Hoe langer de dag duurde, hoe benauwder ik het kreeg van hem. Zijn houding, zijn hele doen en laten… Het was een kopie van Jordy. In de pauzes, in de klas. Hij wist volgens mij ook net zoveel. Eén verschil, hij stak niet tot irritatie toe zijn vinger op. Hij zei niets, gaf antwoord als een leraar hem wat vroeg, meer niet. Dit was confronterend. Het drukte op het beeld wat ik altijd van mijn klas had gehad, een gezellige bende, niemand die er echt buiten viel. Iedereen had wel een groepje vrienden waar het mee klikte. Hij dus duidelijk niet.
‘Wat weet je nog meer van hem?’ vroeg ik toen de laatste les voorbij was.
‘Niets,’ zei Owen. ‘Hij zegt niets, vertelt niets…’
‘Geen idee waar hij vandaan komt,’ zei Daphne, ‘maar ik denk dat hij op die school flink gepest is en dat hij hier een tweede kans heeft.’
‘Die hij dus niet pakt,’ schamperde Owen.
Daphne zuchtte. ‘We hebben van alles geprobeerd, naar de film, na de les nog even de stad in, hij gaat niet mee. Proberen hem erbij te betrekken, zelfs aan tafel gevraagd in de pauze… Niets. Gesloten boek.’
‘Totaal in zijn eigen wereld,’ vulde Owen aan.
‘En niet alleen wij. Het kan zijn natuurlijk dat hij ons niet leuk vind, maar ook andere jongens hebben het geprobeerd. Hij wil niet. Slaat dicht, glimlacht verlegen en dat was het dan.’
Ik zag hem wegfietsen, schudde mijn hoofd.
Ik kreeg een duw van Daphne. ‘Die blik van jou…’
‘Daar moeten we toch doorheen kunnen breken?’
‘Succes.’
‘Nee, serieus, ik heb gezien wat er kan gebeuren als… Je weet wel.’
‘Duuk, kijk je uit? Je weet niet wat er allemaal bij die Jordy heeft gespeeld. Ga je nou geen grote zorgen maken, dingen zien die er misschien niet zijn.’
‘Hm.’
Daar had ze me, dat was precies wat er achter zat.
‘Er is één groot verschil, hij wordt niet gepest hier. Die rust heeft hij in ieder geval. Misschien vind hij dat wel even genoeg.’
‘Kan.’
Ze lachte naast me, spottend. ‘Wat wou je doen dan? Als de nieuwe jongen hier?’
Ik keek op. ‘Ik ben niet nieuw.’
‘Voor hem wel.’
Ik glimlachte. ‘Misschien schept dat wel een band.’
Ik bleef hem de volgende dag in de gaten houden. Volgens mij merkte hij dat, hij keek ongemakkelijk als ik in de buurt was. In de middagpauze had ik er genoeg van. We zaten bij elkaar, Sem kwam naar buiten en slofte naar zijn eigen plekje. Ik deed mijn broodtrommel dicht en tikte tegen het been van Owen.
‘Zie jullie zo.’
‘Wat ga je doen?’ vroeg Owen.
Daphne lachte. ‘Eén keer raden. Succes Duuk.’
Ik deed mijn trommel in mijn tas, pakte mijn beker thee en mijn rugzak en stond op. Sem zat diep in zijn telefoon. Hij had me nog redelijk snel in de gaten. Paniek. Ik liep recht op hem af. Voor ik bij hem zat had hij zijn telefoon al in zijn broekzak zitten, zijn tas tussen zijn benen.
‘Hey,’ zei ik toen ik naast hem ging zitten.
Kort knikje, afwachtende blik. Ik stak mijn hand uit.
‘Ik ben Duco. Ik ben nog niet echt voorgesteld. Ik heb hier eerder op school gezeten, vandaar, iedereen kent me al.’
Oké, hij gaf me een hand. Hij zocht naar woorden.
‘Je bent in deze klas gekomen toen ik net weg was volgens mij. Sem toch?’
‘Ja.’
‘Vertelde Daphne me. Bevalt het een beetje hier?’
‘Eh… Best.’
‘Mooi. Ik ben een tijdje geleden verhuisd, daar naar school. Wat een kutschool. Echt. Rare sfeer. Mensen werden gepest en zo… Ik ben blij dat ik hier weer terug ben, hier heb je dat niet. Zeker niet in onze klas.’ Ik keek hem aan. ‘Dan maar een stuk met de trein iedere dag,’ lachte ik. ‘Ja toch?’
Hij glimlachte voorzichtig. ‘Ja.’
Ik keek eens rond en zuchtte. ‘Ik ben zo blij dat ik weer terug ben. Voor jou zal het allemaal wel erg wennen zijn, allemaal nieuwe mensen.’
‘Beetje.’
‘Komt wel goed jongen. Aardige en leuke mensen hier.’
Ik keek naar Owen en Daphne, ze hielden ons onderzoekend in de gaten. Ik stootte met mijn schouder tegen die van hem en lachte met een knik naar het groepje verderop.
‘Behalve Daphne dan, die is gewoon knettergek.’
Weer een glimlach. Ik lachte mee.
‘Ze is wel aardig. Beste vriendin van mij.’
Hij voelde zich ongemakkelijk, dat was aan alles te merken.
‘Volgens mij stoor ik je. Je was zo druk bezig met je telefoon. Sorry.’
Ik stond weer op. Even kort een hand op zijn schouder terwijl ik dat deed.
‘Zie je. Leuk je even gesproken te hebben.’
‘Ja,’ zei hij verbaasd.
Ik glimlachte naar hem, liep toen terug naar de rest.
‘Ja, ga vooral zitten kijken met z’n allen,’ zei ik, ‘zelfs ik voelde me ongemakkelijk door jullie.’
‘Wat zei hij?’ vroeg Daphne.
‘Eh, even denken. Hij zei “ja”, “eh best”, “ja”, “beetje” en “ja”. Dat was het.’
‘Knap, je krijgt er al meer uit dan wij.’
Ik glimlachte. ‘Hij is echt erg. Superverlegen, bang bijna.’ Ik keek voor me uit, daarna even naar hem. ‘Ik wil niet weten wat die allemaal heeft meegemaakt.’
Ik schudde mijn hoofd en pakte mijn broodtrommel weer.
Daphne glimlachte. ‘Goed bezig, Duuk.’
‘Morgen poging twee.’
Dat werd eerder dan ik dacht. Ik liep naar het station toen ik hem voorbij zag fietsen.
‘Hey, Sem!’ riep ik.
Hij remde uit verbazing, keek om. Ik liep snel naar hem toe.
‘Rij je langs het station?’
‘Eh… Ja?’
‘Mag ik een stukje achterop? Dan kan ik mijn trein nog halen.’
‘Eh…’
‘Kom op man, klein stukje maar, het scheelt mij een half uur.’
Hij had geen weerstand, ik overdonderde hem en daar maakte ik even handig gebruik van. Hij trapte zelfs harder voor me.
‘Ja, die ga ik zo nog halen,’ lachte ik.
Voor het station remde hij, ik sprong er meteen van af.
‘Cool, bedankt man,’ zei ik vrolijk met een hand op zijn schouder. ‘ Zie je morgen!’
Hij keek me verbouwereerd na. Ik rende door de stationshal, checkte in en trok een laatste sprintje het perron op. Ik zat nog niet toen de deuren al dicht gingen. Met een zucht ging ik zitten. Ik hijgde nog een beetje en keek naar buiten. Ik glimlachte, dat ging ik niet iedere dag zo doen. Dan maar een half uurtje later. Maar ik had bij hem achterop gezeten.
De dag erna in de middagpauze stond Sem bij de cola automaat. Hij wilde er geld in gooien, maar ik legde net op tijd mijn hand op het gleufje.
‘Nee, ik betaal.’
Ik pakte mijn portemonnee.
‘Maar…’
‘Wat wil je hebben?’
‘Sinas.’
Ik drukte op de knop, waarna het blikje rammelend naar beneden viel. Ik pakte hem uit de bak en gaf het aan hem.
‘Voor gisteren. Ik had hem nog net. Bedankt nog.’
Met een glimlach kneep ik in zijn schouder en liep achter Owen en Daphne aan.
‘Wat was dat nou weer?’ vroeg Daphne toen we buiten waren.
‘Ik ben gisteren bij hem achterop de fiets gesprongen en heb zo nog net mijn trein gehaald.’
‘En dan geef je hem een blikje? Doe je bij mij nooit.’
Ik lachte. ‘Hij was zo overdonderd gisteren, ik wilde even laten weten dat ik het niet deed om hem te gebruiken of zo. Gewoon, even dankjewel zeggen.’
‘Ik herhaal, dat doe je bij mij nooit.’
‘Ja, maar jij weet al dat ik van je hou.’
‘Duuk. Gat-ver-damme.’
Ik grijnsde. We lachten, Sem liep ons voorbij, voelde ons kijken. Had hij nou het gevoel dat we om hem lachten? Dat was niet de bedoeling. Daphne keek hem na, bleef kijken toen hij op zijn vaste plekje bleef zitten.
‘Hij keek echt dankbaar net bij dat blikje.’
‘Mooi zo,’ zei ik terwijl ik een hap van mijn brood nam.
‘Ik wil bij hem gaan zitten. Voor het blok zetten.’
‘Gaat niet werken,’ zei ik.
‘Hoe weet jij dat nou weer?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Gok ik. Ik zou me zwaar opgelaten voelen. Laat hem maar even. Hij moet zelf willen.’
‘Dat gaat dus nooit gebeuren,’ zei Owen droog.
Khalid zat me aan te kijken.
‘Wat?’ vroeg ik verbaasd.
Hij lachte. ‘Je bijt je echt in hem vast hè?’
Daphne sloeg haar arm om me heen. ‘Onze wereldverbeteraar.’ Ze lachte.
‘Ja ja, ho maar,’ grinnikte ik.
‘Maak er geen obsessie van,’ fluisterde ze in mijn oor.
Ik glimlachte, keek naar Sem.
‘Ik meen het, Duuk.’
Alsof de duivel er mee speelde. Basketbal. Ik zuchtte. Hier had ik echt geen zin in. Te bekend, te…
‘Duco. Kom maar hier staan.’
Ik herpakte me. Het was geen slechte vent, onze leraar.
‘Ik? Ik kan er geen bal van,’ grijnsde ik.
‘Dan is het zaak een goed team om je heen te vormen. Khalid,’ zei hij lachend met een gebaar naast me, ‘jij het andere team.’
We kozen, om en om. Ik Owen als eerste. Die had ik nodig. Khalid koos, daarna ik weer. Ik had al twee goede, de rest maakte niet uit. Ik zag Khalid kijken, hij glimlachte. Ik zag hem kijken naar Sem, maar dat liet hij aan mij over.
‘Sem,’ zei ik en wenkte hem.
Hij kwam treuzelend, ongemakkelijk. Hij kwam naast me staan, Owen klopte hem een keer op zijn schouder.
De teams waren gekozen, we stonden bij elkaar.
‘Eerder basketbal gespeeld?’ vroeg Owen aan Sem.
‘Nee.’
‘Mooi, Duco ook niet. Die kan er ook geen zak van. We gaan lachen.’
Hij draaide zich om, wees priemend naar Khalid. ‘Je gaat er aan jongen!’
‘Whahahahaha! Schei toch uit man.’
Ze grijnsden, maar Sem keek er alleen maar ongelukkiger door. Hij wist het ook zo te sturen dat hij als eerste op de bank zat.
Kansloos waren we. Owen wist het nog een beetje te redden, maar voor de rest… Kansloos. Khalid en Owen waren elkaar de hele tijd aan het uitdagen met opmerkingen. Er werd gelachen, veel. Het was Sem’s beurt. Ik moest daarna gewisseld worden. Ik knipoogde naar hem. Het maakte allemaal niet uit. Toch merkte ik dat ik wat geleerd had van die lessen op die ander school. Was ik nou beter geworden? Ik ving een bal, gooide hem prima door naar Sem. Hij liet hem bijna glippen, maar hield hem. Hij gooide hem meteen weer terug.
‘Doorspelen Duuk!’
Dat was Owen, aan de kant. Khalid stond meteen bij me, blokte me. Dan maar… Niets. Ik kon maar één kant op en dat was Sem. Hij ving hem niet, liet hem glippen, tegen de muur aan. Het fluitje klonk.
‘Jezus, jongens!’ mopperde Owen.
Sem kromp ineens.
‘Gooi dan eens fatsoenlijk Duuk!’ Owen lachte. ‘Daar kan Sem zo toch niks mee?’
‘Doe het zelf eens voor dan,’ riep ik lachend terug.
We wisselden. Met een zucht ging ik zitten.
‘We zullen het hem eens laten zien, Sem,’ hoorde ik Owen zeggen.
Sem keek me aan, ongemakkelijk, verbaasd, klein beetje vrolijk toen hij me zag lachen. Toch wist hij het zo te draaien dat hij de volgende was die weer wisselde. Hij kwam naast me zitten. Ik sloeg even mijn arm om zijn schouders.
‘Goed bezig. Lachen dit.’
Hij glimlachte verlegen.
‘Jezus Owen,’ riep ik nadat hij gemist had.
Ik keek opzij, grijnsde. Sem moest er allemaal nog aan wennen.
Ik was nerveus toen we de kleedkamer weer in liepen. Dat was ik hier nog nooit geweest. Ik hield Sem in de gaten. Verlegen, handdoekje mee. De hoek in. Er was een plaats naast hem. Normaal doen nu, maar dat viel niet mee. Ik voelde het door mijn hele lichaam, dezelfde spanning als met Jordy. Het liet me ook niet helemaal koud merkte ik. Als de rest dat maar niet door had. Ik wilde maar één ding, alles zien. Ik ging zo staan dat hij kon kijken. Waarom deed ik dit? Waarom ging dit automatisch? Sem was op zichzelf, ik zag hem niet kijken, hij bleef ook zo staan dat ik niets kon zien. En dat bleef zo. Snel afdrogen, handdoek eromheen, zijn boxer trok hij onder zijn handdoek aan. Ik vond het bijna jammer.
‘Loser,’ hoorde ik achter me.
Het klonk serieus, afkeurend, uitdagend. Ik kromp bijna ineen.
‘Je speelt basketbal als een wijf. Als een homo.’
Ik zweette, draaide me om. Khalid grijnsde.
‘Echt, winnen was nog nooit zo makkelijk,’ lachte hij.
Hij zag mijn gezicht en zweeg, schrok.
‘Duco, grapje,’ grijnsde hij ongemakkelijk.
‘Ja, ja,’ mompelde ik.
‘Duco, sorry, gaat het?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Jawel, laat maar.’
Hij kneep zijn ogen een beetje bij elkaar.
‘Wat heb jij?’
‘Niets,’ ontweek ik.
Zijn ogen werden weer groter.
‘Je bent stiller, je keek net bijna bang man. Wat is daar allemaal gebeurd met jou?’
‘Dat wil je niet weten.’
‘Volgens mij niet nee. Ey, gast, ik weet niet wat daar allemaal gebeurd is, maar je bent weer hier oké? Hier is alles relaxed.’
Ik glimlachte.
‘Kijk, zo ken ik je weer. Blijven lachen man!’
Hij lachte, stootte tegen mijn schouder en liep weer door. Hij draaide nog één keer om.
‘Blijven lachen!’
Ik glimlachte weer. Eigenlijk wilde ik bijna janken.
‘Weekend!’ lachte Daphne op vrijdag na de laatste les.
‘Gaan we de stad in?’ vroeg Owen.
‘Cool,’ zei Khalid. ‘Je gaat wel mee hè, Duco?’
Hij vroeg het serieus. Ik knikte.
‘Tuurlijk,’ zei ik zo zelfverzekerd mogelijk.
De groep werd groter buiten het hek. Sem fietste voorbij.
‘Sem!’ riep ik. ‘Ga je mee?’
Hij keek om, remde. Ik liep naar hem toe.
‘Ga je mee?’ vroeg ik nog een keer. ‘Gewoon even wat drinken. Weekend inluiden. Even maar, zo laat maken we het niet. Ik moet ook nog met de trein naar huis.’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Kom op man, is gezellig.’
‘Ik moet naar huis,’ kwam er twijfelend uit.
‘Echt? Jammer,’ zei ik teleurgesteld. ‘Ook niet even?’
‘Nee…’ Hij treuzelde. ‘Nee. Ik moet echt naar huis.’
‘Jammer. Ey, fijn weekend,’ glimlachte ik. ‘Zie je maandag.’
‘Ja, dank je. Jij ook.’
Ik lachte, stootte mijn vuist tegen zijn arm en draaide me weer om. Toen ik bij de rest was stond hij er nog. Hij keek nog een keer om, maar reed toen toch weg. Ik keek hem glimlachend na. Hij twijfelde. Mooi.
‘Waar gaan we heen jongens?’
Khalid reed voorop, vol bravoure.
‘De binnenstad?’ lachte ik.
Ik zag hem zuchten. ‘Ja, maar waar?’
‘Ik heb honger,’ klaagde Owen.
Khalid bleef voorop rijden, dwars door de winkelstraat heen en remde voor de snackcorner.
‘Schiet op, geld in die gleuf.’
Owen lachte. We stapten af, bestelden drinken, haalden luikjes leeg. Er stonden wat tafeltjes buiten en die namen we meteen in bezit.
‘Wat gaan jullie doen dit weekend?’ vroeg iemand.
‘Voetbal zaterdag,’ zei een jongen.
‘Volleybal,’ zei een ander. ‘Moet ik Thijs nog de groeten doen?’ lachte hij naar mij.
Ik slikte mijn laatste hap door. ‘Je laat het.’
‘Hij is weer vrijgezel hoor.’
‘Voor hoe lang,’ lachte ik schamper.
Hij grinnikte. ‘Geen idee.’
‘Laat maar.’
‘Oké. Jij je zin.’
We lachten. Daphne keek me geamuseerd aan.
‘Wat?’
‘Blij dat je er weer gewoon bent.’
Ik glimlachte. Dacht aan de afgelopen week. Het was alsof ik nooit was weggeweest. Maar toch voelde het anders. Alsof ik me er niet helemaal aan over kon geven. Of ik wilde of niet, ik was op mijn hoede. Eigenlijk had ik me die maandagochtend voor niets zorgen zitten maken. Ik had weer rust. Maar toch. Hoe zou het bij Abel en Hans op school zijn gegaan? Zou er nog wat gezegd worden? Hoe zou John gereageerd hebben?
‘Ik ook,’ zei ik maar tevreden. ‘Ik ga nog wat uit de muur trekken.’
Ik viste wat kleingeld uit mijn broekzak, haalde een kroket uit de automaat en liep terug. Ik was bijna terug bij de tafel toen ik hem zag lopen. Hij zag mij ook. Ik bleef stokstijf staan. Ik kreeg het warm, wist niet hoe ik moest reageren. Zomaar ineens voor me, de neef van Jordy. Hij glimlachte naar me. Daphne zag me kijken, hij liep rustig door.
‘Shit,’ siste ze.
Ik liep als vanzelf onze tafel voorbij en bleef er vlakbij staan. Hij stak de straat over, kwam naar me toe.
‘Hey,’ zei ik.
‘Hey Duco. Wat doe jij hier?’
‘Ik zit hier weer op school.’
‘Ben je weg daar?’
Ik knikte.
‘Mooi,’ zei hij begripvol.
Hij wilde doorlopen.
‘Hey,’ hield ik hem tegen. ‘Wanneer heb je een keer tijd. Ik wil met je praten.’
‘Kan.’ Hij glimlachte. ‘Graag zelfs. Maar je bent nu met je vrienden. Zeg maar wanneer.’
Ik keek opzij, naar Daphne. Ze maakte een gebaar met haar hand. ‘Ga. Ik zie je maandag.’
Ze knipoogde. Dat werd bellen, nog dezelfde avond.
‘Kan nu wel,’ zei ik.
‘Is goed.’
Ik pakte mijn tas van de grond.
‘Zie jullie maandag jongens. Dit is even belangrijk.’
Iemand grinnikte. ‘Nieuw vriendje?’
‘Nee, dit is wat anders.’
Ik was nerveus, en dat konden ze aan me zien. Ik keek strak. Khalid hield me onderzoekend in de gaten.
‘Hou je haaks,’ zei Owen. ‘Moet ik meegaan?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Dit moet ik zelf doen.’
Owen kneep een keer in mijn hand, Daphne kuste de lucht naar me toe. Daarna draaide ik me om. Ik liep naast hem verder.
‘Ergens wat drinken?’
‘Is goed.’
‘Daar verderop, is een rustig kroegje. Ik ging eigenlijk naar de studentenkroeg, maar die zit ram vol.’
Hij nam me mee, wees naar een tafeltje achteraan in een kroeg.
‘Wat wil je drinken? Biertje?’
‘Dat is strafbaar. Doe maar een cola.’
Hij lachte, kwam even later terug van de bar met twee glazen, zette ze neer en stak zijn hand uit. ‘Ik ben Justin.’
‘Je wist mijn naam,’ zei ik verbaasd.
‘Het was moeilijk die niet te weten,’ lachte hij.
Ik keek verbaasd.
‘Jordy had het de hele tijd over je. Om gek van te worden.’
‘Echt?’
‘Die jongen was verliefd op je, niet normaal. Ik mocht je dit eigenlijk niet vertellen, maar… Maar ja. Dat maakt nu niet meer uit.’
Ik zuchtte.
‘Wist je dat zelf niet?’
‘Jawel, ik had wel een idee.’
‘Vanaf de eerste dag dat je daar was. Ging je ook nog naast hem staan onder de douche.’ Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Ik hoorde dat je een mooie pik hebt.’
Ik bloosde, hij lachte.
‘Sorry, ik zal er over ophouden.’
‘Ik weet niet… Ik… Ik snap zoveel niet.’
‘Nog veel vragen?’
Ik knikte.
‘Je bent niet de enige,’ zei hij wrang.
‘Ik wist niet dat het zo diep zat. Als ik dat geweten had…’
‘Hé, verwijt je zelf niets. Dat heb ik ook achter me gelaten.’
‘Makkelijk gezegd.’
Hij glimlachte. ‘Geprobeerd dan, je hebt gelijk. Maar Jordy was geen makkelijke jongen. Eigenwijs.’
‘Dan nog.’
‘Wat had je willen doen dan?’
‘Weet ik veel. De dag ervoor werd hij gepest, ze hadden dat roze bandje van die Gay Pride in zijn tas gevonden. Ze hebben hem uitgelachen, zijn tas door de gang geslingerd. En ik deed niets.’
Hij zuchtte, dacht na. ‘Ik weet niet of ik je dit moet vertellen. Maar dat weet ik. Ik heb hem die avond nog aan de telefoon gehad.’
‘Wat heeft hij allemaal gezegd?’
Hij keek me indringend aan. ‘Dat hij zeker wist dat jij hem niet interessant vond.’
‘Kut.’
‘Verwijt jezelf niets Duco. Zo was hij. Ik heb op hem in zitten praten, dat het zo niet was. Ik heb je bezig gezien op dat feest, hoe je tegen hem was. Jij had geen hekel aan hem, die vrienden van je ook niet die middag. Maar hij sloot zichzelf af. Zo was hij altijd. Dramatisch, over alles.’
‘Maar…’
‘Ik heb hem gezegd dat jij ook zo was, je was ook op die Pride, en dat je hem niet zomaar liet kijken onder die douche.’
Ik bloosde. ‘Jij weet echt alles hè?’
‘Als een paar jongens zoiets flikken, dan spring je niet zomaar bij. Ik had ondertussen wel door hoe de situatie was daar. Ik heb gezegd dat hij je niets kwalijk moest nemen. De les begon ook weer, hij was de hoek om, iedereen ging naar binnen. Dat snapte hij ook wel weer. Het was ook geen verwijten, hij vond het jammer. Voelde zich alleen daar.’
‘Hij heeft jou echt alles verteld.’
Justin schudde zijn hoofd. ‘Was het maar waar. Dan had hij de volgende ochtend…’ Hij zuchtte. ‘Dat zag niemand aankomen. Dat heb ik ook helemaal verkeerd ingeschat.’
‘Wij allemaal.’
Hij dacht na, staarde naar zijn glas en knikte.
‘Zijn ouders wisten helemaal niet wat er speelde. Die waren echt overdonderd.’
‘Waarom heeft hij er thuis dan ook niets over gezegd? Ik vond het er ook kut, ik ben er ook weg.’
Justin schudde zijn hoofd weer. ‘Dan ken jij zijn ouders nog niet.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Zijn vader is nogal een harde. Zwakheid accepteert hij niet, je moet een vent zijn.’
‘Wisten zijn ouders dat hij homo was?’
‘Nee. Ik was de enige. En jij dan. Het idee, zijn zoon homo. Jordy zou dan thuis ook geen leven hebben gehad.’
‘Dat denkt iedereen. Maar dat valt achteraf altijd mee.’
‘Niet bij zijn vader Duco. Echt niet.’
‘Jordy kon er dus thuis niet over praten?’
‘Zwakheid tonen? Nee, uit den boze. Dan had hij van zijn vader ook nog eens op zijn flikker gekregen.’
‘Jezus.’
‘Zo is het. Ik wilde hem wel helpen, maar dat mocht ik niet van hem. Mijn ouders inschakelen desnoods. Maar daar wilde hij niets van weten. Dat was niet leefbaar thuis.’
‘Die jongen heeft zich altijd alleen maar eenzaam gevoeld met alles.’
‘Duco, hij deed het ook zelf. Hij wilde niets. Ik heb zoveel aangedragen, hulpinstanties, adressen om eens te kunnen praten, professionele hulp… Hij wilde er niets van weten. Ik wist het ook niet meer. Ik heb me ook voor de gek laten houden door zijn “het komt wel goed”. Als ik dit allemaal geweten had dan had ik hem vastgebonden, weet ik veel. Ik had hem meegenomen naar dat feest. Dat hij mee wilde was al een grote verbazing voor me. Toen jullie verder gingen nodigden jullie hem nog uit om mee te gaan naar dat plein. Hebben we nog een hele discussie over gehad, waarom hij dat niet deed. We zijn daarna toch gegaan, alleen maar omdat ik er heen wilde. We zijn jullie niet meer tegengekomen.’
‘Shit.’
‘Zo was Jordy, Duco. Verlegen, onzeker.’
‘Maar hij kon mij toch wel vertrouwen?’
Justin keek me uitdagend aan. ‘O ja?’
‘Ja?’
‘Jij komt binnen, en meteen ben je opgenomen in her populaire groepje. Dacht je nou echt dat hij dan nog iets tegen je zou zeggen over zijn homo zijn? Kom op…’
‘Na dat feest toch wel.’ Ik grijnsde. ‘En het douchen…’
‘Dat heb ik hem ook gezegd. Toch vertrouwde hij het allemaal niet. Bang dat je iets zou vertellen aan de rest.’
‘Dat zou ik nooit gedaan hebben.’
‘Ik geloof je.’ Veelbetekenende blik. ‘Ik wel.’
Ik zuchtte.
‘Je hebt gedaan wat je kon. Genoeg handreikingen. Hij wilde zelf niet Duco.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik ga je een kutvraag stellen. Had je verkering met hem willen hebben?’
Ik keek verschrikt op, aarzelde met mijn antwoord. Het voelde raar om nee te zeggen.
‘Nee dus? Ik neem het je niet kwalijk Duco. Hij was ook moeilijk om mee om te gaan. Maar zoiets doen uit medelijden is nooit goed. Dan had je hem alleen maar voor de gek gehouden. En met minder had hij geen genoegen genomen. Als jij nee had gezegd dan had hij dat toch als negatief uitgelegd, dat je hem net als de rest een geek vond.’
‘Ik weet het even niet meer.’
‘Niemand jongen. Hij heeft er iedereen mee verrast.’
‘Ja…’
‘Maar, vertel eens. Je zit weer hier op school. Ik dacht dat je redelijk ingeburgerd was daar.’
‘Was ik ook. Maar toen Jordy… Toen Jordy er niet meer was veranderde dat. Ik kon mijn bek niet houden, ben ook uit de kast gekomen daardoor, ze hebben mijn Facebook doorgezocht. Er was één jongen die de zaak opnaaide daar…’
‘John.’
Ik knikte. ‘John. En niemand die daar tegenin durft te gaan. Toen hij tegen mij begon werd mijn vriendencirkeltje erg klein. Je wilt tenslotte niet gezien worden met de homo.’
‘Nee, stel je voor zeg!’ Hij zei het cynisch.
‘Dat is de sfeer in die klas. En ik kwam er al snel achter, dat ging ik ook niet veranderen daar. Toen ben ik gaan regelen dat ik weer naar hier kon. Iedere dag met de trein heen en weer.’
‘Was je gebleven als Jordy er nog was geweest?’
Ik bleef stil. Justin glimlachte.
‘Ik had hem meegenomen,’ zei ik zachtjes.
‘Dat was dus nooit gebeurd.’
‘Dat snap ik nou ook.’
‘Weet je… Jordy is opgegroeid met de mededeling dat hij niets kon.’
‘Hij wist juist heel erg veel!’
‘Niets kon als man. Een watje, een niets. Slecht in sport, geen ruggengraat. En toen kwam hij er ook nog achter dat hij homo was.’
‘Was het zo erg bij hem thuis?’
‘Als er iemand schuld heeft aan wat er gebeurd is dan is het zijn vader.’
‘En zijn moeder dan?’
‘Die ging er in mee. Mijn tante kijkt heel erg tegen mijn oom op. De ideale man, de macho. En dan krijgen ze zo’n sissy van een zoon. Ironisch.’
Ik grijnsde.
‘Nog wat drinken? Ik betaal.’
Ik knikte. Terwijl Justin naar de bar liep belde ik snel naar mijn moeder.
‘Ik ben wat later.’
‘Weet je hoe laat?’
‘Nee. Ik ben de neef van Jordy tegen gekomen, we zitten over hem te praten. Ik snap nu veel meer.’
‘Neem je tijd. Ik snap het wel.’
‘Ga maar gewoon eten, ik maak wel een paar tosti’s of zo.’
‘Is goed. Sterkte Duco.’
‘Dank je.’
Ik keek naar Justin, die al weer terug was.
‘Mijn moeder. Even gebeld dat ik wat later ben.’
Hij glimlachte. ‘Weten ze het van jou?’ vroeg hij toen.
Ik knikte. ‘Ja. Ik heb ook tijdje een vriend gehad, dat wisten ze ook. Geen problemen. Ze vinden het prima, als ik maar gelukkig ben.’
‘Da’s mooi. En hier op school?’
‘Die weten het ook.’ Ik glimlachte. ‘Dat vriendje, zit op volleybal bij een paar klasgenoten. Dus dat hou je niet geheim.’ Ik nam een slok. ‘Maar dat hoeft ook niet. Het is oké hier.’
‘Weet je… Ik zit wel eens te denken… Als hij nou thuis ook die support had gehad, hoe zou hij dan geweest zijn? Net zoals jij?’
‘Misschien. Niet op die school.’
‘Misschien niet uit de kast komen, maar toch een stuk zekerder over zichzelf. Dan had hij misschien ook gewoon bij dat groepje gehoord.’
‘Misschien.’
‘Was hij net zoals jij nu hier.’
Ik lachte.
‘Hij heeft gelijk. Je lacht leuk.’
Ik bloosde weer. ‘Hij ook.’
Justin glimlachte. ‘Klopt.’
We keken elkaar aan, hij hief zijn glas naar me. Ik tikte er tegen aan.
‘Op Jordy.’
Ik knikte, voelde mijn ogen vollopen.
‘Hé…’ Hij pakte meteen mijn hand die op tafel lag.
‘Heftig dit,’ snifte ik.
Ik keek omhoog, in zijn rode ogen.
‘Ik ben er na de begrafenis nooit meer geweest.’
‘Waar?’
‘Bij mijn oom en tante. Vorig weekend waren ze nog bij mijn ouders, maar ik ben mooi hier op mijn kamer gebleven. Ik wil ze even niet meer zien.’
Ik grijnsde.
‘Ik hoop dat ze met een schuldgevoel zitten, maar hij zal de schuld wel bij de school leggen.’
‘Dat weet ik wel zeker. Eerst waren we welkom op de begrafenis, maar ineens niet meer. Hij had een brief achtergelaten.’
‘Een brief?’
‘Ja.’
‘Wat stond daar in?’
‘Weet ik niet. Niemand op school. Maar daar weet jij niets van?’
‘Nee. Ik denk ook niet dat mijn ouders dat weten.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik ben heel nieuwsgierig wat daar in stond.’
Justin ging achterover zitten en rekte zich uit. ‘Ik nu ook.’
‘Komen we nooit meer achter.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee.’
‘Mag ik jouw nummer, mailadres of zo?’
Hij knikte. ‘Zeker.’
We tikten elkaars nummer in onze telefoons.
‘Ik ga zo maar naar huis.’
‘Ik loop wel even met je mee.’
‘Je was toch op weg naar de kroeg?’
Hij lachte. ‘Geen zin meer in.’
We liepen zwijgend naar het station. Op het perron bleven we nog even staan.
‘Bedankt,’ zei ik, ‘echt. Ik heb er veel aan gehad.’
‘Ik ook. Je bent een goede gast. Verwijt jezelf niets.’
‘Dat doe ik nog wel.’
‘Probeer het van je af te zetten. Zij hebben hem zo gemaakt, niet jij. En geef toe, als je zelf in die situatie zou zitten, altijd had gehoord dat je niets waard was… Zou jij dan zomaar die nieuwe jongen vertrouwd hebben? Jezelf?’
‘Nee… Denk het niet.’
‘Onthoud dat Duco. Je zegt het zelf nu. Jou valt niets te verwijten. Je hebt gedaan wat je kon.’
Ik haalde mijn schouders op. Ik moest instappen. Justin pakte mijn arm en pakte me even vast.
‘Hou je haaks jongen. Goed je gesproken te hebben.’
‘Jij ook. Echt dank je wel.’
‘Nog één ding. Die geef ik je mee. Hij was je dankbaar dat je bij hem kwam staan onder die douche. Hij kon eindelijk gewoon rustig douchen. Echt, dat vond hij heel fijn. Jij liet hem met rust.’
Ik glimlachte. Justin liet me los. Ik stapte in. Justin keek en lachte.
‘Nou ja… Met rust… Hij vond het ook erg lekker.’
Daarna gingen de deuren dicht en was ik weg.
© 2015 Oliver Kjelsson