Ik gaf hem een kus. Dat deed ik vaker en hij keek er altijd ongemakkelijk van. Ik lachte.
‘Gefeliciteerd, Max.’
‘Dank je. Ik ga je niet uitleggen waar het bier staat.’
Ik grijnsde. ‘De bekende plek.’
Ik zag ze al staan, Simone hing tegen de vensterbank aan. Ivar stak zijn hand op, liep net weg bij Simone.
‘Voor jou ook eentje meenemen?’ vroeg hij toen ik bijna bij ze stond.
‘Ik heb eigenlijk nog wel zin in een bak koffie.’
Ivar keek me spottend aan. ‘Bij Max?’
‘Doe maar een biertje, ja.’
Ivar liep naar de koelkast, Ik kreeg een knuffel van Simone en twee kussen.
‘Hoe is ie, Teun?’
‘Goed, goed…’
‘Niet?’
Ik lachte. ‘Jawel hoor. Prima zelfs.’ Ik keek de kamer rond. ‘Drukke bende.’
‘Max zijn voetbalvrienden hè?’
Ik lachte om de manier waarop ze het zei. Ivar drukte een flesje in mijn hand.
‘Proost.’
Ik tikte tegen die van hem en nam een slok.
‘Eugenie er niet?’ vroeg ik.
‘Komt wat later. Met vriend.’
Ik keek met een ruk naar Simone. ‘Neemt ze hem mee?’
Ze knikte lachend.
‘Zo, serieus aan het worden. Ik dacht…’
‘Niet zoveel denken, Teun.’
‘Je dacht het zelf ook,’ zei Ivar.
‘Ja, nou ja. Ze had even haar twijfels, maar het gaat goed.’
‘Mooi,’ zei ik. ‘Vorige keer zei ze nog dat ik er niet naar moest vragen, dat het waarschijnlijk een losse scharrel zou blijven.’
Simone grijnsde. ‘Zo zie je maar.’
We hoorden een deurbel.
‘Zul je ze hebben.’
Totaal niet nieuwsgierig keken we alle drie naar de deur van de hal. Eugenie kwam eerst, hij kwam er achteraan. Oké, niet verkeerd. Helemaal niet verkeerd trouwens. Ik voelde een por van de elleboog van Ivar tegen me aan.
‘Niet zo kwijlen jij.’
Ik grinnikte. ‘Sorry.’
Ze kwam naar ons toe, glimlachend.
‘Hoi,’ zei ze met een kus tegen Simone. ‘Even voorstellen, dit is Boris.’
We gaven hem een hand, ik ging wat te drinken voor ze halen. Hij dronk cola. Auto.
Gezellige gast, hij paste wel bij haar. Het klikte ook wel met ons, merkte ik. Waar had zij nou over lopen twijfelen eigenlijk? Het was echt een leuke kerel. Max kwam er af en toe bij staan, hield zich wat meer op de oppervlakte. Zat het hem dwars? Er had ooit wat in de lucht gehangen tussen die twee, maar ze wisten allebei dat het verder nooit wat zou worden. Zou hij dit nu toch definitief vinden? Confronterend? Ze gingen op tijd weer weg, nog een verjaardag. Ik keek ze na, Max liet ze uit en kwam bij ons staan toen hij weer terug in de kamer kwam.
‘Leuke gast,’ zei ik.
Simone en Ivar knikten, Max daarna ook.
‘Ook weer voorzien,’ lachte ik en sloeg een arm om Max zijn schouders. ‘Nou wij nog Max.’
‘Toch niet met jou,’ grijnsde hij.
‘Ah, Max, dat valt me van je tegen. Is best leuk hoor, met een vent.’
‘Flikker op. Niet dubbelzinnig bedoeld.’
Ik lachte, haalde nog wat te drinken.
‘Nog ontwikkelingen op dat gebied, heren?’ vroeg Simone toen ik terug was.
‘Nee,’ zei Max kort en duidelijk.
‘Nee,’ antwoordde ik iets minder overtuigd.
Simone keek me vragend aan.
‘Nah, heel verhaal. Af en toe nog contact met Elijah…’
‘Die gast?’ vroeg Max verbaasd. ‘Heb je daar nog contact mee? Dat had ik allang laten gaan, echt. Wat heb je er nog aan?’
‘Gewoon, goede kennis.’
‘Hoe is het met hem?’ vroeg Ivar, Max half negerend.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Hetzelfde ongeveer.’
Simone schudde haar hoofd.
‘Ik weet het,’ zei ik voor me uit. ‘Al is hij misschien weer aan het daten. Iemand uit de buurt daar.’
‘En jou laat ie schieten,’ zei Max. ‘Echt Teun, je bent gek.’
‘Misschien,’ lachte ik.
Hij sloeg op mijn schouder en ging naar anderen toe. Ik keek Ivar veel betekenend aan.
‘Au?’ vroeg hij.
‘Beetje. Als hij het zo op denkt te kunnen lossen met thuis… Moet hij zelf weten.’
‘Die weten nog steeds niets?’
‘Nee. Geen idee hoe lang hij dat nog denkt vol te houden.’
‘Hij is gek.’
‘Hij beeld zich een heel groot probleem in. Ik vraag me wel eens af of het echt zo erg is.’
‘Laat gaan, Teun, daar heeft Max wel gelijk in.’
‘Doe ik ook wel. Wat dat betreft zoekt hij het ook maar uit. Verder is het een leuke gast om af en toe mee te mailen. Dat kan ik ondertussen goed gescheiden houden.’
‘Als je dat maar niet vergeet, jongen,’ zei Ivar.
Hij sloeg een arm om me heen en knuffelde me even. Dat kon ik wel, ik kon het ook wel goed gescheiden houden ondertussen. Net zoals Ivar toen en Ivar nu. Dat ging ook prima.
‘Wanneer kom jij weer eens?’ vroeg Tineke.
‘Haha, binnenkort.’
‘Damian is hier al twee keer geweest, en jij niet.’
‘Hallo, zijn vriendje woont in jullie huis, van mij alleen mijn zus.’
‘Zeg, rotzak!’
‘Gaat goed met die twee?’
‘Vreselijk. Erg klef af en toe. Wel lief om te zien hoor.’
‘Maar… Als hij wel eens bij jullie komt eten… Hoe doet hij dat thuis?’
‘Die weten het. Kenny is ook al daar geweest.’
Ik zuchtte. ‘Ik moet duidelijk weer eens met Wil gaan praten. Ik loop achter met de informatie.’
‘Ha, daar heb je een zus voor. Geef toe Teun, je kunt niet zonder mij.’
Ik zuchtte lachend.
‘Nou, wanneer kom je weer eens eten?’
‘Binnenkort Truus, binnenkort.’
‘Mooi,’ lachte ze. ‘Ik zal het Kenny zeggen. Kan Damian meerijden.’
Ik liep door de stad, keek hoe laat het was. Tijd genoeg. Ik had pas over een uur afgesproken in het eetcafé. Lekker lunchen, ik had er eigenlijk nu al zin in. Eerst nog even wat kleine dingen inslaan. Ik liep door de winkelstraat, kwam in het laatste stukje terecht. De straat was daar wat smaller, minder publiek ook. Ik keek op, herkende de naam van het koffiewinkeltje. Hadden ze die hier nu ook eentje? Nooit eerder gezien. Ik glimlachte, ging naar binnen. De deur klemde, vertrouwde lucht binnen.
‘Hallo,’ zei ik.
De vrouw achter de toonbank groette vrolijk terug.
‘Zitten jullie hier al lang?’
‘Een paar weken pas.’
‘Vandaar. Ik had het nog niet eerder gezien.’
‘Wat mag het zijn?’
‘De huismelange, alstublieft.’
‘Die is lekker.’
Ik glimlachte. ‘Ik weet het.’
‘Je kent ons al?’
‘Andere stad.’
‘Nou,’ zei ze terwijl ze het zakje voor me neer zette, ‘goed dat we ook hier zijn dan. Anders nog iets?’
‘Nee, dat was het.’
Ik rekende af, snoof de bekende lucht nog eens op en ging naar buiten.
Ik keek of ik Ivar en Simone al ergens zag zitten. Ze waren er nog niet, ik was ook vroeg. Ik zocht een tafeltje, bestelde alvast een kop koffie. At het koekje zelf op. Ik haalde het pakje koffie uit mijn tas en bekeek het, las het etiket.
‘Zelf koffie meegenomen?’
Ik lachte en keek naast me.
‘Zoiets,’grinnikte ik.
Ivar legde zijn hand op mijn schouder, Simone gaf me een kus.
‘Zit je hier al lang?’
‘Net.’
Ivar pakte de kaart. ‘Ik heb zin in iets.’
Ik wilde de koffie terug in mijn tas stoppen, maar Simone hield me tegen.
‘Laat eens zien.’ Ze keek. ‘Van dat nieuwe winkeltje?’
Ik knikte. ‘Is erg lekker.’
‘Eerder koffie gekocht?’
‘Nee. Elijah had het. Daar zitten ze al langer.’
Ivar keek me spottend aan. ‘Ben je weer daar geweest?’
‘Nee. Maar ik zag dat winkeltje ineens hier, vandaar.’
Hij grijnsde.
‘Wat?’ vroeg ik. ‘Wat lach je?’
‘Jongen,’ zei hij hoofdschuddend, ‘hoe lang zijn jullie nu alweer uit elkaar?’
‘Tijdje.’
‘Bijna een half jaar Teun. En iedere keer als we je zien dan valt zijn naam. Nu weer vanwege koffie.’
Ik glimlachte betrapt. ‘Toeval.’
‘Toeval me reet. Ik wil een uitsmijter,’ zei hij terwijl hij de kaart aan Simone gaf.
Daarna keek hij meteen weer naar mij.
‘Teun. Doe iets. Ga iemand anders daten, of schop Elijah onder zijn kont dat hij eens een stap moet zetten. Maar doe iets.’
Ik keek verbaasd, maar dat kon ik niet volhouden. Hij had gelijk. Naast hem zat Simone me veelbetekenend aan te kijken.
‘Ivar heeft gelijk. Het gaat opvallen.’ Ze gaf me de kaart. ‘Ik doe met zijn uitsmijter mee.’
Ik zette de kaart meteen terug in de houder. ‘Laat ik daar maar in meegaan. Niets tegen in te brengen.’
Ze hadden gelijk. Ik zocht in een kastje naar een bus waar ik die koffie in kon doen. Ik rook hem al, het pruttelde. Ik was de week ervoor Rein nog tegengekomen, tijdens een avond stappen. Hij schoot me meteen aan, ik had hem nog niet eens gezien. Binnen een paar minuten had ik er al genoeg van. Niet wat ik zocht. Ik tilde de bus die ik zocht over een paar mokken heen. Zat het zo diep? Ik moest mezelf niet voor de gek houden. Ja, het zat zo diep. Misschien had Ivar wel gelijk. Ik schudde het pakje leeg, duwde de deksel erop. Ik pakte een mok en zette die klaar naast het koffieapparaat. Ik leunde even met mijn voorhoofd tegen het kastdeurtje aan. Wat wilde ik nou eigenlijk? Ik ging weer recht staan. Moest ik mezelf dat nog afvragen? Ik moest mezelf niet langer voor de gek houden. Het werd stil in de keuken. Ik pakte de mok, schonk hem vol, griste nog snel een stroopwafel mee en liep naar de bank. Ik nam een slok. Ik hield de mok voor mijn gezicht, snoof het aroma op. Echt lekkere koffie. Memories. Ik pakte mijn telefoon, stuurde een berichtje.
“Lekkere koffie.”
Ik kreeg een voice-bericht terug. ‘Ik nu ook.’ Met een kort lachje er achteraan.
Ging ik hem bellen? Ik stuurde maar een ingesproken berichtje terug.
‘Nee, maar dan ook echt lekkere koffie.’ Ik lachte er bij.
Niet veel later ging mijn telefoon over.
‘Wat bedoelde je nou?’ vroeg hij lachend.
‘Ik heb lekkere koffie. Van dat winkeltje.’
‘Ben je hier geweest?’
‘Nee, ze hebben hier ook een filiaal tegenwoordig.’
‘O, ik dacht al.’
‘Nee, als ik die kant op kom laat ik het wel weten hoor.’
‘Lief.’
‘Hoe gaat het?’
‘Goed.’
‘Alles zijn gangetje?’ grinnikte ik.
‘Ja.’
‘Hoe gaat het daten?’
‘Daten?’
‘Ja, je was toch aan het mailen met iemand?’
‘O, die. Nee, niet mee gedate.’
‘Ow? Ging niet goed?’
‘Nah, geen zin in. Ik mail er ook niet meer mee.’
Ik nam een tevreden slok van mijn koffie.
‘Komt het? Viel hij toch tegen?’
‘Nee, dat is het niet. Je weet het wel.’
Ik zuchtte. ‘Hoe lang denk je dat nou nog vol te houden?’
Hij reageerde geïrriteerd. ‘Je weet niet hoe het is.’
‘Nee.’
‘Ze hebben me helemaal uit zitten horen over jou, weet je dat?’
‘Echt?’
‘Ja, dag erna toen ik thuis was. Wilden ze weten wie je was, waar ik je van kende.’
‘Wat heb je gezegd?’
‘Redelijk eerlijk gebleven, via internet, mailen.’
‘Netjes.’
‘Ik heb ze maar niet verteld dat we sex hebben gehad.’
Ik schoot in de lach. ‘Joh, niet?’
Hij kon er gelukkig ook even om lachen. Even.
‘Maar ik bedoel maar, ze willen meteen alles weten,’ ging hij serieus verder. ‘En daar word ik gek van.’
‘Wat vonden ze van mij?’
‘Huh?’
‘Als ze alles willen weten, dan vinden ze er ook iets van, lijkt me. Wat vonden ze van mij?’
‘Wel een aardige vent.’
‘Jeej,’ reageerde ik toch verbaasd.
Zo open vond ik ze niet naar me, bij mij was vooral het gevoel van gespeelde beleefdheid blijven hangen.
‘Ja, echt. Aardige jongen, vond mijn moeder. Ze vroegen wat je deed voor werk.’
Ik grinnikte. ‘En? Vonden ze dat oké?’
‘Ik geloof het wel.’
‘Mooi.’
Hij zweeg.
‘Niet dan? Mocht ik nog eens een kop koffie gaan drinken daar, dan weet ik dat.’
‘Lach maar.’
‘Om eerlijk te zijn Elijah, ik vind het wel grappig ja.’
‘Het is niet makkelijk hoor.’
‘Dat zeg ik ook niet. Maar iedereen moet een keer uit te kast komen, wil ie verder met zijn leven. Of toneel blijven spelen, dat kan ook. Gaat je alleen niet al te goed af geloof ik.’
Hij zuchtte.
‘Je hebt het zelf in de hand jongen.’
‘Hm.’
‘Jezus, Elijah, kom es op voor jezelf man!’
‘Ik heb het nu toch al wel zo’n beetje verkloot.’
‘Zo, dat klinkt strijdbaar zeg…’
‘Je lijkt Nicky wel.’
‘En ze heeft gelijk. Je hebt niets verkloot.’
‘Wel. Jou… Die gast van laatst…’
‘Tijd om er eens wat aan te gaan doen dan. Grijpen wat je echt wil.’
‘Ik weet niet of dat nog kan.’
‘Tuurlijk wel.’
Ik nam nog een slok koffie.
‘Komt wel,’ hoorde ik hem toen voorzichtig zeggen.
Ik glimlachte. ‘Zo mag ik het horen.’
‘Ja, nou…’
‘Je ziet het veel te donker in.’
‘En bedankt.’
‘Je snapt wat ik bedoel. En dat heeft er eigenlijk niets mee te maken. Had je het anders aangepakt als je wel gewoon kon zien?’
Daar wist hij niets meer op te zeggen.
‘Het maakt geen bal uit Elijah. Het is misschien lastiger met daten, maar voor thuis is er geen verschil.’
Hij zweeg.
‘Toon eens ballen man. Niet alleen thuis, maar met alles. Ga er eens wat vaker uit. Doe eens gekke dingen, niet alleen jouw vaste rondje.’
Ik hoorde hem zuchten. Tot zover het gewone gesprek, dat wist ik. Die ging zo ophangen.
Ik schonk mijn tweede mok in. Ik had gelijk gekregen, hij kapte het gesprek weer af. Zelf weten, ik had ook wel weer genoeg gezegd. Vond hij nou echt dat hij het bij mij verkloot had? Dat was misschien ook wel zo, maar toch. Terwijl ik terug liep naar de bank dronk ik van de koffie. Ik dacht na. Ik pakte mijn telefoon en zocht zijn naam. Daarna drukte ik het knopte van het voice-bericht in.
‘Je hebt niets definitief verkloot Elijah. Zeker niet bij mij.’
Er kwam geen reactie terug. Niet dat ik dat had verwacht, maar toch jammer.
‘Zo, hele tas bij?’
Damian lachte. ‘Ja, ik blijf daar het hele weekend.’
Ik deed de kofferbak dicht en stapte in. Ik zag William naast me kijken. Damian dook achterin, stompte zijn vuist tegen zijn schouder. William draaide half om, lachte.
‘Vette sex zeker?’
‘Mwoh…’ kwam balorig als antwoord vanaf de achterbank.
‘Jammer dat Tineke daar blijft dit weekend dan?’ grijnsde ik.
‘Maakt niet uit.’
‘Dat huis is zo gehorig als de pest!’
‘Mèh…’
Ik reed lachend en hoofdschuddend door. Het rook lekker toen we de keuken in kwamen. Het werd iets anders dan de ovenschotel deze keer zag ik en was benieuwd. Damian pakte meteen Kenny vast en kuste hem. Lang. William nam genoegen met een knuffel van zijn zus.
‘Ey, pa en ma zijn boos nu hè?’
Tineke keek me vragend aan. ‘Pa en ma?’
Ik grijnsde. ‘Ma vooral. Dat je weer niet naar huis komt, en dat ik William meeneem om hier bij jou te komen eten. Ze ziet je veel te weinig.’
‘Volgend weekend, echt.’
‘Je kunt meerijden vanavond.’
‘Ik moet dit weekend echt iets afmaken, anders komt het nooit goed. Biertje? Wil?’
Ik knikte, glimlachte om de gretige “ja” van William.
Het was weekend, dus het maakte niet zoveel uit hoe laat we terug reden. De koffie hadden we allang gehad, ik zat met een glas cola voor mijn neus. Kenny gooide een zak nacho’s op tafel. Af en toe griste ik er eentje.
‘Tineke, heb jij kaas?’ vroeg William.
‘Ik denk het wel.’
‘Geef eens een ovenschaal. Hoe moet die oven aan?’
‘Wat ga je doen?’
William zei niets meer, trok wat kastjes open en vond een rasp. Niet veel later stond een schaal op tafel, vol warme nacho’s en kaas eroverheen.
‘Goed idee, Wil.’
Hij glimlachte naar Tineke.
‘Heeft ie van mij hoor,’ zei Damian.
‘Ja,’ lachte Kenny spottend, ‘en van wie heb jij het?’
William stak lachend zijn tong uit naar Damian. ‘Maar wie kwam nu op het idee?’
‘Dat bedoel ik Wil,’ zei ik. ‘Goed geregeld.’
De snelweg was donker, toen we terug reden, en bijna leeg. Het was stil.
‘Af en toe hè?’ begon William ineens.
‘Wat?’
‘Af en toe denk ik wel eens, was jij maar wat begonnen met die Kenny.’
Ik lachte. ‘Wat?’
‘Ik vind het leuk voor Damian, echt hoor. Maar af en toe word ik er niet goed van. Kenny hier, Kenny daar… Alles is Kenny. Vond jij ze net niet klef dan?’
‘Mwoh…’
‘Ja dus.’
‘Het was op de grens van het acceptabele,’ grinnikte ik.
‘Pffft.’
‘Jaloers?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Je sexmaatje kwijt.’
‘Teun… Nee…’
Ik kneep in zijn bovenbeen. ‘Geintje Wil, ik snap wat je bedoelt.’
‘Eigenlijk had Kenny ook veel beter bij jou gepast dan bij Damian.’
‘Echt?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ja, dat denk ik wel eens.’
‘Och… Het is goed zo.’
William ging rechter zitten, draaide zich wat naar mij. ‘Ben jij jaloers?’
‘Nee…’
Hij lachte. ‘Dat komt er voorzichtig uit.’
‘Nee,’ zei ik iets sterker. ‘Dat was niet gaan werken. Veel te jong, gek. Studentje, net begonnen.’ Ik keek hem even kort aan, in het flauwe licht van de dashboard verlichting. ‘En een vriendje hebben bij Truus in huis… Denk even na man.’
We lachten.
‘En toch, ik had hem wel kunnen hebben als schoonbroer.’
Ik lachte.
‘Elijah was nog beter geweest.’
‘O ja, haal die er nog even bij, zeg.’
‘Wat? Ik vond het een leuke, lieve gast.’
‘Wil, alsjeblieft…’
‘Hoor je nog wel eens van hem?’
‘Soms.’
‘Dus er zijn nog kansen?’
‘Nauwelijks.’
‘Nauwelijks…’ Hij proefde het woord bijna. Hij keek me weer aan. ‘Als hij je terug zou willen, zou je dat dan doen?’
‘Daar is de situatie niet naar, Wil.’
‘Maar als. Als dat opgelost zou zijn…’
‘Als, als…’
‘Ja, zou je hem dan terug willen?’
Ik lachte. ‘Ja. En dat weet hij ook.’
‘Echt?’
‘Ja, heb ik hem gezegd. Hij vond dat hij het verkloot had allemaal, en toen heb ik hem een berichtje gestuurd en gezegd dat hij het bij mij nog niet verkloot had. Toen belde hij me toch op, wou hij weten wat ik daar mee bedoelde.’
‘Cool.’
‘Ja, hallo, dat was een week later, voor hij met die vraag belde. Stel je er nou niet teveel van voor.’
‘En?’
‘Gewoon, als hij het allemaal op een rijtje heeft thuis, en er niets meer in de weg staat…’
‘Dan zijn jullie weer bij elkaar?’
Ik zuchtte. ‘Geen idee Wil. Hij laat niet echt merken wat hij denkt.’
William ging tevreden recht zitten en staarde in de verte. Het bleef even stil.
‘Weet Truus dit?’
‘Nee!’
Daarna schoten we allebei in de lach.
‘Klaar voor?’ vroeg ik.
‘Ik wel,’ lachte William.
‘Let’s go dan.’
Mijn vader glimlachte. William had er al de hele week naar uitgekeken. We gingen de stad in. In de hele binnenstad was de hele dag live muziek. Daar gingen we ieder jaar naar toe, ik had met Ivar afgesproken elkaar op ons vaste terras te zien. William ging deze keer voor het eerst mee. Niets geks meer aan, sinds Damian iets met Kenny had was de grens tussen de oudere generatie en de jongere toch al aan het vervagen. Tineke kende Damian ondertussen beter dan ik.
‘Zien we Damian daar?’ vroeg ik.
‘Die komt met Kenny.’
Ik trok de deur naar de gang open en riep naar boven.
‘Truus! Ben je onderhand zover?’
‘Ben je er al?’
‘Nee, Wil heeft ineens een zwaardere stem, nou goed. Schiet op.’
Ik ging weer terug en hoorde haar een paar minuten later de trap af komen. Met z’n drieën fietsten we naar de stad. Ivar, Simone en Eugenie waren er al. Boris stond naast haar. Tineke trok meteen aan mijn arm.
‘Knappe vent,’ siste ze bij mijn oor.
‘Je gaat geen cat fight met een goede vriendin van mij veroorzaken hè? Gedraag je.’
‘Mee praten, mag toch wel? Kijken of hij nog een broer heeft.’
Ik grijnsde. ‘Onverbeterlijk jij.’
‘Alsof jij het niet jammer vindt dat hij geen homo is. Ik ken je.’
Ik duwde haar lachend opzij, pakte Ivar even vast.
‘Hé, kerel,’ lachte hij, ‘hoe is het?’
‘Goed, goed.’ Ik knikte naar verderop. ‘Zul je Max hebben.’
‘Wat een drukte hier. Zullen we naar het plein gaan?’
Ik lachte. ‘Even wachten, er komen er nog twee.’
‘Kan nog even duren,’ mompelde William naast me, ‘die moeten eerst nog uit bed komen.’
‘Dan gaan we maar even wat te drinken halen,’ zei Max zonder dat hij zijn opmerking gehoord had. ‘Ivar, loop je even mee?’
Zonder verder wat te vragen kwamen ze terug met acht bekers bier. Ik nam een flinke slok. Het was inderdaad al druk. En dan was het nog maar halverwege de middag. Aan het einde van de straat stond een podium, met een DJ. Ik keek naar William, die stond op zijn gemak naar het podium te kijken, met af en toe een slok. Mijn broertje. Trots op hem, de wijsneus. Ik zag Tineke naar me kijken, die zal mijn glimlach en mijn blik wel gezien hebben. Ze knipoogde.
Damian en Kenny kwamen een half uurtje later. Brede grijns op het gezicht van Damian. Hij pakte William vast en gaf hem twee kussen op de wang. William deed niet voor hem onder, hij kreeg ze terug. Hij stootte zijn vuist tegen die van Kenny. Damian bleef bij William staan, Kenny gaf Tineke een kus. Ze waren precies op tijd voor ronde twee.
Met een beker in de hand gingen we naar het grote plein. Iets meer bewegingsvrijheid. Groter podium, geen DJ’s maar bands. Iets meer mijn smaak. We stonden als een groep bij elkaar, wat in dat straatje niet meer echt mogelijk was. Beter zo. Straks nog wat eten halen en we kwamen de dag en avond wel door. Lekker. Ik voelde mijn telefoon trillen in mijn broekzak. Ik keek en glimlachte. Elijah.
‘Waar ben je?’
‘In de stad, dat had ik toch al gezegd deze week?’
‘Ja, dat wel, ik was gewoon nieuwsgierig.’
‘Eigen schuld, suffe, ik had nog gezegd dat je mee kon gaan als het je leuk leek.’
Hij lachte. ‘Beschrijf het eens.’
‘Muziek, maar dat hoor je wel. Groot plein. Podium in de verte.’
‘In de verte?’
‘We staan een beetje achteraan, wat meer ruimte met zijn allen, en een beetje schaduw van bomen. En de bar pal achter ons, ook niet onbelangrijk.’
‘Klinkt goed.’
Ik zag Ivar kijken. En Tineke. En William.
‘Is het ook,’ ging ik onverstoorbaar verder.
‘Mooi.’
‘Elijah? Wat is dit? Waarom bel je?’
‘Niks, wou er gewoon even bij zijn. Dank je voor de beschrijving.’
‘Dan had je mee moeten gaan gek.’
‘Jij bent met jouw vrienden op stap.’
‘Dat zei je deze week ook al, en wat zei ik toen?’
‘Dat je me voor zou stellen, en dan hoorde ik er ook gewoon bij.’
William keek me verbaasd aan. ‘Is dat Elijah?’ vroeg hij overdreven articulerend, met flinke mondbewegingen.
Ik knikte.
‘Nou, dus? Dan had je gewoon moeten komen.’
William kwam dichterbij en trok de hand met de telefoon van mijn oor.
‘Elijah? Met William.’ ‘Ja, hoi.’ Hij lachte. ‘Je had moeten komen man!’
Ik keek naar Tineke en schudde mijn hoofd. Ik maakte een drinkgebaar en wees naar William. Ze lachte.
‘Dom,’ hoorde ik nog naast me en kreeg daarna mijn telefoon terug.
‘Je hoort het,’ lachte ik.
‘Ja ja. Nou, doe ze de groeten dan maar. Ik zie je.’
Ik keek verbaasd naar mijn telefoon. Tineke keek vragend. Ivar kwam wat dichterbij staan.
‘Wat had die nou ineens?’ vroeg ik verbaasd, meer aan mijn toestel in mijn hand dan aan hun.
Ivar lachte.
‘Wat was er?’ vroeg Tineke.
‘Niets. Ik had het deze week met hem over deze dag gehad, leek hem leuk. Ik heb voor de grap gezegd dat hij dan maar mee moest gaan. Belt hij ineens op, hoe het is hier? Of ik het wilde beschrijven, de sfeer.’
‘Raar?’
‘Nou ja, hij ging niet mee, kende jullie niet en zo…’
‘Wat maakt dat nou uit?’ onderbrak Ivar me.
‘Dat heb ik hem ook gezegd. Maar oké, dat snap ik dan wel. Maar dat ie dan belt en vraagt hoe de sfeer is.’
Ik keek Ivar aan en lachte. ‘Af en toe denk ik dat hij gek aan het worden is.’
‘Biertje halen?’
‘Goed idee.’
We hingen bij de buitenbar, Ivar moest nog bestellen.
‘Straks even wat te eten gaan halen,’ zei ik.
Hij knikte, stak zijn hand op en bestelde.
‘Wat was dat net nou echt?’
‘Ivar, geen idee. Ik ben onlangs nog tegen hem uitgevallen, dat ie eens wat meer ballen moest tonen. Ik moet zeggen, sindsdien klaagt hij er minder over, iets vrolijker. Strijdbaarder misschien. Geen idee. Lekker laten gaan.’
We liepen terug, William nam zijn beker aan.
‘Rustig aan met dat bier hè, broertje.’
Damian naast hem lachte. Ik dronk, keek in de verte, half in gedachten. William stootte me aan.
‘Komt ooit nog wel goed toch?’
Ik lachte en schudde mijn hoofd. ‘Misschien Wil. Reken er niet op. Alleen bellen is geen relatie.’
Hij keek naar Tineke.
‘Je houdt je mond,’ zei ik tegen hem voordat hij ook nog maar iets kon zeggen.
Hij grijnsde. ‘Wat dacht je dan?’
Ik pakte hem vast, trok hem even tegen me aan.
‘Je bent een gave broer, weet je dat?’
Hij boerde.
‘Die teveel drinkt,’ zei ik er nuchter achteraan.
Hij wurmde zich los. ‘De volgende band begint.’
We stonden naast elkaar te kijken. Af en toe keek hij opzij en glimlachte. Dit was wel zijn muziek ja. Ik bleef ook staan, dat eten kon later wel. Dit was goed om naar te kijken.
‘Wat de fuck?’ hoorde ik hem naast me verbaasd zeggen.
Ik keek naar hem. ‘Wat?’
Hij hoefde al niet meer te wijzen, ik zag hem ook. Hester keek rond, zoekende leek het wel. Ik bleef van verbaasdheid even staan.
‘Wat is dit?’ mompelde ik.
Toen kwam ik in beweging. Hester zag me, trok toen.
‘Elijah?’ zei ik verbaasd.
‘Hey.’
‘Gek!’
Hij lachte. Hester keek me afwachtend aan.
‘Hey,’ zei ik bukkend met een aai over haar kop. ‘Goed gedaan.’
‘Ik was je bijna weer gaan bellen.’
‘Maar…’
‘Hester kon je niet helemaal vinden geloof ik.’
Ik glimlachte. ‘Kom.’
Ik nam hem mee, William bukte meteen.
‘Hé, Hester.’
‘Leuk hè? Mensen vinden de hond altijd aardiger dan het baasje. Dag Wil.’
William lachte. ‘Hey Elijah.’ Hij pakte zijn hand. ‘Gaaf man!’
‘Er staan er nu wat verbaasd te kijken,’ zei ik, ‘ik moet je even gaan voorstellen aan een paar mensen.’
Tineke stond al bij me, Ivar keek me lachend aan.
‘Belde je daarom, voor die beschrijving?’ vroeg ik even later.
Hij lachte. ‘Ja. Ben je slecht in trouwens. Er zijn hier achterin drie bars, lolbroek.’
‘Nou, ongeveer klopte het toch wel?’
Hij kneep in mijn arm. ‘Het was aardig in de buurt. Toen ik aan mensen bij het station vroeg waar ik moest zijn had ik het best snel gevonden. Twee meisjes zijn nog een stuk meegelopen.’
‘Goed man.’
‘Je zei toch dat ik wat meer ballen moest tonen?’
‘Ik ben trots op je.’
‘Ik luister wel goed naar je hoor,’ grinnikte hij.
‘Ik merk het. Weet Nicole dit?’
Nu lachte hij uitdagend, ondeugend. ‘Nee. Vertel ik haar morgen wel.’
‘Mooi man.’
‘Het klinkt gezellig hier.’
‘Is het ook.’
Simone glimlachte naar me, Ivar knipoogde. Max knikte. Eugenie stond uit te leggen aan Boris wie hij was. Damian hing tegen Kenny aan, die stond met Tineke te praten. William was niet bij me weg te slaan.
‘Leuk,’ zei Elijah.
‘Echt gaaf dat je er bent,’ zei William weer.
Elijah lachte. ‘Vind ik ook Wil.’
Ik aaide een keer op zijn rug. Elijah pakte mijn arm, trok me naar zich toe.
‘Als jij niet had gezegd dat ik meer ballen moest hebben had ik hier nu niet gestaan.’
Ik pakte hem vast. ‘Je gevoel achterna?’
‘Op gevoel. Zoals altijd. Maar nu een keer met mijn hoofd ja.’
Ik grinnikte.
‘Dank je wel,’ zei hij.
‘Soms heb ik wel eens gelijk,’ grinnikte ik.
Nu hing hij helemaal tegen me aan.
‘Soms? Ik had veel eerder naar je moeten luisteren.’
‘Genieten dit? Overwinning?’
Zijn handen knepen ter bevestiging.
‘Niet de eerste. Ik heb het mijn ouders verteld.’
‘Wat? Hoe reageerden ze?’
‘Zoals ik voorspeld had. Zagen meteen gedoe, zorgen, je kent het wel.’
‘Kut?’
‘Och…’
Ik voelde een kus in mijn nek.
‘Nou ja…,’ treuzelde hij. ‘Ik kon de zorgen wel een beetje wegnemen.’
‘Mooi. Hoe?’
Nog een kus. Hij had me nu helemaal vast.
‘Ze willen je graag nog een keer ontmoeten, als je begrijpt wat ik bedoel. Zin in?’
© 2014 Oliver Kjelsson