar stonden en buiten gehoorsafstand van de andere twee waren knipoogde Lars.
‘Broek uit en samen springen?’ lachte hij.
‘Nee, dat bewaar ik wel voor jou,’ grijnsde Gerben terug.
Lars lachte en zwom weer verder. Erg lang bleven ze niet in het water, Marc en Ron hadden er al snel genoeg van. Ze liepen terug het strand op en Gerben voelde de kou weer toen hij uit het water kwam. Hij dacht weer terug aan de vorige keer met Lars, en kreeg het gevoel weer in zijn buik. Hij pakte snel een handdoek en wreef zich droog. Lars stond met zijn rug naar hem toe. Gerben keek er even naar en trok toen zijn kleren snel aan. Lachend liepen ze samen terug naar de camping. Met zijn zessen zaten ze de rest van de avond bij elkaar. Ron en Marc vonden het gaaf om te zwemmen in de avond, de meiden snapten nog steeds niet wat er nou zo lekker aan was. Gerben dwaalde wat af met zijn gedachten naar Annemiek. Wat zou ze aan het doen zijn? Eigenlijk had ze dit ook moeten meemaken, ze was ook op het strand blijven staan, dat wist hij wel zeker.
‘Hee, wakker worden,’ lachte Marc.
Gerben kreeg een douw en schrok op.
‘Annemiek zeker?’ vroeg Marc spottend.
Gerben glimlachte wat en keek even naar Lars. Die staarde strak naar de grond. Hij zei niets, keek Gerben ook niet aan. Gerben’s hoofd draaide weer op volle toeren.
Die nacht in bed draaide dat hoofd nog steeds. Ze hadden niets meer tegen elkaar kunnen zeggen, geen kus meer kunnen geven. De rest was er constant bij geweest. Hij had nog iets willen zeggen, maar wat eigenlijk? Hij had het strakke gezicht van Lars goed gezien en wel kunnen raden wat die dacht. Zou hij kwaad zijn of teleurgesteld? Het was moeilijk. Hij wist zelf eigenlijk niet eens wat hij er mee moest. Hij draaide zich weer om en probeerde te slapen. Dat lukte pas veel later.
Gerben werd laat wakker. Hij had de halve nacht nog wakker gelegen en zijn ouders hadden hem nog even laten slapen. Zijn moeder maakte hem nu toch maar wakker.
‘Gerben, wordt eens wakker, het is al laat.’
Gerben kreunde wat en draaide zich om.
‘Er was post voor je,’ zei zijn moeder veelbetekenend en legde de brief op zijn bed.
Gerben deed zijn ogen open en glimlachte naar zijn moeder. Die verliet het slaapkamertje weer terwijl Gerben de envelop open peuterde. Hij las de brief van Annemiek waarin ze schreef dat ze het goed naar haar zin had en veel leuke dingen deed. Ze had een gezellige tijd met haar vakantievrienden en ze miste hem. Het was een leuke brief, hij glimlachte. Hij voelde dat hij haar miste, hij wilde haar weer zien, haar vrolijke lach, haar heldere ogen. Gerben ging op zijn rug liggen toen hij de brief gelezen had en staarde naar het plafond. Hij zuchtte en zag het gezicht van Lars weer voor zich, hoe hij strak naar de grond gekeken had de avond er voor. Hij voelde zich schuldig. Schuldig naar Annemiek, omdat hij vreemd ging met een jongen. Schuldig naar Lars, omdat hij een vriendin had waar hij overduidelijk aan zat te denken waar hij bij was. Hij zuchtte nog een keer en stond op. Na het ontbijt ging hij naar het strand. Het was een beetje bewolkt, en stond een aardige wind. Alsof het weer meeging met de toestand in zijn hoofd. Hij ging tegen de paal aanzitten en staarde over het water. Er maalde weer van alles door zijn hoofd, maar antwoorden kwamen niet voorbij. De zon brak even door en scheen op zijn gezicht. Hij sloot zijn ogen en stuiterde heen en weer tussen zijn twee werelden.
‘Word eens wakker,’ hoorde hij vlak naast zich.
Hij opende zijn ogen en keek in het lachende gezicht van Lars. Gerben glimlachte.
‘Ik was naar jouw caravan gelopen maar je was er niet. Jouw moeder zei dat je het strand op was.’
‘Ik wou even een eindje gaan lopen.’
‘Ik dacht al wel dat ik je hier kon vinden,’ lachte Lars.
Gerben glimlachte en haalde zijn schouders op.
‘Aan het nadenken?’
Gerben knikte.
‘Zin om mij te vertellen waaraan?’
‘Sorry voor gisteravond.’
‘Hoezo?’
‘Ik zag jouw gezicht wel toen Marc over Annemiek begon.’
Lars bleef stil.
‘Vond je niet leuk, of wel?’
‘Weet ik niet.’
‘Nou, en daar zit ik dus over te denken.’
‘Luister, Gerben, je hebt nou eenmaal een vriendin. Dat wist ik van te voren. Ik was nieuwsgierig naar hoe het zou zijn. Dat is alles.’
‘Alles? Verder niets?’
‘Weet ik niet. Straks gaan we weer gewoon naar huis en jij weer naar Annemiek.’
‘Ik weet niet of ik dat wel wil.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik jou ook leuk vind, sukkel.’ Gerben lachte.
Lars glimlachte verlegen. ‘Maar het zou toch niet kunnen?’
‘Dat vraag ik me nou juist af, Lars.’
‘Gerben, na deze vakantie zal dat niet meer gaan. Vakantieliefdes duren nooit lang.’
‘Wat zijn we dan voor elkaar?’
‘Een vakantieliefde.’
‘Meer niet?’
‘Een hele speciale, dat wel,’ gniffelde Lars en gaf Gerben een kus.
Gerben staarde voor zich uit. Dat was duidelijk. Een vakantieliefde. Niets meer en niets minder. Het zette hem weer aan het denken. Hij moest zichzelf toegeven dat hij er over had zitten denken hoe het na de vakantie zou zijn. Zover woonden ze nou ook weer niet van elkaar vandaan. Lars woonde een paar dorpen verderop. Hoever zou het fietsen zijn? Drie kwartier, een uur? Hooguit. Het zou dus best kunnen. Maar het was wel duidelijk dat Lars daar anders over dacht.
‘Dus voor jou is dit gewoon nieuwsgierigheid, niets meer?’ vroeg hij.
Lars haalde zijn schouders op. ‘Ik denk het, ik weet niet. Je bent speciaal, Gerben. Ik had nog nooit iets met een jongen gedaan, en bij jou voelde ik me op mijn gemak, jou vertrouwde ik. Met jou wou ik het uit proberen.’ Hij keek Gerben aan en lachte.
‘En zoveel mogelijk,’ grinnikte hij er nog achteraan.
Hij sloeg zijn arm om Gerben heen en kuste hem. Hij duwde hem achterover en kwam op hem liggen. Hij drukte zijn lippen op die van Gerben en zocht met zijn tong een weg naar binnen. Gerben antwoordde gretig. Zijn armen graaiden door de haren van Lars, zijn tong draaide mee met die van hem. Hij voelde hun opgewondenheid klem tussen hen in. Lars zijn schoen schuurde langs zijn broekspijp heen en weer. Annemiek was hij weer vergeten. Lars liet hem los en stond op. Hij pakte de hand van Gerben en trok hem uit het zand. Hij nam hem mee naar de duinen en zocht een beschutte plek in een duinpan, waar niemand hen kon zien zolang ze maar bleven liggen. Hij ging in het zand liggen en trok Gerben boven op zich. De zoen ging verder. Alles ging verder. Lars zocht met zijn hand het kruis van Gerben. Hij streelde zijn harde paal door zijn broek heen. Gerben kreunde en hield Lars nog steviger vast. Hij ging met zijn hand over de rug van Lars en wurmde zijn vingers onder het elastiek van zijn broek. Zijn hand gleed over de naakte billen van Lars, af en toe kneep hij zachtjes. Lars begon sneller te zoenen en gleed met zijn hand over Gerben’s buik naar beneden, zijn broek in. Al snel had hij gevonden wat hij zocht. Hij masseerde hem langzaam, prikkelde de rand van zijn eikel door zijn voorhuid heen en weer te laten bewegen. Ze vergaten alles om hen heen, alleen hun lichamen telden nog maar. Gerben gleed met zijn hand naar voren en deed hetzelfde bij Lars. Ze draaiden zich op hun zij. Broeken gleden naar beneden, handen concentreerden zich op één plek. Geen zin om er lang over te doen, ze waren te opgewonden en wilden samen het hoogtepunt meemaken. Dat kwam snel. Gerben kreunde snel bij iedere ademhaling, Lars volgde. Kort na elkaar kwamen ze klaar, er vormden zich twee plekken in het zand. Ze kusten elkaar, ze hadden allebei liggen kijken hoe de ander klaarkwam. Ze trokken hun broeken weer op en kropen dicht tegen elkaar. Lars graaide door Gerben’s haar en zuchtte. Hij keek hem diep in zijn ogen en kuste hem.
‘Zouden de anderen zich nou afvragen waar wij zijn?’ Lars gniffelde.
‘Geen idee,’ zei Gerben, ‘hier vinden ze ons toch nooit.’
‘We houden dit toch wel geheim he?’
‘Wat dacht je dan? Dit gaat ze geen bal aan.’
Gerben kneep in zijn rug en glimlachte. Ze rolden door het zand en verloren het gevoel voor de tijd. Tijd genoeg.
Toch ging de tijd sneller dan ze dachten. De vakantie vloog voorbij, nog een paar dagen en ze zouden weer naar huis gaan. Het waren gezellige weken geweest. Gerben en Lars maakten gebruik van de momenten dat ze alleen waren. De anderen hadden niets in de gaten. Ze hadden vaak samen onder die douche gestaan en op het strand gelegen, wat er altijd weer op uit liep dat ze een duinpan opzochten. Ze waren met zijn allen op stap geweest naar plaatsen in de buurt en iedere avond werd het laat. Het weer had goed meegewerkt, ze hadden veel op het strand gelegen en tot laat buiten gezeten. Maar nu was het alweer bijna voorbij. Gerben en Lars liepen het strand op en zochten de paal weer op. Ze zaten naast elkaar over het water te staren. De volgende dag zou Lars vertrekken, Gerben bleef nog een dag langer. Hij baalde dat Lars alweer naar huis ging. Voor zijn gevoel was het allemaal veel te snel gegaan. Hij wist dat het hierna over zou zijn.
‘Vertrekken jullie vroeg, morgen?’ vroeg hij.
‘Ik denk het wel,’ zei Lars, ‘zo rond een uur of tien. Hans wil weer op tijd thuis zijn.’
‘Het waren te gekke weken.’
‘Dat waren het zeker. Die vergeet ik nooit.’
‘Zie ik je hierna ooit nog wel eens?’
‘Geen idee. We schrijven en verder zien we wel.’
‘Waarom kunnen we hier niet mee doorgaan?’
‘Daarom niet,’ zei Lars kort af, ‘en jij hebt thuis een vriendin.’
Daar had Gerben even niets op te zeggen.
‘En ik heb je al eerder gezegd, het is gewoon een vakantieliefde, dat houdt een keer op.’
Gerben zuchtte. ‘Ik vond het meer dan dat.’
Lars reageerde geïrriteerd. ‘Ik misschien ook wel, maar het kan niet.’
‘Waarom niet?’
‘Ik heb het al zo vaak meegemaakt, Gerben, en iedere keer is het na een paar weken over. Daar heb ik geen zin meer in. Ik heb nou al een paar keer iemand leren kennen op vakantie, en hoop gehad dat het iets leuks zou worden, en iedere keer ging ik weer op mijn bek. Dat doet zeer, Gerben, daar kan ik niet meer tegen.’
‘Jongens of meisjes?’
‘Meisjes.’
‘Waarom ben je hier dan toch aan begonnen, als je weet dat het niet blijft?’
‘Omdat ik eindelijk iemand vond die ik kon vertrouwen, waar ik me bij op mijn gemak voelde. Omdat ik eindelijk een jongen vond waar ik het mee durfde uit te proberen. Daar was ik al heel lang nieuwsgierig naar. En ik wist van te voren al dat het maar voor deze drie weken zou zijn. Geen hoop dat het meer dan dat zou worden. Ik wilde en jij wilde. Klaar. Het was gaaf. Ik wist vooraf dat jij weer terug zou gaan naar jouw vriendin. Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden. En dat doet dan toch minder zeer dan het idee dat het misschien meer zou kunnen worden.’
Gerben zuchtte. ‘Toch zal ik je missen.’
‘Ik jou ook Gerben.’
‘Nou dan.’
Lars schudde zijn hoofd. ‘Het kan niet. Ik ga niet nog een keer op mijn bek. Straks ben jij thuis, en zie je die Annemiek weer iedere dag. Dan wordt het voor jou wel erg gemakkelijk kiezen. Dat verlies ik. Ik kan niet tegen afscheid nemen, sorry. Ik wil ook niet dat je er morgen bij bent als we wegrijden.’
Gerben keek opzij en zag dat Lars stuurs voor zich uit staarde. ‘Echt niet?’
Lars keek hem smekend aan. ‘Alsjeblieft? Vanavond zijn we nog met zijn allen bij elkaar, en daarna wil ik nog met je het strand op. Maar dat was het. Geen gedoe morgen, niet zwaaiend wegrijden. Dat trek ik niet morgen.’
Gerben glimlachte begrijpend. ‘Afgesproken,’ zei hij en klopte op Lars zijn been.
‘Dank je,’ fluisterde Lars vlak bij zijn gezicht en gaf hem een kus op zijn wang.
Diezelfde avond zaten ze met zijn zessen bij elkaar in de hal. Er werd getafeltennist, en Gerben kon nog steeds niet winnen van Lars. Die stond hem triomfantelijk aan te kijken toen de laatste bal geslagen was. Hij ging op tijd weer terug naar huis.
‘Morgen weer vroeg op’ lachte hij, ‘ik denk niet dat ik jullie morgen nog zie.’
Ze namen allemaal afscheid. Ze beloofde elkaar te schrijven en foto’s op te sturen. Lars gaf iedereen nog een hand en sloeg zijn arm om Gerben heen.
‘Ik zie je zo op het pad naar het strand,’ fluisterde hij.
‘Geef me een paar minuten’ zei Gerben zacht en glimlachte.
Lars vertrok, Marc en Ron legden de ballen op tafel om een potje te poolen. Jacqueline en Laura pakten een spoel en gingen zitten kijken. Gerben hing tegen een andere tafel een keek wat voor zich uit. Hoe lang moest hij nog blijven zonder dat het op ging vallen? Lars was nu een minuut of vijf weg. Lang genoeg, besloot hij.
‘Ik ga zo ook maar,’ zei hij, ‘ik zie jullie morgen wel weer.’
Marc stak zijn hand op. ‘Tot morgen.’
Gerben verliet de schuur en liep over de camping naar de uitgang. Hij liep het bospad op naar het strand en zag Lars al staan. Hij liep op hem af en gaf hem een kus. Samen slenterden ze het strand op en ploften neer in het zand. Lars pakte Gerben vast en kwam op hem liggen. Ze zoenden, hun tongen hadden elkaar snel gevonden. Ze zeiden niets, ze probeerden alleen maar zoveel mogelijk van elkaar te nemen, nu het nog kon.
Lars keek hem even aan. ‘Ik maak het echt niet te laat hoor.’
‘Snap ik ook wel.’
‘Dank je wel voor deze weken.’
‘Jij ook.’
Ze kusten elkaar.
‘Het was gaaf,’ fluisterde Lars.
‘Ik zal je missen.’
Lars zei niets. Hij keek Gerben nog een keer diep in zijn ogen en kuste hem alleen maar. Het werd al wat later en Lars stond op.
‘Kom, ik moet gaan.’
Ze liepen samen terug. Vlak voor ze de ingang van de camping bereikten hielden ze stil. Ze sloegen de armen om elkaar en zoenden.
‘We schrijven.’
‘Tuurlijk schrijven we,’ lachte Lars.
Ze zeiden niets meer. Ze zoenden weer, tot Lars zich losmaakte. Hij zei niets meer. Gerben zag zijn ogen glinsteren. Lars draaide zich om en liep weg, terug naar de camping. Gerben begreep het wel van hem en bleef staan. Lars was al een paar stappen weg.
‘Hee!’ riep Gerben.
Lars draaide zich om en keek hem aan.
‘Ik wil je nog minstens één keer zien.’
Lars zei niets, keek alleen maar.
‘Ik moet nog een keer winnen van je met tafeltennis.’
Lars glimlachte en liep terug. Hij legde zijn handen op de schouders van Gerben en gaf hem een lange kus. Toen draaide hij zich voor de laatste keer om en ging.
Gerben bleef nog even, hij ging op een bankje zitten en voelde een traan over zijn wangen lopen. Lars had waarschijnlijk wel gelijk, maar hij zou hem toch missen.Hij zuchtte, een half uur later liep hij de camping op. Hij liep terug naar zijn caravan en keek even naar de caravan van Lars in de verte. Het licht was al uit.
Gerben was vroeg wakker de volgende ochtend. Hij was opgestaan en hield de tijd in de gaten. Half tien alweer. Hij durfde niet naar Lars toe te gaan, dat had hij ook beloofd. Hij had moeite zichzelf tegen te houden, maar deed het niet. Tegen tien uur liep hij de camping rond, op weg naar de winkel, hij zou nog wat dingen halen voor zijn moeder. Toen hij bij de receptie de hoek om liep, zag hij nog net in de verte de auto van Lars wegrijden. Hij zag hem achterin zitten, maar Lars keek niet meer om. Een vreemd gevoel overviel hem. Nadat hij wat boodschappen had gedaan en weer had terug gebracht, liep hij naar het strand. Met zijn rug tegen “hun” paal keek hij over het water. Hij vroeg zich af wat Lars nu zou denken, achter in die auto. Hij miste hem nu al. Hij voelde zijn ogen waterig worden. Toch had Lars wel gelijk. Het was beter zo. Morgen ging hij weer terug naar huis, terug naar Annemiek. Die was alweer thuis. Het gewone leven ging weer beginnen. Het maakte hem aan de ene kant weer vrolijk. Geen gedoe, niet stiekem of moeilijk doen. De afgelopen weken gingen in zijn gedachten nog een keer voorbij. Het aparte gevoel zat in zijn buik. Het water ruiste zachtjes. Hij stond op en liep terug naar de camping. Boven op de duin draaide hij zich nog een keer om en keek naar het water. Het gaf hem rust. Hij zou het zand en het water weer een jaar moeten missen, deze ideale plek om zijn gedachten achter te laten en weg te spoelen. Hij draaide zich om en liep door. Hij trok de deur van de tweede wereld weer dicht. Het gemak van de eerste wereld maakte hem rustig. Morgen zou hij weer thuis zijn.
© 2004 Oliver Kjelsson