Ik zuchtte, voelde me misselijk. Peter keek alsof hij hetzelfde voelde, hij wist waarschijnlijk wel wat ik wilde zeggen. Hij staarde naar me, haalde een keer flauw lachend zijn schouders op. Ik knikte. Ik zag zijn ogen waterig worden en voelde die van mij branden. We hadden nog steeds geen woord getypt.
‘Ik weet het ook niet,’ typte ik toen.
‘Ik snap het wel. Ik twijfel ook al een hele tijd.’
Ik knikte, begreep het wel, had niet anders verwacht.
‘Maar ik wil wel gewoon vrienden blijven.’
‘Natuurlijk.’
We keken naar elkaar, er glinsterde wat op zijn wang. Dit kon niet waar zijn. Ik kon me hier niet bij neerleggen.
‘Ik ga het mijn ouders vertellen. Dan moeten ze me wel laten gaan, dan begrijpen ze ons tenminste.’
Peter keek verschrikt. ‘Nee, dan komen ze er hier ook achter.’
‘Nou en?’
Ik vond het eigenlijk wel een goed plan. Het kon ook bijna niet anders. En ze vonden het een aardige jongen. Ik zag er steeds minder een probleem in.
‘Niet doen, ik ga het ze thuis nog lang niet vertellen. Alsjeblieft.’
Ik was stil, dacht na. Keek naar het beeld van zijn camera, hij staarde. Ik zou er alles voor over hebben om hem nu vast te pakken, een arm om hem heen te slaan. Tegen me aan houden. Ik zag hem zuchten.
‘Het kan niet anders,’ typte hij toen.
‘Nee,’ probeerde ik zacht te typen.
Het was weer stil, we keken alleen maar.
‘Maar ik wil je niet kwijt,’ typte ik ineens.
Hij zuchtte, schudde zijn hoofd. Huilde hij nou? Nee, dat leek maar zo. Hij staarde alleen maar. Ik huilde wel. Af en toe veegde ik een keer langs mijn wangen.
‘Ik krijg echt problemen als ik dit thuis vertel.’
‘Maar…’
‘Mark, echt. Daar ben ik nog niet aan toe.’
Ik werd kwaad. Had hij dat niet voor me over?
‘Misschien moeten we nu maar afsluiten,’ zei ik. ‘Zien we elkaar volgende week weer.’
Hij knikte.
‘Ben je boos?’ vroeg hij toen.
Ik dacht even na. ‘Nee, ik snap het wel.’
‘We blijven vrienden hè?’
Ik knikte. ‘Natuurlijk.’
‘Ik hou van je, altijd.’
‘Ik ook.’
We keken naar elkaar, probeerden allebei te glimlachen. Ik zwaaide, kuste de lucht. Hij zwaaide traag terug, kuste. Hij huilde nu ook. Daarna was hij weg. Ik sloot af, duwde mijn bureaustoel naar achteren en liet me op mijn bed vallen. Kop in mijn kussen. Peter deed nu waarschijnlijk hetzelfde. Jeumigzooi.
Ik had geen zin om naar school te gaan, maar daar was uiteraard geen ontkomen aan. Zwijgend reed ik naast Jelle die gelukkig niets zei over mijn humeur. Ik had geen zin er over te praten, alsof door het uitstellen van het te vertellen het ook nog niet echt voorbij was allemaal tussen Peter en mij. Zolang ik het maar niet hardop zei. Misschien kwam alles nog goed, als we elkaar weer zagen op MSN. Onzin natuurlijk. Ik had vooraf al bedacht dat het zo niet meer ging werken, dat we elkaar veel te weinig zouden zien, maar nu het zo definitief was begon ik toch weer te twijfelen. Jelle keek af en toe, begon over Linda te praten. Afleiding, eigenlijk nog lekker ook. Ik praatte zo vrolijk mogelijk mee, we praatten na over haar verjaardag. Dat bleef de hele dag zo. Marloes keek me af en toe vragend aan, Linda keek naar Jelle maar die haalde zijn schouders op. Ook Kjeld keek. Die moest ik het vertellen, ik kon het niet maken hem niets te vertellen. Ik zocht hem op, wilde met hem naar huis rijden. Niet dat ik hem daar iets kon vertellen, de rest reed ook mee. Ik reed mee naar zijn huis, hielp hem met zijn beesten.
‘Gaat niet goed?’ vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Gisteren hebben we besloten er mee op te houden.’
‘Jeumig.’
‘Zwaar jeumig, ja,’ zuchtte ik
Kjeld sloeg even een arm om me heen.
‘Kun jij nog even je mond houden tegen de rest? Ik heb helemaal geen zin om er met ze over te praten.’
‘Waarom dan wel met mij?’
‘Jij bent de enige die echt weet hoe het zit.’
Hij glimlachte verlegen. Ik sloeg een keer op zijn schouders.
‘Komt wel goed met mij.’
‘Mooi zo.’
‘Je hebt het met de rest over mij gehad, hoorde ik?’
Hij keek betrapt. ‘Zij begonnen er over. Je was veranderd vonden ze.’
Ik haalde een keer mijn schouders op.
‘Ze hadden wel gelijk natuurlijk. Je bent stil Mark.’
‘Dat gaat nou weer veranderen.’
‘Ik kreeg het er wel benauwd van hoor, al die vragen van ze. En ik kon niks zeggen.’
‘Sorry,’ grijnsde ik.
‘Ik hoop echt dat je weer wat vrolijker gaat worden.’
‘Ik doe mijn best.’
Hij glimlachte, keek even op van het konijn dat hij in zijn handen had en kneep zijn ogen wat samen toen hij in die van mij keek. Ik glimlachte maar terug, wat kon ik anders?
Ik kon het niet langer voor me houden. Ik begon er steeds meer van te balen, ik werd er echt niet vrolijker van. Er was al een week voorbij en ik had Peter niet meer online gezien. Ontweek hij me nou? Aan de ene kant was ik kwaad, aan de andere kant vond ik het eigenlijk ook wel goed, voor even. Maar hij kon het natuurlijk ook gewoon druk hebben gehad in het weekend. Ik miste hem, dat wel. Iedere dag had ik mijn MSN aan staan, hoopte ik dat hij er even zou zijn. Het bleef stil. Ik werd nerveus van Jelle, als hij in mijn buurt was. Marloes, Linda, precies hetzelfde. Ze wisten nog niet dat het allemaal voorbij was. Ik bleef toneel spelen. En dat begon ik spuugzat te worden. Ze vroegen ook niet meer naar Ulrike, alsof ze wisten dat er iets niet goed zat. Ik was nerveus, prikkelbaar. Ik stond aan het eind van de week dan ook zwijgend aan de bar in de schuur, leunend met mijn ellebogen op het geschilderde hout, staarde wat naar de muur en de kratten die er tegenaan stonden. Jelle stond naast me, leunde met zijn rug tegen de bar en praatte met Martijn en Marloes, Linda hing tegen hem aan. Hij had een arm om zijn vriendin heen. Hij wel. Ineens was het donker, voelde twee handen op mijn ogen. Ik hoorde Jelle lachen.
‘Boe,’ hoorde ik Kjeld zachtjes zeggen vlak naast mijn oor.
Ik glimlachte en draaide me om. ‘Kjeld!’
‘Ik verveelde me thuis.’ Hij grijnsde.
‘Bier?’
‘Lekker.’
Ik draaide me weer om, stak mijn hand op naar Jeroen. Die knikte lachend en zette een nieuw flesje voor Kjeld neer. Ik kreeg er goede zin van. Wanneer kreeg ik dat nou niet van hem? Jelle zag het aan me, keek me even glimlachend aan. Ik reageerde er maar niet op. Nu ik met mijn rug naar de bar stond kon ik ook de schuur weer rondkijken en zag dat Auke er ook was. Niet op letten nu. Niet kijken. Laten zo. Ik hoorde naast me een flauwe opmerking over Zwitserland, dat ik daar zat met mijn gedachten.
‘Heb je jouw ouders al om kunnen praten?’ vroeg Marloes.
Ik schudde mijn hoofd.
‘Ik zou ze helemaal gek zeuren,’ zei Jelle.
Ik haalde mijn schouders op. Kjeld keek naar me met die blik van hem.
‘Denk je dat het je nog lukt?’ vroeg Marloes weer.
‘Weet ik niet,’ zei ik ontwijkend. ‘Kunnen we het niet over iets anders hebben?’
‘Je geeft het toch niet op?’ ging ze verder.
Die kwam aan. Ik duwde me van de bar af, keek een beetje kwaad naar haar. Ze schrok van mijn gezicht.
‘Hebben we al gedaan,’ zei ik kortaf. ‘Ik wil het er niet over hebben.’
‘Bedoel je dat…’
Verder kwam ze niet. Ik zette mijn fles op de bar en liep naar de deur.
‘Jawel,’ zei ik, ‘vorige week al.’
Ik duwde de deur kwaad open, hij klapte in zijn scharnieren achter me, en ik liep naar de zijkant van de schuur. Daar bleef ik staan, mijn rug tegen de muur, mijn blik starend naar het donker. Het was stil, leeg. Zoals alles in dit jeumigdorp. Ik baalde van alles, maar vooral van mezelf. Ik had me laten gaan, had ik niet moeten doen.
‘Mark?’ hoorde ik voorzichtig om de hoek.
Marloes keek om de hoek, Kjeld kwam achter haar aan. Lieten ze me nou nooit alleen?
‘Mark, waarom heb je dat niet verteld?’
Ze pakte me vast, hield me even stevig tegen zich aan.
‘Weet ik veel.’ Ik bleef strak voor me uit staren. ‘Het kon gewoon niet anders,’ zuchtte ik toen. ‘Veel te grote afstand. Het had allemaal geen nut meer. Vonden we allebei.’
Marloes zei niets, aaide een keer over mijn rug.
‘Maar het doet zeer,’ zei ik.
‘Misschien moet ik het niet zeggen, maar je hebt wel gelijk. Dat had je ook niet vol kunnen houden.’
‘Nee,’ zuchtte ik.
Ze trok me met zich mee, terug naar binnen. Kjeld volgde, kneep even in mijn schouder. Binnen zag ik Jelle en Linda kijken. Martijn knikte een keer begripvol. Wat moet je zeggen op zo’n moment? Niks, gelukkig. Jelle duwde een nieuw flesje in mijn hand. Ik nam een flinke slok, liet de rest maar praten. Kjeld stond vlak naast me en dat voelde goed, vertrouwd. Zag ik Auke nou weer kijken?
‘Ik wil iets geks gaan doen morgen,’ zei ik ineens.
‘Iets geks?’ Jelle keek vragend.
‘Weet ik veel.’
‘Kleren uit en de sloot in?’
Ik lachte naar Martijn. ‘Gewoon, de stad in, daar iets eten, film of zo. Iets leuks in ieder geval.’
Het werd een film. Met zijn zessen doken we de bioscoop in. Daarvoor hadden we in een of andere snackbar zitten eten. We lachten, het was gezellig. Jelle en Linda kropen tegen elkaar, Marloes en Martijn ook. Ik zat naast Kjeld. Ik zakte onderuit, liet de film over me heen komen, zo boeiend was hij niet. Linda en Marloes hadden daar het laatste woord over gehad. Ik werd ineens moe, waarschijnlijk door het donker in de zaal. Ik keek even naast me, Kjeld zat de film te volgen. Ik draaide me verder in mijn stoel, zag Peter voor me. Hij had nog steeds niets van zich laten horen. Langzaam sloten mijn ogen, ik was ver weg. Ik werd rustig in mijn hoofd, voor het eerst in dagen. Ver weg, vlak naast me grinnikte Jelle. Ik voelde dat hij bewoog, Linda kietelde hem een keer. Daarna was het weer rustig. Morgen ging ik weer op MSN kijken, als hij weer niet online zou komen dan ging ik een sms sturen. Gewoon, om te kijken hoe het met hem ging. Ik wilde het weten. Als een gewone goede vriend, schoot er door me heen. Zo voelde het, als een gewone goede vriend. Begon ik nou eindelijk te wennen aan het idee? Kjeld zuchtte naast me. Ik opende mijn ogen, zag op het doek dat het romantisch werd in de film. Aftastende blik van de held, zenuwachtige blik van de heldin. Dat kwam nog wel goed op het einde. Vast wel. Bij hun wel. Ik keek heel even naar Kjeld, hij zat met zijn gedachten helemaal in de film. Kleine glimlach op zijn lippen. Aan wie zat hij nu te denken? Ik zakte weer weg, liet de film maar gaan. Ik had toch al geen idee meer waar het over ging. Aan de andere kant van mij was het nu ook rustig. Die zaten waarschijnlijk ook helemaal in de sfeer. Net zoals ik tijdens de herfstvakantie. Samen tegen elkaar aan, in slaap vallen… Kjeld stootte me aan, ik draaide traag mijn hoofd naar hem toe. Hij kwam met zijn schouder tegen die van mij aan hangen.
‘Wakker blijven,’ fluisterde hij grinnikend.
Ik keek hem aan, glimlachte. Zijn lachende ogen waren niet eens zo ver van de mijne. Hij knipperde een keer en ging weer recht zitten. Samen met hem volgde ik het laatste kwartier. Ik kreeg gelijk, ze kusten. Daar had ik ook wel zin in. Lang geleden alweer. Naast me deden ze het wel. Ik was jaloers, ik gaf het toe. Dat wilde ik ook. Meteen merkte ik dat ik daarbij niet aan Peter dacht. Gelukkig. Ik keek naar Kjeld, die meteen terug keek en glimlachte. Hij wist wel wie. De aftiteling begon, met een nummer dat ik al vaak had gehoord. Nooit geweten dat het uit deze film kwam. Ik kneep mijn ogen een beetje samen toen het licht in de zaal weer aan ging, rekte me een keer uit. Kjeld lachte naast me. Ik lachte terug, hij maakte me steeds vrolijker. Hij niet alleen, het was gewoon lekker om met zijn allen een avond weg te zijn. Geen gezeik, geen gedoe. Gewoon gezellig. We reden in het donker terug naar huis. Bij de rand van het dorp brandden kaarsjes bij het monumentje. Wie deed dat toch? Wie hield dat eigenlijk bij? Ik keek even naast me, maar Kjeld reed gewoon door, keek voor zich uit. Er was niets op zijn gezicht te zien. Knap. Wat zou er door hem heen gaan als hij hier voorbij kwam? Niet naar vragen. Als hij er over wilde praten, dan deed hij dat wel. Hoopte ik. Martijn nodigde ons bij hem thuis uit, nog even wat drinken. Auke was thuis, zat onderuit in de bank naar de tv te kijken.
‘Hoe was het?’
‘Leuke film,’ zei Marloes.
‘Romantische zwijmelfilm,’ zei Jelle spottend.
Auke lachte. ‘Vind jij. Volgens mij is hij wel leuk.’
‘Was hij ook,’ zei Kjeld.
‘Ja,’ zei ik.
Jelle lachte. ‘Jij hebt de helft zitten slapen.’
‘Alsof jij alles hebt gezien.’
Auke keek me spottend aan toen ik me verdedigde. Linda lachte en hield Jelle even vast. Martijn schonk ondertussen wat in, zette het op tafel.
‘Doe mij er ook nog een,’ zei Auke met een leeg flesje in zijn gestrekte arm.
Ik pakte het flesje en gaf het door aan Martijn. Ik ging naast hem zitten. Het kwam zo uit. Als ik ergens anders was gaan zitten was het overduidelijk geweest dat ik dat niet zonder reden had gedaan. Hij reageerde niet, vond het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld. Ik niet, maar ik kon er niets aan veranderen. Linda en Marloes wilden een spelletje gaan doen. Als ik ergens geen zin in had, was het dat wel. Ik zag Kjeld ook al kijken. Jelle en Martijn kwamen er niet onderuit. Auke, Kjeld en ik bleven zitten, starend naar de tv. Auke speelde verveeld met een tak van de kerstboom, die naast hem stond. Bijna kerst alweer. Over twee weken was het alweer nieuwjaar. Half jaar geleden dat ik Peter had leren kennen. Niet aan denken nu.
‘Waar zitten we eigenlijk naar te kijken?’ vroeg Auke ineens lachend.
Het was een oude film, Bing Crosby zong.
‘Jij hebt de afstandsbediening vast,’ zei ik.
‘D’r is geen reet op vanavond. Ik word gek van die kerstprogramma’s.’
Ik lachte, gaf hem gelijk.
‘Bing Crosby,’ zei hij spottend en drukte op een knop.
De volgende zender was ook al niet veel, hij zapte weer terug.
‘Rare naam,’ zei ik. ‘Je zult Bing heten.’
‘Nee, Mark is origineel,’ lachte Auke naast me.
‘Ik heb hem niet uitgekozen.’
‘Nou ja, alles beter dan Auke.’
‘Wat is daar mis mee?’
‘Ik vind het een stomme naam,’ zei hij.
‘Ik vind hem wel mooi.’
Auke keek me aan, lachte. ‘Jij spoort echt niet.’
Kjeld lachte mee.
‘Klopt,’ zei ik, ‘ik spoor niet.’
Auke keek opzij, lachte, staarde even in mijn ogen. Daar kreeg ik het warm van. Hij draaide zijn hoofd iets te snel weer weg, terug naar de tv en zapte door de kanalen heen.
‘Hm, muziek,’ zei hij goedkeurend toen hij de tv op een muziekkanaal liet staan.
We zeiden niets, ik werd er ongemakkelijk van. Ik kon niets verzinnen, Auke bleef zwijgend naar de tv kijken, Kjeld voelde de spanning en zei voor het gemak ook maar niets. Achter in de kamer werd aan tafel gelachen. Auke keek even lachend, draaide daarna meteen weer naar de tv.
‘Leuk man, een vriendin,’ zei hij voor zich uit, ‘moet je verplicht een spelletje spelen.’
Ik glimlachte maar een keer. Ik vond hem cynisch, wrang, alsof hij een slecht humeur had. Ik durfde er niet naar te vragen. ‘Kutnummer,’ hoorde ik naast me en zag de kanalen weer verspringen. Nog meer muziek, het bleef even staan. Langzaam werd het later. Achter was het spelletje afgelopen, Jelle en Linda gingen. Martijn trok zijn jas weer aan.
‘Ik breng Marloes even naar huis.’
We groetten, bleven achter met Auke, die nog steeds niet veel zei.
‘Wij gaan ook maar eens,’ zei ik naar de tv.
‘Sorry,’ veerde Auke op, ‘slechte gastheer. Willen jullie nog wat drinken?’
‘Nee, dank je,’ zei ik. ‘Het is al laat.’
Kjeld en ik stonden op en trokken onze jassen aan. Auke liep met ons mee naar buiten.
‘Sorry, ik was niet echt gezellig,’ zei hij verontschuldigend.
‘Geeft niks,’ zei ik onnozel.
‘Ja, nou… Ik was vanavond… Laat maar. Rij voorzichtig.’
‘Doen we,’ glimlachte ik terwijl ik hem aan keek.
Hij glimlachte terug, bleef me even aankijken. Daarna herstelde hij zich weer.
‘Groetjes, Kjeld,’ zei hij toen hij zijn hoofd naar hem toe draaide.
Ik zat er nog over na te denken de volgende dag achter mijn computer. Hij was zichzelf niet, ik had alleen geen idee wat er nou in zijn hoofd rondging. Peter sprong online.
‘Hey!’ typte ik enthousiast.
‘Hey,’ kreeg ik terug.
‘Hoe gaat het?’
‘Gaat wel, veel nagedacht.’
‘Over ons? Ik ook.’
Zijn webcam sprong aan. Ik zag hem knikken, beetje trieste blik in zijn ogen.
‘Ik ben eigenlijk gewoon kwaad,’ typte hij. ‘Waarom het eigenlijk gewoon niet kan. Waarom het allemaal zo stiekem moet. Waarom iedereen hier er altijd zo moeilijk over doet.’
‘Waarom jij zonodig daar moet wonen en ik zonodig hier.’
Ik zag hem glimlachen. ‘Ook.’
‘Ik wou dat ik het kon veranderen.’
Hij knikte weer. ‘Maar dat gaat niet.’
‘Ik ben blij dat ik je nog gewoon kan zien, als goede vriend,’ typte ik.
‘Ik ook. Maar dan wel met een speciale herinnering.’
‘Zeker weten.’
Hij knipoogde. ‘Fijne kerst, Mark.’
‘Jij ook.’
Hij kuste de lucht en verdween weer. Ik zuchtte, het voelde raar.
Alle twee de kerstdagen verveelde ik me te pletter. De eerste dag bleven we thuis, de tweede naar familie. Het was saai, duf, er gebeurde geen moer. Af en toe dacht ik aan Peter, hoe het met hem zou gaan. Waarschijnlijk druk, met alle gasten in het pension. Ik zag de camping voor me, met winterkampeerders. Nog nooit hadden de kerstdagen zo lang geduurd voor mijn gevoel. Evelyn vond het allemaal geweldig, maar ik kon niet vrolijk worden. Ik probeerde het wel, maar het lukte me gewoon niet. Gelukkig kon ik genoeg toneel spelen zodat mijn ouders geen vragen stelden, want dat was wel het laatste waar ik zin in had. Ik had het gezien allemaal, had ook geen zin in het hele oud en nieuw feest. De schuur bleef dicht, de ouders van Jeroen wilden het niet hebben. Er viel dus niet veel te beleven. Dat werd een avond met de buren, ik zag het al aankomen. Tot vrijdagavond, in de schuur. Als eerste vroeg Kjeld of ik zin had oud en nieuw bij hem te komen vieren. Dat zag ik wel zitten. Daarna kwam Martijn met het voorstel om na 12 uur bij elkaar te komen bij hem thuis. Hij en Auke nodigden wat vrienden uit. Daar had ik helemaal zin in. Het maakte me vrolijk, voor het eerst weer sinds dagen. We bleven bij de bar hangen, er kwamen wat meisjes bij staan. Vlak naast me, eentje dicht tegen me aan. Het werd me snel duidelijk, ze wisten dat ik weer alleen was. Een paar bleven er op afstand, waaronder Sandra. Ik zag ze kijken. Naast me ratelde haar vriendin gewoon door. Ik knikte af en toe maar een keer, glimlachte om beleefd te blijven.
‘Ik hoorde dat het uit was met jouw vriendin,’ zei ze ineens, ‘lullig voor je.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Het kon niet anders.’
Ze bleef even stil. Gelukkig maar, ik wilde er eigenlijk ook helemaal niet over praten. Ik zag haat zoeken naar woorden, ze wist zich geen houding te geven. Ze dacht na en besloot maar voor de directe confrontatie te gaan.
‘Wat vind jij van Sandra?’
Ik keek even naar het plafond. ‘Ze is aardig, hoezo?’
‘Zomaar,’ zei ze twijfelend.
Ik nam nog een slok, hield me dom. Ik ging er niet naar vragen, ik keek wel uit. Ik zag Linda en Marloes kijken. Die wisten wat er aan de hand was. Ik werd er bijna kwaad om. Vooral Marloes wist dat ik daar helemaal geen zin in had, waarom liet ze dat dan gebeuren? Zij had toch ook wel kunnen zeggen dat ik daar geen zin in had? Was voor Sandra ook meteen duidelijk geweest.
‘Zij vindt je leuk,’ zei ze ineens naast me.
‘Kan,’ reageerde ik ontwijkend.
‘Ik bedoel, echt leuk.’
‘Ja?’
Hoelang ging ze dit volhouden? Hier moest ze toch gek van worden, of was ik nog niet duidelijk genoeg? Ik nam nog een slok, wilde eigenlijk weg maar wist dat ik dat niet kon maken. Ergens wilde ik het ook wel duidelijk hebben, dan was ik het snelste van het gezeik af. Ik keek even naar Marloes, die knipoogde lachend, maar dat veranderde al snel in een schuldige blik toen ze mijn boze ogen zag.
‘Ze ehh, ziet jou wel zitten. Om mee te gaan bedoel ik.’
Ik keek haar aan met een neutraal gezicht. ‘Je bedoelt…?’
‘Jij, Sandra, verkering.’
Ik glimlachte. ‘Echt niet. Vergeet het.’
‘Jullie passen best wel bij elkaar.’
Nee, nou werd ie leuk. Mocht ik dat nog zelf bepalen?
‘Ik denk het niet.’
‘Waarom niet?’
“Omdat ze geen lul heeft,” dacht ik bij mezelf, maar dat zei ik maar niet.
‘Daarom niet. Gewoon niet. Weet ik veel,’ zei ik geërgerd.
‘Jullie kunnen het toch wel proberen?’
Ik zuchtte. ‘Luister, ze is aardig. Punt. Meer niet. Geloof me, dat wordt nooit wat. Jammer. Sorry.’
Ze keek me niet begrijpend aan. Ik vond dat ik genoeg gezegd had. Kjeld stond nog naast me, ik draaide me weer een beetje naar hem. Dat was toch wel duidelijk voor haar, vond ik. Ze bleef nog even staan, keek wat om zich heen. Ze keek me nog een keer aan voor ze ging. Ik haalde verontschuldigend mijn schouders op.
‘Wat was dat nou weer?’ vroeg Kjeld.
‘Je hebt het wel gehoord,’ grijnsde ik, ‘ik zag je kijken.’
‘En waarom niet,’ imiteerde hij haar.
Ik lachte. ‘Doe eens een gok.’
Ze stond bij Sandra, ze gingen naar buiten. Marloes ging er achter aan, maar kwam binnen vijf minuten weer terug. Ik zag Auke kijken. Voor ze iets tegen me kon zeggen keek ik haar al doordringend aan.
‘Marloes, je zegt niets nu. En dit flik je me nooit meer.’
Bij Kjeld was het rustig, hij, zijn ouders en ik. Beetje tv kijken, geen drukte. Het was gezellig, al was Kjeld een beetje stil. Jelle was bij Linda thuis, wist ik, Martijn bij Marloes. Auke zat al thuis, met wat vrienden. Langzaam kroop de klok verder, ik zag Kjeld af en toe kijken. Vlak voor middernacht zette zijn vader champagneglazen klaar. Om 12 uur klapte buiten meteen vuurwerk los. Kjeld en ik keken elkaar aan, wensten elkaar gelukkig nieuwjaar. Hij keek even, pakte me toen vast en begon te huilen.
‘Dit jaar wordt alles beter,’ zei ik.
‘Vast,’ hoorde ik ergens uit mijn trui komen.
Zijn ouders legden hun hand op zijn rug, probeerden mij een hand te geven.
‘Ik wist wel dat het er nu weer uit zou komen,’ zei zijn moeder zacht.
Had zij het er nou moeilijk mee? Vast wel. Ik in ieder geval ook. Kjeld zuchtte een keer, liet me weer los. Ik glimlachte, hij lachte gelukkig terug. Ik kreeg een glas in mijn handen gedrukt, we toostten. Het brandde zich een weg door mijn slokdarm. Bier was lekkerder, zeker weten. Met het glas nog vast liep ik achter Kjeld aan naar buiten. Ik had vuurwerk bij me, stak af en toe wat af. Ik zag een Kjeld die ik nog nooit eerder had gezien, hij was balorig, baldadig bijna. Ik kon er wel om lachen. Rond kwart voor een gingen we weer naar binnen. We dronken nog wat, het werd zo eens tijd om naar Martijn te gaan.
‘Even achter kijken nog,’ zei hij toen we onze jas al aan hadden.
Ik glimlachte, liep met hem mee. Het zag er rustig uit bij de hokken en de ren. Toen hij tegen ze begon te praten kwam er eentje kijken en snuffelde aan het gaas. Kjeld glimlachte, stak zijn vinger er door en krabbelde even op zijn kop. Daar schrok het beest van, Kjeld lachte.
‘Alles goed met ze?’
Hij keek even naar me. ‘Ze zijn rustig.’
‘Mooi zo. Met jou ook?’
‘Gaat wel.’
Ik glimlachte een keer.
‘Raar eigenlijk, dat alles op zo’n avond toch weer voorbij komt.’
‘Ja.’
Mijn telefoon piepte. Ik keek er naar, klikte het berichtje aan. Peter.
Gelukkig nieuwjaar! XXX
Ik typte snel iets terug, glimlachte een keer voor me uit. Kjeld keek me vragend aan.
‘Zwitserland?’
Ik knikte.
‘Je vroeg het net wel aan mij, maar hoe gaat het met jou?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Gaat goed.’
‘Zo maar eens gaan?’
‘Is goed,’ zei ik.
‘Leuk dat je hier was vanavond,’ zei Kjeld.
‘Graag gedaan,’ zei ik.
Ik snapte wel waarom hij me gevraagd had. We keken elkaar even aan en pakten elkaar toen lachend vast.
‘Alles komt goed,’ zei ik.
‘Vast wel.’
Ik werd er melancholisch van. Rare avond, nu al.
‘Lang geleden misschien alweer,’ zei ik, ‘maar ik doe het toch.’
‘Wat?’
Ik zei niets meer, lachte en kuste hem op zijn voorhoofd. Kjeld knipperde met zijn ogen, keek verlegen. Toen kreeg ik er eentje terug.
‘We gaan,’ grinnikte ik.
Hij lachte. ‘We gaan.’
Later dan afgesproken kwamen we binnen. Er weren handen geschud, gekust. Vooral dat laatste liet Kjeld gelaten gebeuren. Er was niets meer over van die baldadigheid bij hem. Ik moest er om lachen. Auke gaf me een hand, sloeg me een keer tegen mijn arm met de ander. We kregen weer een glas champagne. Jelle zat dicht tegen Linda aan, Marloes zat op de bank, met Martijn op de grond naast haar. Zijn arm lag op haar been. Er werd gelachen, flauwe grappen verteld. Een vriend van Auke kwam binnen.
‘Het is druk bij het monumentje,’ zei hij. ‘Ik kwam er net langs.’ Hij schrok toen hij Kjeld zag zitten. ‘Sorry.’
‘Hun goed recht,’ zei Kjeld strak, ‘zou ik ook gedaan hebben.’
Iedereen knikte een keer, daarna werd er niets meer over gezegd. Kjeld bleef voor zich uit kijken.
‘Gaat het?’ vroeg ik terwijl ik even tegen hem aan ging hangen.
‘Jawel,’ zei hij.
De meeste vrienden van Auke vertrokken, die gingen nog stappen in de stad.
‘Ga jij niet mee?’ vroeg Martijn verbaasd.
Auke haalde zijn schouders op. ‘Zo lang jullie hier nog zijn blijf ik ook.’
‘Dat wordt doorzuipen tot morgen vroeg, en dan dat hele stuk nog terug op de fiets. Mij niet gezien,’ zei één van zijn overgebleven vrienden.
‘Bovendien hebben we nog vuurwerk,’ lachte een ander. ‘Nu maar meteen opstoken?’
Daar was de rest wel voor te vinden. Ze liepen naar buiten, we hoorden een hoop lawaai met gelach tussendoor. Jelle kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging kijken. Martijn haalde nog een nieuwe ronde, Kjeld stond op om naar het toilet te gaan. Hij bleef lang weg. Ik nam nog een slok, vroeg me af waar hij bleef. Toen hoorde ik hem lachen buiten. Ik glimlachte om mezelf, ik zat me zorgen om hem te maken. Voor niets ook nog.
‘Nog goede voornemens, Mark?’ vroeg Marloes.
‘Gewoon goed bezig zijn,’ lachte ik, ‘hetzelfde als afgelopen jaar dus eigenlijk.’
Ze lachte. ‘Nieuwe vriendin misschien?’
‘Hou daar onderhand eens over op,’ zei ik, ‘daar ga ik niet naar zoeken hoor.’
‘Dat doet zij wel voor je,’ zei Martijn spottend.
‘Als je dat maar laat,’ zei ik geprikkeld, ‘ik meen het.’
Ik wilde even buiten gaan kijken en stond op. Even frisse lucht. Ik pakte mijn jas, het was behoorlijk koud. Er kwamen al wat mensen weer naar binnen. De rest stond achter de garage, uit het zicht van het huis. Kjeld liep ook terug, grote glimlach op zijn gezicht. Auke stond nog buiten, met Jelle. Ze stonden samen nog het laatste op te maken.
‘Hier,’ zei Jelle en gaf me een aansteeklont. ‘Ik ga naar binnen, ik krijg het koud.’
‘Watje,’ zei Auke spottend.
Daar stond ik. Alleen met Auke.Hij keek even naar me en glimlachte.
‘Die Kjeld spoort niet.’
‘Nee?’ vroeg ik verbaasd.
‘Die vroeg zich net af wat er zou gebeuren als je twee vuurpijlen aan elkaar zou binden en ze tegelijk af zou steken,’ grinnikte hij.
‘Ik heb hem zo nog nooit gezien,’ lachte ik.
‘Ik wist ook niet wat ik hoorde. Had ik niet van hem verwacht.’
‘Goeie jongen,’ zei ik.
‘Dat is hij zeker.’
We keken omhoog naar een pijl die hij de lucht in gejaagd had.
‘Wat was dat vrijdag in de schuur?’
‘Niks,’ zei ik, ‘ze hadden een leuk vriendinnetje voor me uitgezocht.’
Auke lachte. ‘En dat vond jij niets?’
‘Ik word doodziek van dat gezeik. Dat ze me met rust laten, zeg, alsjeblieft.’
‘Ik weet wat je bedoelt.’
Ik zat op mijn hurken, hield de lont bij de vuurpijl die ik in een fles had gezet en keek schuin omhoog met een vragend gezicht.
‘Vrienden van mij ook, blijven zich er mee bemoeien. Meisje bij ons op school. Ik kan het goed met haar vinden hoor, maar dat is het ook. Maar ze blijven proberen.’
‘Maar waarom dan geen verkering?’ vroeg ik overdreven.
Hij lachte. ‘Daarom niet. Punt.’
‘Is toch leuk,’ ging ik spottend verder.
‘Nee,’ zei hij beslist.
‘Nee?’ Ik lachte gespeeld verbaasd.
‘Nee,’ grijnsde hij.
De manier waarop hij dat deed zei me genoeg. Dat hoopte ik tenminste. En dan nog, wat maakte het uit. Dit bleef toch wel tussen ons.
‘Omdat jongens leuker zijn?’
Hij keek me vijandig aan. ‘Waarom vraag je dat?’
‘Zomaar.’
‘Moest je dat van hun vragen?’
‘Nee, hoezo?’
‘Omdat ze, sinds ik me niet laat koppelen met haar, zich afvragen of ik geen homo ben. Die kus toen, was dat ook hun idee?’
‘Nee, echt niet.’
‘Gelukkig. Als je er ook maar je mond over houdt.’
‘Zo erg vond je het niet, had ik het idee.’
‘Je was zat,’ ontweek hij me.
Hij wilde naar binnen.
‘Steek je die laatste niet aan?’
‘Doe jij maar,’ zei hij.
‘Mijn lont is uit.’
Hij draaide zich met een zucht weer om. Ik zette de pijl in de fles, hij stak hem aan. Terwijl de lont siste keek ik hem aan.
‘Ik was misschien wel dronken, maar ik wist wel wat ik deed,’ zei ik.
Hij zweeg.
‘En nu heb ik echt niet teveel op.’
De pijl schoot ineens omhoog, spatte ver boven ons uit elkaar. Hij keek me aan, half lachend, half onderzoekend. Ik bleef hem aankijken, zette een stap vooruit. Hij deed niets, ging ook niet achteruit. Ik pakte zijn arm, trok hem naar me toe en kuste hem voorzichtig. Hij keek als versteend naar me. Ik kuste hem nog een keer, pakte hem vast, sloeg mijn armen losjes om hem heen, drukte mijn lippen op zijn mond. Daar had hij geen weerstand meer tegen, hij zoende terug, greep achter op mijn rug mijn jas vast. Lang duurde het niet, maar het was super. Langzaam lieten we elkaar los, hij wilde echt naar binnen, ze zaten waarschijnlijk op ons te wachten nu ze geen vuurwerk meer hoorden. Ik gaf hem snel nog een kus.
‘Gelukkig nieuwjaar, Auke.’
Hij glimlachte.
‘Jij ook, Mark.’
Toen gaf hij mij nog een laatste kus en draaide zich om.
© 2007 Oliver Kjelsson