Jeumig (deel 19)

PDF 📄

Jelle lachte. ‘Leuk, Mark.’
Ik dronk mijn flesje verder leeg en zette het met een klap op tafel. ‘Doe er nog maar een,’ zuchtte ik.
Jelle keek me aan met een serieuze blik. Ik keek terug en pakte het nieuwe flesje.
‘Het is zo, Jelle,’ zei ik toen zacht.
‘Jeumig…’
‘Af en toe,’ probeerde ik te grijnzen.
‘Weet Auke dit?’
Ik knikte. ‘Je houdt je mond tegen iedereen hè?’
‘Natuurlijk. Is hij ook eh…’
‘Ja.’
‘Vandaar dat jij zo vrolijk was de laatste tijd. Maar…’
‘Maar wat?’
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben verbaasd.’
‘Sorry.’
‘Nee, geen sorry zeggen. Hoe lang hebben jullie al iets dan? Hebben jullie eigenlijk wel iets?’
Ik knikte. ‘December of zo. Eigenlijk sinds oud en nieuw ongeveer.’
‘Dat is al bijna vier maanden!’
‘Ja, goed hè?’
‘Maar wat is er nu aan de hand dan?’
‘Ik ga in de meivakantie terug naar Zwitserland, en daar kan hij niet om lachen.’
‘Waarom ga je dan ook?’
‘Omdat mijn ouders dat geregeld hebben, die denken mij daar een groot plezier mee te doen.’
‘En Auke is bang dat als je Ulrike weer ziet…’
‘Zoiets,’ zuchtte ik.
Hij keek naar me, hij begreep me. Mijn grote vriend, maatje door dik en dun.
‘Ik had je dit allemaal veel eerder moeten vertellen,’ ging ik door, ‘sorry.’
Hij maakte een wegwerpgebaar, het maakte niet uit. ‘Hij is bang dat je toch weer voor een meisje kiest eigenlijk?’
‘Nee.’ Ik nam een slok en zuchtte. ‘Dit gaat laat worden,’ zei ik terwijl ik na een slok in het flesje keek.
‘Alweer leeg?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb nooit iets met Ulrike gehad.’
Zijn mond viel open.
‘Maar met haar broer, Peter. Vandaar dat ik thuis niets kon vertellen. Zoveel heb ik niet opgetrokken daar met haar in de vakantie, dat hadden ze meteen door gehad.’
‘Jij hebt die vakantie en die hele week in oktober met die Peter…’
Ik knikte. ‘Ik zei net al; ik had je dit veel eerder moeten vertellen. Jij bent altijd mijn grote vriend geweest. Misschien was ik daarom wel zo bang om het je te vertellen. Sorry.’
‘Hou eens op met dat sorry. Ik snap het wel. Je vertelt het me nu toch?’
Ik haalde mijn schouders een keer op.
‘Jezus. Jij en Auke.’
‘Hij wordt gek als hij weet dat ik het je verteld heb.’
‘Ik zeg niks, beloof ik je.’
‘Ook niet tegen Linda.’
‘Ook niet tegen Linda.’
‘En al helemaal niet tegen Marloes.’
Jelle lachte. ‘Die al helemaal niet.’
‘Daarom is Auke ook zo voorzichtig, alles gaat toch al zo snel rond hier in dit dorp.’
‘Hij moet uitkijken voor Martijn.’
‘Hoezo?’
‘Die vraagt zich nog steeds af wat er met Auke aan de hand is.’
‘Komt vanzelf wel een keer.’
Jelle rekte zich uit en glimlachte. ‘En dan te bedenken dat jullie al vier maanden iets hebben en dat niemand iets weet terwijl we er bovenop hebben gestaan.’
‘Bijna niemand,’ zei ik voor me uit.
‘Hoe bedoel je?’
‘Kjeld weet het.’
‘Kjeld?’ Hij reageerde nu echt verbaasd.
Ik knikte. ‘Kjeld. Ik heb het hem verteld, niet lang na dat ongeluk van Hendrik. Hij vertelde me zoveel over zichzelf, ik wilde het hem vertellen. Hij vertrouwde me, ik moest mijn verhaal kwijt.’
Jelle staarde voor zich uit, dacht na.
‘Sorry,’ zei ik weer.
‘Dat kun je wel zeggen ja.’
Ik had hem duidelijk beledigd. Ik had het hem niet als eerste verteld. Ik keek naar hem, probeerde met mijn blik zijn begrip te krijgen. Dat lukte maar half, kreeg ik het idee. Hij dronk zijn flesje leeg en keek naar de klok. Dat was duidelijk. Ik gooide mijn laatste slok achterover en stond op.
‘Ik ga maar eens naar huis.’
‘Goed. Ik zie je maandag,’ zei hij droog.
‘Maandag,’ bevestigde ik en ging.

Ik kreeg een kus van Auke in zijn schuur, voor we naar de stad reden. Ik had nog lang wakker gelegen, vlak voor ik eindelijk in slaap viel had ik besloten niets tegen Auke te zegen. Nog niet. Later, ik wist nog niet wanneer. Ik moest er wel voor zorgen dat Auke wist dat ik het Jelle verteld had voordat hij het van Jelle zelf hoorde. Zwijgend reed ik naast hem.
‘Wat ben je stil,’ zei hij toen we net het dorp uit waren.
‘Ik heb maar kort geslapen.’
‘Hoe komt het?’
‘Ik kwam Jelle nog tegen toen ik naar huis reed. Hij nodigde me uit om nog wat te komen drinken.’
Hij grijnsde. ‘Laat geworden?’
‘Best wel. Hij vroeg waar ik vandaan kwam.’
‘Wat heb je gezegd?’
‘De waarheid, hij raadde het ook al.’
Auke keek even naar me. Ik kon het niet voor me houden.
‘Hij heeft ons door, Auke.’
Nu keek hij verschrikt.
‘Hij maakte een grapje, dat het net leek alsof wij verkering hadden.’
‘Wat heb je gezegd?’
‘De waarheid. Ik kon niet anders.’
Auke keek weer voor zich uit, trapte gewoon door. Ik wist dat hij het niet leuk vond, maar wat had ik dan moeten zeggen? Dat Jelle en ik gewoon wat hebben zitten drinken? Dat Jelle het niet raar vond dat ik via een omweg van twee uur vanuit de schuur naar huis was gegaan terwijl ik er anders nog geen tien minuten over zou doen? Ik kon mijn mond niet houden tegen Auke, ik wilde geen geheimen voor hem hebben. Ik kon niet liegen tegen Auke.
‘Wat vond hij er van?’
‘Hij vond het wel oké.’
‘Gelukkig. Hij houdt toch wel zijn mond hè?’
‘Natuurlijk, ook tegen Linda.’
‘Even goede vrienden verder?’
‘Ik hoop het,’ zei ik zuchtend, ‘toen hij hoorde dat ik het Kjeld allemaal eerder had verteld dan hem was hij wel een beetje kwaad geloof ik.’
Auke keek weer even naar me. ‘Als hij zijn mond maar houdt.’
“Ik hoop het,” dacht ik, maar zei het niet hardop.
Ik wist echt niet wat Jelle nu dacht. Misschien voelde hij zich wel zo erg voorbijgelopen dat hij het wel door zou vertellen, gewoon uit kwaadheid. Ik wist het echt niet. Daar zou ik pas maandag achter komen.
‘Waar heb je eigenlijk afgesproken met Kjeld?’ vroeg hij toen we door de stad liepen.
Ik keek alsof ik iets doms had gedaan. ‘Geen idee eigenlijk. Zal ik hem bellen?’
Auke lachte. ‘Laat maar, daar loopt hij.’
Ik volgde Auke’s blik en zag Kjeld in de verte lopen, met een meisje naast hem.
‘Volgen?’
‘Is goed,’ zei ik lachend, ‘niet laten merken dat we ze al gezien hebben.’
Niet veel verder liepen ze een kroeg binnen, Kjeld hield de deur voor haar open, legde even zijn hand tegen haar rug toen hij achter haar aan naar binnen ging.
‘Meteen naar binnen gaan of even wachten?’ vroeg Auke.
‘Maakt dat wat uit?’
Auke lachte. ‘Geen idee.’
Mijn telefoon ging. Dat was Kjeld.
‘Niet zeggen waar je bent,’ zei ik meteen toen ik op nam. ‘We raden het wel.’
‘Maar…’
‘Let maar op,’ lachte ik en hing op. ‘Meteen naar binnen,’ knipoogde ik tegen Auke.
Bij de deur hield hij me tegen.
‘Zeggen we iets tegen Kjeld, over Jelle?’
‘Later misschien,’ zei ik, ‘niet nu waar zij bij is.’
Auke knikte een keer en liep toen naar de deur. Hij hield de deur voor me open, legde even zijn hand tegen mijn rug toen hij achter mij aan naar binnen ging. Ik lachte, keek even glunderend om. Auke knipoogde grijnzend terug. Ze zaten achterin, aan een tafeltje waar nog twee lege stoelen stonden. Kjeld keek verlegen, Lilian keek nieuwsgierig. Ik liep recht op ze af, stak een keer lachend mijn hand op. Toen we bij de tafel stonden stond Lilian op. Ik gaf haar een hand en stelde me voor. Daarna volgde Auke. Ik bekeek haar zo onopvallend mogelijk. Kjeld had smaak. Ze had wat weg van Ulrike. Dat zei ik maar niet hardop. Auke ging zitten, ik haalde wat te drinken. In het begin was het wat stil, onwennig, maar al snel kwamen de gesprekken op gang. Nietszeggende onderwerpen; school, de film die we gezien hadden de week ervoor. Kjeld ontspande langzaam, vooral nadat ik hem een keer een goedkeurende knipoog had gegeven. Ze was echt leuk. Vrolijk maar ook serieus. Precies wat Kjeld nodig had volgens mij. Auke kreeg het steeds meer naar zijn zin. Alsof door de gezelligheid al het gedoe met Jelle en het nieuws dat ik naar Zwitserland zou gaan naar de achtergrond waren verdrongen. Ik werd er zelf ook rustiger van in mijn hoofd. Ik ging lekker onderuit zitten, keek af en toe naar Kjeld. Hij was anders, zelfverzekerder. Raar gezicht. Ik kreeg steeds meer in de gaten dat ik de ware Kjeld kreeg te zien, zoals hij eigenlijk was als hij zich op zijn gemak voelde. Lilian moest hem zo al langer kennen als hij bij haar vader langs kwam voor de konijnen. Ze zat vlak naast hem, haar arm lag op de leuning van de stoel, haar hand raakte af en toe die van hem aan. Als ze dat deed keek hij naar haar en glimlachte. Het werkte aanstekelijk. Auke keek af en toe naar me, zijn ogen glunderden diep in die van mij. Geen idee of Kjeld en Lilian het zagen, maar ik dreef er heerlijk in weg. Auke haalde nog een nieuwe ronde, Lilian liep even naar het toilet.
‘Hij is vrolijk vandaag,’ zei Kjeld.
‘Gelukkig wel,’ zei ik.
‘Vergeleken met gisteravond…’
‘En met daarnet, op weg naar hier.’
‘Heb je gisteren nog met hem gesproken?’
Ik knikte.
‘Hoe laat was je thuis?’
‘Laat. Erg laat. Ik kwam Jelle nog tegen op weg naar huis.’
Kjeld trok zijn wenkbrauwen omhoog.
‘Die wilde weten wat er aan de hand was natuurlijk.’
‘En? Wat heb je gezegd?’
Auke was terug en zette de glazen op tafel.
‘De waarheid. Alles.’
Auke keek een keer naar mij.
‘Jeej,’ zei Kjeld zacht.
‘Hij reageerde wel goed in het begin. Alleen kon hij er niet echt om lachen dat ik het hem nu pas vertelde.’
‘Is ook niet gek,’ zei Kjeld.
Ik schudde mijn hoofd om hem gelijk te geven. ‘Weet ik ook wel.’
Auke keek naar achter in de zaak. ‘Lilian komt terug.’
Kjeld glimlachte, snapte de hint. Het was even stil toen Lilian ging zitten, ze keek een keer naar ons. Ja, Kjeld had groot gelijk. Ze was leuk.

‘Leuke meid,’ zei Auke toen we terug naar huis reden.
‘Zeker weten,’ lachte ik.
‘Ze passen bij elkaar.’
Ik knikte, keek een keer lachend naar hem.
‘Wij ook,’ zei hij toen.
Ik keek even verbaasd.
‘Gewoon, zoals we met zijn vieren samen zaten, het voelde gewoon goed.’
‘Jij voelde hetzelfde als ik,’ grinnikte ik terug.
Auke keek naar me met een verliefde blik. Hij glimlachte. Zwijgend reden we vlak naast elkaar verder. Niet ver voor ons dorp keek hij me nog een keer aan. Hij grijnsde een keer en sloeg toen een landweggetje in. Ik volgde lachend, had geen idee waar hij heen wilde.
‘Waar ga je naar toe?’
‘Overal, behalve naar huis,’ grijnsde hij toen ik weer naast hem reed.
Hij keek weer, met diezelfde blik. Ik kende dit weggetje maar half, maar ik wist dat die met een omweg door de weilanden weer in het dorp uit kwam. Hij stopte bij een hek van een weiland en zette zijn fiets tegen het prikkeldraad. Hij zette zijn voet op de onderste plank van het hek en klom er op. Hij ging er bovenop zitten, met zijn voeten op een lagere plank om zijn evenwicht te houden. Ik liet mijn fiets tegen die van hem vallen en sprong naast hem op het hek. Met zijn schouder tegen me aan staarde hij over het weiland heen.
‘Mooi uitzicht,’ zei hij voor zich uit.
‘Uhuh,’ zei ik.
Achter tegen het weiland aan stonden bomen, daar net bovenuit stak de kerktoren van ons dorp.
‘Jammer alleen van die toren.’
Ik grinnikte. ‘Je ziet alleen het bovenste stukje en de punt.’
‘Meer dan genoeg. Jeumigdorp.’
Ik lachte en keek naast me, naar zijn gezicht. Hij glimlachte. Onze schouders schuurden tegen elkaar, ik had mijn hand tussen ons in op het ruwe hout. Ineens voelde ik zijn hand op die van mij. Ik strekte mijn vingers, liet die van hem er tussen. Hij sloot zijn hand, mijn vingers gingen automatisch mee. Zijn duim wreef over mijn hand heen en weer. Ik legde even mijn hoofd tegen zijn schouder. Hij drukte zijn wang tegen mijn kruin en ging daarna weer recht zitten. Hij glunderde naar me, gaf me snel een kus.
‘Wat is Kjeld nu aan het doen denk je?’ vroeg hij ineens.
Ik lachte. ‘Aan het zoenen met Lilian misschien?’
‘Of nog meer. Ze hebben een goed voorbeeld van die konijnen.’
‘Geen idee. Ik zie het hem nog niet zo snel doen. Later misschien.’
‘Hij heeft nog maar gelijk.’
Ik keek naar hem na die laatste opmerking. Auke keek terug.
‘Niet dan?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Gewoon samen zijn is net zo gaaf.’
‘Daar komt meestal meer van.’
‘Die middag dat we samen in bed lagen, gewoon tegen elkaar aan, dat vond ik zo gaaf.’
‘Was het ook,’ glimlachte ik.
Hij keek naar me, ik gaf hem een kus op zijn lippen.
‘Straks ziet iemand ons nog,’ zei ik.
‘Hier is niemand. Tenzij de dominee zijn klokken aan het poetsen is en toevallig naar buiten kijkt.’
Ik kuste hem nog een keer lang, keek daarna naar de toren. ‘Ik hoor geen klokken, als hij kijkt is hij er in ieder geval niet van geschrokken.’
Auke lachte. Hij sloeg een arm om me heen en zwaaide naar de toren.
‘Straks zwaait hij nog terug,’ grinnikte ik.
‘Het zou me niets verbazen.’
‘Wat bedoel je?’
‘Volgens mij maakt het hem helemaal niets uit. Hoe hij toen ook bij de begrafenis van Hendrik zijn statement maakte. Goede vent.’
‘Zeker weten. Heeft hij goed gedaan toen.’
‘Hij denkt tenminste normaal. Vergeleken met sommige anderen in het dorp in ieder geval.’
‘Waarom heb ik nou het idee dat jij het over mevrouw van Heumen hebt?’
Auke lachte weer. ‘Bijvoorbeeld.’
‘Als ik ooit het lef heb om midden in het dorp met je te gaan zoenen, dan is het recht bij haar voor de deur.’
‘Ik vraag me af wat de dominee dan een paar dagen later op haar begrafenis te vertellen heeft,’ schaterde Auke.
‘Ik wil het niet op mijn geweten hebben,’ zei ik, ‘dan wachten we maar even.’
‘Ja,’ zei Auke voor zich uit. ‘Daar wachten we nog maar even mee.’

Ik kreeg Peter weer online de volgende dag.
‘Goed,’ typte ik nadat hij had gevraagd hoe het met me ging, ‘gisteren naar de stad geweest en kennis gemaakt met de vriendin van Kjeld.’
Hij lachte. ‘Leuk.’
‘Daarna nog met Auke in het weiland gelegen,’ grijnsde ik.
‘In het weiland?’
Ik lachte. Het was lachen geweest. Auke en ik waren begonnen te stoeien op het hek. Hij probeerde me er af te duwen maar dat liet ik niet gebeuren. Hij moest er maar eerder vanaf vallen, vond ik. Met een hoop gelach waren we tegelijk in het gras gedonderd. Auke viel op mij, ik pakte hem meteen vast en draaide hem om. Auke probeerde me van zich af te duwen waardoor ik in zijn ogen kon kijken. Langzaam kuste ik hem, die overging in een lange zoen. Hij lachte.
‘Eventjes maar,’ typte ik. ‘We lagen redelijk in het zicht.’
‘Ik ook,’ grijnsde hij.
Mijn mond viel lachend open. ‘Hoe bedoel je?’
‘Claudio.’
‘Vertel op. Hoe heb je dat gedaan?’
‘Ik ben een keer na school met hem mee gegaan, ik zou daar blijven eten, we hadden een feest op school die avond.’
‘En?’
‘Hij liet me alvast zijn kamer zien, er lag een matras op de grond, vlak naast zijn bed. Ik zag het al helemaal zitten. Hij ook, dat zag ik aan zijn gezicht.’
‘Gaaf.’
‘Hij bleef op zijn kamer steeds dicht bij mij in de buurt, we raakten elkaar steeds aan. Op het feest bleef hij dat ook doen, keek me iedere keer weer aan.’
‘Maar jullie wisten het niet van elkaar?’
‘Ik heb hem steeds hints zitten geven, al een tijdje.’
‘En dat had hij door?’
‘Gelukkig wel. Het feest was niet zo veel aan. Toen een meisje steeds bij mij bleef hangen wilde hij naar huis.’ Hij keek ondeugend naar de camera. ‘En dat vond ik niet erg.’
‘Nee?’ grijnsde ik.
‘He he. Nee, niet echt. We waren te voet, het was een kwartiertje lopen. Achter de kerk ligt een grasveldje. Toen we daar langs liepen trok ik hem omver.’
‘Gezoend?’
‘En veel meer. Koud dat het was! Maar dat maakte me niet uit.’
Ik lachte.
‘Daarna zijn we snel naar huis gegaan, hij heeft de hele nacht bij mij op de matras gelegen.’
Ik keek naar mijn scherm, hij bewoog zijn wenkbrauwen veelbetekenend.
‘Wil ik weten wat er allemaal gebeurd is?’ lachte ik.
‘Het was gaaf, Mark. Je hebt de foto gezien, zijn pik is nog mooier als hij hard is. En groot.’
‘Oké…’
‘Hij vertelde me dat het zijn eerste keer was, maar daar merkte ik weinig van.’
‘Lekker toch?’
‘Hij zei het ook van mij.’
‘Wat?’
‘Dat hij niet kon merken dat het mijn eerste keer was.’
‘Dacht hij dat dan?’
‘Ja, dat denkt hij.’
‘Je hebt hem nooit iets verteld over mij?’
‘Nee, ik kijk wel uit. Niet jaloers maken als het niet nodig is.’
Ik keek naar hem, hij knipoogde samenzweerderig. Het raakte me. Het voelde alsof ik niet mocht bestaan. Ik werd jaloers.
‘Raar,’ zei ik, ‘dat je hem dat niet verteld hebt.’
‘Waarom zou ik?´
‘Omdat het eerlijker is.’
‘Als je van elkaar denkt dat je de eerste bent, dan is dat veel specialer.’
‘Maar wat nou als het echt iets blijvends wordt tussen jullie? Dan blijf je met een leugen zitten. Was ik wel de eerste voor jou eigenlijk?’
‘Jij was mijn allereerste.’
Het stelde me maar half gerust. ‘Ik heb het Auke wel gewoon verteld.’
‘Hoe reageerde hij? Zei hij er nog iets van?’
‘Niet echt. Wat geweest is, is geweest. Hij kan er alleen niet om lachen dat ik weer een week naar je toe ga.’
Hij bewoog zijn wenkbrauwen weer op die speciale manier. ‘Je weet maar nooit wat er gebeurt.’
‘Jij hebt nou een vriend, en ik ook.’
‘Da’s waar,’ lachte hij.
‘Zie ik Claudio nog die week?´
´Denk het niet.´
Ik had niet anders verwacht. Die ging mij ver uit zijn buurt houden.
‘Ik heb er zin in dat je weer eens komt. Kunnen we weer eens lekker bij praten, over Claudio en jouw vriend.’
Ik lachte. ‘Doen we.’
Hij moest weer weg, helpen beneden. We sloten af, ik keek met een zucht nog een keer naar mijn scherm. Ik had een beetje het gevoel dat hij niet meer de Peter was die ik kende. Ik griste mijn telefoon die naast mijn toetsenbord lag op mijn bureau en belde Auke.
‘Ik wil je zien,’ zei ik zacht.
Hij lachte.
‘Hek bij het weiland?’
‘Kwartiertje,’ grinnikte hij en hing weer op.
Hij zat er al, toen ik aan kwam rijden. Ik liet mijn fiets weer tegen die van hem vallen en besprong hem van achteren. Hij had al over zijn schouder naar me zitten kijken en liet zich gewillig in het gras vallen.
‘Gek,’ lachte hij terwijl ik hem kietelde.
Ik zei niets, kuste hem.
‘Wat heb jij?’
‘Goed nieuws,’ zei ik geheimzinnig. ‘Die Peter uit Zwitserland heeft een vriendje.’
Auke keek me glunderend aan.
‘Dus het is veilig om te gaan,’ zei ik glimlachend, met mijn neus tegen de zijne.
Auke zei niets meer, glimlachte alleen maar breed en drukte zijn lippen op die van mij. We zoenden wild, rollend in het gras. Hij was wild, opgewonden, alsof hij wist dat ik helemaal van hem was. Zo voelde ik het altijd al, ik was voor hem, van hem. Niemand die er tussen kon komen.

Daar twijfelde ik weer aan toen ik die avond in bed lag. Ik wist het even niet meer. Peter spookte door mijn hoofd. Kwam dat omdat ik me beledigd voelde, omdat hij niets over mij gezegd had tegen die Claudio, alsof ik niet bestond? Ik vond dat ik meer verdiend had. Ik wilde revanche.

Ik reed een beetje nerveus naar Jelle de volgende ochtend. Samen naar school, zoals altijd, maar ik had geen idee hoe hij zou zijn, nadat ik het hem verteld had. Hij was koel, bleek even later, afstandelijk zelfs. Hij was kwaad, ik had hem teleurgesteld. Ik vroeg me nog steeds een beetje af wat hij er nou eigenlijk van vond, dat ik iets had met Auke. Eigelijk wist ik dat wel, maar ik wilde een bevestiging. Ik wilde dat hij begreep waarom ik er nu pas over was gaan praten. Ik probeerde er nog over te beginnen, ik wilde het uitleggen, maar hij kapte het meteen af. Voor hem was het klaar, geen discussie mogelijk. Ik hield mijn mond verder maar, maar ik wilde het er niet bij laten zitten. Daarvoor was Jelle veel te belangrijk voor me. Hij zei er niets meer over, alsof het allemaal niet gezegd was. Maar verder vertelde hij ook niets. Meestal had hij wel verhalen over wat hij allemaal gedaan had in het weekend, met Linda. Niets. Ik had hem niet alles verteld, dus hij deed dat ook niet meer. Ik baalde, was nerveus toen de pauze begon. Ik hoopte maar dat hij normaal deed, als Marloes iets ging merken dan bleef ze net zo lang zeuren totdat ze wist wat er aan de hand was. Het viel mee. Hij hing tegen Linda aan, waardoor hij niet zoveel tegen mij hoefde te zeggen. Niemand zag wat, zelfs Kjeld niet, al wist hij wat er speelde. Hij glunderde, wat niet gek was na het weekend met Lilian. Af en toe keken we naar elkaar en glimlachten. Ons geheim. Een van de vele ondertussen. Ik werd er langzaam knettergek van. Hoe was mijn weekend geweest? Zaterdag was gezellig geweest, met Kjeld en Lilian, maar daar kon ik niets over vertellen. Ik had Peter online gehad, hij had een vriend, waardoor het misschien wat makkelijker was om daar naar toe te gaan, maar daar kon ik niets over vertellen. Ik had twee keer met Auke in het weiland gelegen, maar daar kon ik niets over vertellen. Ik kon helemaal niets meer zeggen. Mijn weekend was één groot geheim, leek het wel. Kjeld knipoogde een keer grijnzend naar me en dat zag Marloes. Ik kleurde rood, ik voelde het.
‘Wat verbergen jullie?’
‘Niets,’ zei ik snel.
‘Je wordt rood, Mark.’
‘Niet,’ protesteerde ik.
Kjeld keek benauwd. Jelle grijnsde.
‘Vertel op, Mark.’
‘Ik zou niet weten wat ik zou moeten vertellen.’
Jelle keek spottend. De bel ging, einde van de pauze. Gelukkig. Ik wist niet hoe snel ik naar binnen moest. In de klas keek Jelle me nog een keer spottend aan, maar hij zei er verder niets over. Wist hij veel dat het ook over Kjeld ging, en Lilian. Tenminste, daar dacht Kjeld waarschijnlijk aan. Het begon me langzaam een beetje teveel te worden, dat toneel spelen. Na twee lessen ging dat gewoon door in de volgende pauze. Marloes had besloten het over een andere boeg te gooien. Ze sloeg haar arm om me heen toen we naar buiten liepen.
‘Is er iets ergs?’ vroeg ze.
‘Nee hoor,’ zei ik.
‘Dus het is iets leuks?’
Ik zuchtte. We waren ondertussen bij de rest aangekomen. Ik ging op de grond zitten, met mijn rug tegen de muur en haalde mijn brood uit mijn tas. Marloes ging naast me zitten, schouder tegen schouder. Ze begon weer vragen te stellen, maar ik hield mijn mond. Jelle keek een keer naar me, strak. Ik keek alleen maar terug, zonder iets te zeggen. Dat zag ze.
‘Weet jij het ook?’ vroeg Marloes aan Jelle.
‘Ik weet van niets,’ zei Jelle. ‘Mij vertellen ze nooit wat.’
Marloes had de ondertoon niet in de gaten, Linda keek even verrast maar zei verder niets. Jelle keek weer even naar me. Aan de ene kant verwijtend, aan de andere kant een beetje verschrikt dat hij het zo gezegd had. Marloes bleef op me in praten. Ik gaf geen kik.
‘Vertel het maar gewoon,’ zei Kjeld.
Jelle zijn ogen stonden wagenwijd open, hij staarde naar me.
‘Zie je wel,’ zei Marloes.
‘Marloes, doe normaal,’ zei ik. ‘En hou op met zeuren.’
‘Ik zeur niet, ik ben gewoon gezond nieuwsgierig.’
Ik grinnikte spottend. ‘Je zeurt.’
‘Moet je maar geen geheimen voor me hebben. We zijn toch vrienden?’
‘Dat zegt niks,’ hoorde ik Jelle zeggen.
Kjeld keek een keer naar hem en daarna naar mij. Marloes ging weer verder. Ik kreeg steeds meer moeite om haar vragen te ontwijken. Ik begon kwaad te worden.
‘Marloes, nou ga je ophouden.’
Ze sloeg haar arm om me heen. Ik duwde haar weg.
‘Ik meen het,’ zei ik strak.
Ze gaf een flauwe lach alsof ze maar een geintje maakte, maar ik zag aan haar gezicht dat ze het niet leuk vond. Kjeld keek nog een keer naar me. Marloes stootte een keer vriendschappelijk met haar schouder tegen me aan. Ze wist dat ze te ver was gegaan. Kjeld keek ongemakkelijk.
‘Vertel het nou maar,’ zei hij voor zich uit. ‘Wat maakt het ook uit.’
‘Veel,’ zei ik.
Jelle keek weer naar me.
‘We zijn zaterdag de stad in geweest,’ zei Kjeld.
‘Wie?’ vroeg Marloes. ‘Jullie?’
Kjeld knikte en keek naar mij.
‘Ja, en?’
‘Ik had Mark en Auke uitgenodigd.’
Ik keek naar hem en glimlachte. Marloes keek nog steeds verdwaasd, Jelle volgde het allemaal met grote interesse. Kjeld knikte naar me, ik moest het maar zeggen.
‘Hij heeft zijn vriendin voorgesteld,’ zei ik.
Jelle’s mond viel open, grijnsde zelfs. Linda keek naar Kjeld en glimlachte.
‘Jij?’ vroeg Marloes verbaasd toen ze naar Kjeld keek. ‘Gaaf!’
Kjeld glunderde.
‘Hoe heet ze?’
‘Lilian.’
‘Waar ken je haar van?’
‘Ik kende haar al langer, ik handel met haar vader.’
Marloes strekte haar been en raakte met haar schoen zijn been aan.
‘Leuk voor je, echt. Verdien je.’
‘Dank je,’ zei Kjeld verlegen.
‘Heb je een foto van haar?’
Kjeld schudde zijn hoofd.
‘Jij hebt haar gezien, Mark. Hoe is ze?’
‘Leuk,’ zei ik eerlijk. ‘Gezellige meid.’
‘Wanneer krijgen we haar te zien?’
Kjeld lachte. ‘Dat weet ik nog niet, hoor.’
‘Ze moet maar eens mee naar de schuur,’ zei Marloes. ‘En geen smoesjes, ze kent Mark en Auke al.’
Ik glimlachte. Ze vroeg er niet naar waarom Auke er ook bij was geweest, ze nam het aan als de gewoonste zaak van de wereld. Gelukkig.

Kjeld had getwijfeld, hij had het er nog met mij over gehad, of hij haar nou mee moest nemen naar de schuur of niet. Ik kon hem geen raad geven, dat moest hij zelf bepalen. Hij wist het nog niet. Hij was de verlegen Kjeld weer. Zag er tegen op om haar mee te nemen. Hij zou weer het middelpunt van de belangstelling zijn en ik kende hem al lang genoeg om te weten dat hij daar een bloedhekel aan had.
‘Zou hij nog komen?’ vroeg Jelle me toen we nog een flesje bestelden aan de bar.
Ik lachte. ‘Geen idee.’
Auke stond er stil bij. Hij wist dat Jelle het wist, maar Jelle liet niets merken.
‘Ik gun het hem echt,’ zei Jelle.
Auke glimlachte en gaf hem gelijk.
Jelle keek even rond, niemand luisterde mee. ‘Jullie ook,’ zei hij toen.
Auke glimlachte dankbaar. Jelle wilde nog wat zeggen maar hij viel stil met een grijns. Hij zag het op hetzelfde moment als ik. Kjeld kwam binnen. Met Lilian achter zich aan. Ze glimlachte een beetje opgelucht toen ze Auke en mij zag staan.
‘Knappe meid,’ zei Jelle voor zich uit.
‘Hey,’ zei Lilian toen ze bij ons stond.
‘Leuk dat je er bent,’ zei Auke. ‘Willen jullie wat drinken?’
Kjeld en Lilian knikten. Kjeld stelde haar voor aan Jelle, Marloes en Linda stonden er heel snel bij, nieuwsgierig als ze waren. Ze werd meteen opgenomen in de groep, ik had ook niet anders verwacht. Er werd gepraat, gelachen. Marloes had de taak op zich genomen om haar thuis te laten voelen. Linda stond naast Kjeld en zei iets tegen hem. Ik kon niet horen wat het was, maar ze wreef even op zijn rug en glimlachte. Kjeld glunderde een beetje.
‘Ligt het aan mij, of is hij een stuk zelfverzekerder als zij bij hem is?’
Ik keek lachend naar Auke toen hij het tegen me gezegd had. ‘Zie je helemaal goed,’ grijnsde ik. ‘Leuk om te zien.’
Auke keek even in mijn ogen, legde even zijn hand tegen mijn arm en ging nog wat te drinken halen. Lilian kwam nog even bij me staan.
‘Beetje gezellig?’
‘Zeker,’ zei ze. ‘Leuke groep vrienden.’
Ik glimlachte. ‘Is het ook. Niet moeilijk doen, gewoon gezellig.’
Ze lachte. Ik dacht er aan wat Kjeld me in de kroeg gezegd had; zoveel vrienden had zij ook niet. Volgens mij was dit voor haar specialer dan wij misschien wel in de gaten hadden.
‘Ik had niet anders verwacht,’ zei ze, ‘nadat ik jou en Auke had gezien vorige week.’
‘Is toch normaal?’
‘Misschien,’ zei ze.
Jelle had zijn arm om Linda heen, Marloes hing tegen Martijn aan. Kjeld stond bij de bar met Auke te praten. Lilian en ik keken even naar elkaar en glimlachten.