Geen categorie

Ik gaf hem een kus. Dat deed ik vaker en hij keek er altijd ongemakkelijk van. Ik lachte. ‘Gefeliciteerd, Max.’ ‘Dank je. Ik ga je niet uitleggen waar het bier staat.’ Ik grijnsde. ‘De bekende plek.’ Ik zag ze al staan, Simone hing tegen de vensterbank aan. Ivar stak zijn hand op, liep net weg bij Simone. ‘Voor jou ook eentje meenemen?’ vroeg hij toen ik bijna bij ze stond. ‘Ik heb eigenlijk nog wel zin in een bak koffie.’ Ivar keek me spottend aan. [ verder lezen ]

Ik hield ze even in de gaten. Kenny liep ze voorbij, pakte een fles wijn uit de koelkast en ging de keuken weer uit. Schuine blikken. Ik bleef kijken, Damian ving mijn blik. Ik grijnsde, kon niet anders. William had niets in de gaten volgens mij. Ik liep naar ze toe, pakte grijnzend een glas uit de kast en griste naast ze de fles cola van het aanrecht. ‘Wat waren dat voor blikken?’ vroeg ik grinnikend. Damian leunde tegen het aanrecht, hing iets achterover. ‘Was [ verder lezen ]

‘Wat was dit nou?’ vroeg hij timide. We stonden bij de voordeur, ik had mijn jas al aan. Het was al laat, ik ging na middernacht thuiskomen wist ik. Hester lag tevreden in haar mand, daar hadden we net nog een wandeling mee gemaakt. Het was apart geweest. We hadden nog meer dan een half uur na liggen knuffelen en zoenen in zijn bed. Na zijn grap “volgens mij moet ik straks nieuwe koffie zetten, deze zal wel koud zijn”, zijn we uit zijn bed [ verder lezen ]

“Hm.” Dat was het eerste dat ik dacht. “Hm.” Ik typte snel wat terug. “Mijn broer is hier, die blijft eten. Sorry!” Ik legde mijn telefoon weer weg, maar bleef er nog wel even aan denken. Die uitnodiging zei volgens mij meer dan genoeg. Of haalde ik me nu weer iets geks in mijn hoofd? ‘Nog een cola, Wil?’ Hij grijnsde. ‘Eh…’ Ik stond op, griste zijn flesje van tafel en liep er mee naar de keuken. Vanuit de keuken hoorde ik mijn telefoon. Kenny, [ verder lezen ]

‘Teun, hij is leuk.’ Ze glimlachte. ‘En lief.’ ‘Schei uit.’ ‘Wat nou? Kom gewoon nog eens langs. Kun je hem beter leren kennen.’ ‘Van de ene controlerende schoonmoeder naar de andere? Bedankt, maar: nee.’ Ze wilde nog wat zeggen, maar ik draaide me om. Met een grijns, dat wel. Ik voelde nog een prik in mijn rug, met daarna een aai over mijn schouder. Ik keek nog een keer glimlachend om, ze bedoelde het niet verkeerd. Ik keek naar William en Damian. Die genoten, dat [ verder lezen ]

Oké, het was best zwaar. Het paste in één plastic tas, maar mijn vinger paste nog maar net in het lusje boven de knoop. Tineke lachte toen ze me zag staan. ‘Had je niet meer mee kunnen nemen?’ ‘Je zei niet wat je wilde hebben, dus ik heb van alles maar wat besteld.’ ‘Gek,’ zei ze met een stap naar achteren. ‘Kom binnen.’ ‘Jouw kamer of de keuken?’ ‘Doe de keuken maar.’ ‘Weer niet opgeruimd?’ ‘Nee.’ Ik grinnikte en zette de tas op tafel. ‘Jezus, [ verder lezen ]

Ik wou dat hij eens een beslissing durfde te nemen. Ik wist nog niet of ik nog wel zin had om hem te zien. Als het toch weer op hetzelfde uit zou draaien dan hoefde het voor mij niet. Ik ging mezelf niet kwellen met die onzin. Heel misschien dat we gewoon goede kennissen zouden kunnen zijn, maar dan moest er toch eerst het een en ander slijten. En het moest vooral duidelijk zijn. Weten waar ik aan toe was. Dat vooral. Dat zat ook [ verder lezen ]

Ik lag klaarwakker op mijn rug, telefoon in mijn hand. Natuurlijk ging hij niet opnemen. Had ik zin om zijn voicemail te horen? Ik draaide me half kwaad op mijn zij en zuchtte. Was het ook wel verstandig om te bellen? Sowieso midden in de nacht? Ik draaide me om, sloot mijn ogen en dwong mezelf te gaan slapen. Wat niet lukte. Zoiets lukt nooit als je er over na gaat denken. Ik ging zitten, staarde de duisternis in en ging weer liggen. Onrust. En [ verder lezen ]

Kut. Dat was het eerste dat ik dacht. Zonder er bij na te denken stuurde ik meteen iets terug. “Nee, wist ik niet. Zullen we bellen?” Ik zette er mijn nummer bij en stuurde het terug. Hier wilde ik meer van weten. Waar was die gast allemaal mee bezig? Hij deed altijd net alsof hij uit de kast was, of zijn vrienden en zijn familie het wisten. Nee, dat dacht ik verkeerd, hij had gewoon nooit verteld dat het niet zo was. Maar waarom? Was [ verder lezen ]

Goed, ik ging even een avond overal schijt aan hebben. Ik was balorig, nog steeds kwaad, nog steeds teleurgesteld. Maar het was zaterdagavond, we stonden onder de verwarmingslampen van de kroeg op het terras, wie kon me wat? Ivar en Simone hadden Eugenie en Max duidelijk al vooraf ingelicht, om ongemakkelijke situaties te voorkomen. Eugenie gaf me wel een overduidelijke knuffel, toen ze me zag. Max gaf me een boksende vuist. “Kut man.” Daarna was er bier. Genoeg. Ivar keek me af en toe begripvol [ verder lezen ]