Nieuw begin (deel 6)

PDF 📄

Jan keek me onderzoekend aan maandagochtend.
‘Wat ben jij vrolijk?’
Ik glimlachte. ‘Leuk weekend gehad.’
‘Met Jurgen?’ Hij keek me veelbetekenend aan met een grijns op zijn gezicht.
‘Nee, niet met Jurgen.’
‘Hoe zit dat nou tussen jullie?’
‘Gewoon, leuke collega.’
‘Wouter, kom op. Ik zie jullie af en toe naar elkaar kijken, jullie hebben buiten het werk om contact… Het ziet er uit alsof er meer aan de hand is.’
‘Jan, geloof me, dat is niet zo.’
‘Maar wat niet is…?’
Ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Nee, reken daar maar niet op.’
Jan keek verbaasd. ‘Ik hoorde andere geluiden.’
Er ging een alarmbel af achter in mijn hoofd. ‘Vertel op.’
Jan zuchtte. Hij wist dat hij teveel gezegd had.
‘Jan?’ vroeg ik nog een keer dringend.
Er kwam een andere collega het kantoor binnen lopen. Jan keek me even aan, glimlachte en ging. Ik baalde. Ik werd nieuwsgierig. Alsof er niets aan de hand was ging ik verder met waar ik mee bezig was. Er kroop een uur voorbij voor de andere collega weer ging. Hij moest mijn deur in de gaten hebben gehouden, want ik was nog geen minuut alleen of hij kwam binnen lopen. Jurgen.
‘Hee, hoe was je weekend?’
‘Goed,’ probeerde ik niet te glunderen.
‘Weggeweest?’
Ik knikte terwijl ik naar mijn computerscherm keek. Ik moest die ene tabel eerst afmaken, anders was ik alles weer kwijt. Ik vulde de laatste gegevens in en klikte het weg om op te slaan. Meteen daarna keek ik Jurgen weer aan.
‘Weggeweest ja,’ glimlachte ik.
‘Ik ben een keer langs jouw huis gereden, maar je was er niet.’
Even trok ik mijn wenkbrauwen omhoog. ‘Had je ook even moeten bellen.’
‘Ik dacht, ik verras je even.’
‘Ik ben moeilijk te verrassen,’ lachte ik.
‘Zin in koffie?’
Ik keek even op de klok en knikte. ‘Goed idee.’
In het keukentje kwamen we Jan weer tegen. Hij zei niets, lachte alleen maar naar me toen ik met Jurgen bij de koffieautomaat stond. Jurgen had niets in de gaten. Jan stond op, liet ons alleen. Jurgen en ik gingen aan een tafeltje zitten.
‘Heb je komend weekend plannen?’ vroeg hij.
Ik knikte. ‘Ik krijg het hele weekend bezoek.’
‘Jammer.’
‘Wat had je in gedachten?’
‘Weet niet. Gewoon iets leuks gaan doen met zijn tweeën. Hotelletje of zo.’
‘Sorry, maar ik ben het hele weekend druk. Andere keer misschien,’ ontweek ik.
Ik dronk mijn kop leeg en stond weer op. Jurgen volgde me. Ik voelde me een beetje schuldig. Hij was aardig voor me, ik moest toegeven dat ik hem ook wel aanleiding had gegeven om te denken dat ik wel wat voor hem voelde. Maar dat was voor ik bij Nick was geweest en alles had uitgepraat. Voor het afgelopen weekend, waarin voor mij alles op zijn plaats viel. Waarin ik met Nick had afgesproken dat hij komend weekend het hele weekend naar mij toe zou komen. Ik glimlachte van binnen. Nick. Het was een te gek weekend. Ik was bang geweest, bang dat hij er anders over zou denken. Bang dat hij het niet aan zou durven. Ik vond het de enige oplossing. En hij ook.

‘Vertel op,’ zei ik toen ik de deur van zijn kantoor had dichtgegooid.
‘Wat?’ Jan keek me verbaasd aan.
‘Wat heb jij gehoord over mij en Jurgen?’
‘O, dat.’
Ik grijnsde.
‘Het valt iedereen wel een beetje op hoe jullie met elkaar omgaan.’
‘Jan, hand op mijn hart, er is niets tussen ons. Ik kan goed met hem praten, dat is alles.’
‘Weet Jurgen dat ook?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou… De manier hoe hij over je praat, hij heeft het erg vaak over je. Hij vraagt ook wel eens dingen aan me. Met een omweg, maar hij is zo doorzichtig. Alle informatie over jou zuigt ie op als een spons.’
Ik zuchtte een keer.
‘Is dat een “wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen” zucht?’
Ik lachte. ‘Zoiets. Ik had het wel door, maar niet dat het zo diep zat bij hem.’
‘Ik vind hem wel leuk voor je.’
‘Ja, stop maar, Jan,’ lachte ik.
‘Niet dan?’
‘Jan, hij is erg aardig, maar meer niet.’
Jan keek me even onderzoekend aan. ‘Nog geen zin in?’
Ik wist wat hij bedoelde. ‘Misschien, maar dat is het niet.’
Hij lachte, legde zijn voeten op zijn bureau en keek me aan met een brede grijns. ‘Vertel.’
Ik schudde mijn hoofd en pakte de deurklink. ‘Later misschien. Dit blijft wel tussen ons allemaal hè?’
Teleurgesteld gingen zijn voeten weer naar de grond. ‘Tuurlijk. Waar zie je me voor aan?’
‘Thanks,’ knipoogde ik en ging terug naar mijn eigen kantoor.

Jurgen kwam nog een paar keer “toevallig” voorbij lopen. Praatje maken, even op de rand van mijn bureau zitten. Ik werd er een beetje nerveus van. Bovendien hield hij me van mijn werk, ik had nog een hoop te doen wat ik toch echt af wilde maken. En dezelfde dag nog als het even kon. Ik liet hem maar. Maar ik kon er niet onderuit. Ik moest hem toch snel laten weten wat er aan de hand was met Nick en mij. Nu nog niet. Eerst Robert. Die wilde ik het als eerste vertellen. Nou ja, ik wilde ook gewoon zijn mening hebben. Noem het toestemming. Even de bevestiging dat ik op de goede weg was. Ik belde hem toen ik van mijn werk naar huis reed. Ik vertelde hem nog niets, vroeg alleen of hij zin had in een bakkie bij mij thuis. Hij vond het prima. Op een of andere manier vond ik het spannend. Meteen na Robert belde ik Nick, ook hij was op weg naar huis. Ik miste hem. Hij mij ook. Met een glimlach en het geluid van een kus in mijn oor hing ik op toen ik al voor de deur geparkeerd stond. Even snel wat eten, Robert zou op tijd komen. Ik had net alles opgeruimd toen de deurbel ging. Hij volgde me naar mijn keuken waar ik koffie zette.
‘Hoe gaat het?’
‘Goed,’ zei ik iets te enthousiast.
Hij keek me lachend aan. ‘Dat klinkt wel heel erg blij.’
Ik keek hem glunderend aan en schonk twee mokken vol.
‘Je kijkt alsof je de wip van je leven hebt gemaakt,’ grapte hij.
Ik pakte de twee mokken en liep de huiskamer in.
‘Heb ik ook,’ zei ik plagend toen ik hem voorbij gelopen was.
‘Wat heb jij uitgespookt?’
‘Dat zei je net al, de wip van mijn leven gemaakt.’
‘Lekker vaag blijven Wouter zou ik ook doen,’ lachte hij. ‘Jurgen?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Wie dan? Wat heb jij de laatste tijd voor contacten gelegd waar je me niets over hebt verteld?’
‘Dit geloof je nooit.’
‘O ja, leuk. Ik moet nu gaan raden zeker?’ Hij trok een beledigd gezicht.
‘Raad je toch nooit.’
Hij hield even vragend zijn handen omhoog.
‘Nick.’
Robert verslikte zich bijna in zijn koffie. ‘Nick?!’
Ik knikte naar zijn gezicht vol ongeloof, dat langzaam veranderde in een knikkend en grijnzend gezicht.
‘Logisch eigenlijk,’ zei hij even daarna.
‘Vind je?’
‘Hoe kwam dat zo? Nee, wacht, laat me raden. Hier speel jij al langer mee in jouw gedachten, klopt? Nick kende Jeroen ook, dat schept een band. Hij is ook van de club, dat helpt ook wel een beetje.’ Brede grijns. ‘Bij die Jurgen zou je toch met Jeroen in je achterhoofd blijven zitten, met een soort schuldgevoel omdat Jurgen hem nooit gekend heeft. Nick kende hem wel, weet wat jullie gehad hebben. Jullie kunnen nu samen verder aan de toekomst werken op een manier die jullie alleen kunnen. Nou, zit ik er ver naast?’
Ik schudde glimlachend mijn hoofd. ‘Ik had het niet beter kunnen samenvatten.’
Robert boog naar me toe en gaf een klap op mijn been, kneep er een keer in.
‘Gaaf voor je, echt waar.’
‘Dank je, dat betekent veel voor me dat je dat zegt.’
‘Maar ik hoop wel één ding.’
‘En dat is?’
‘Dat je het niet alleen daarom doet. Dat je zonder die geschiedenis ook echt wat voor hem voelt.’
‘Zo is het ook begonnen, Robert, niet andersom. Ik durfde er in het begin daarom juist niet aan te beginnen. Heb er veel over na moeten denken.’
‘Nick ook, lijkt me.’
‘Die heb ik een beetje moeten overtuigen, zeg maar. Die had er nog steeds een beetje raar gevoel bij.’
‘Is ook niet gek.’
‘Het speelt al wat langer, Robert. Die keer dat ik alleen met Nick had afgesproken op de Veluwe…’
‘Toen ik je belde en je de weg kwijt was?’ onderbrak hij me lachend.
‘Die keer ja. Toen hebben we ook even staan zoenen. Het gebeurde gewoon, maar Nick kapte het meteen af. Vond dat we het niet konden maken. En daarna hebben we als eens samen in zijn bed liggen slapen. Niet veel gebeurd hoor, maar het scheelde niet veel. Jeroen schoot door onze gedachten en de hele sfeer was weg.’
‘Beetje een dooddoener.’ Hij schrok van zijn woordkeuze. ‘Sorry, zo bedoelde ik het niet.’
Ik knikte. ‘Maar ik heb er veel over na zitten denken naderhand. Wist niet of het nou alleen maar een band was door de herinneringen aan Jeroen of meer. Dat we elkaar alleen maar vasthielden omdat we het op dat moment nodig hadden, als een soort troost. Naderhand besefte ik me dat het meer was. Toen ik dat op een rijtje had, wist ik dat ik met Nick moest praten.’
‘Je hebt me er nooit iets over verteld.’
‘Dit moest ik alleen oplossen, zelf beslissen.’
‘Het is een leuke gast, Wouter. Hij past wel bij je.’
‘Dank je,’ glunderde ik.
‘En nu?’
‘Komend weekend komt hij naar hier.’
‘Als je hem zaterdagavond niet meeneemt naar mij dan ben ik beledigd. Ik heb hem al veel te lang niet meer gezien.’
‘Afgesproken,’ glimlachte ik.

De dagen leken voorbij gekropen. Jurgen had nog een paar keer zitten vissen wat ik nou eigenlijk ging doen het hele weekend, maar ik heb het kunnen ontwijken om het te vertellen. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij van alles vermoedde. Ik liet het maar zo, de enige die wist dat Nick zou komen was Robert en dat vond ik even genoeg. Ik was na mijn werk snel naar huis gegaan. Nick kon ieder moment komen. Het was al donker buiten toen hij aanbelde. Ik deed de deur open en keek in zijn grijnzende gezicht.
‘Lang geleden dat ik hier geweest ben,’ lachte hij.
‘Heb je het makkelijk kunnen vinden?’
Hij antwoordde niet maar gaf me een kus die ik gretig beantwoordde.
‘Ik kon het me nog herinneren,’ zei hij een paar minuten later.
“Ik ben blij dat je er bent,’ fluisterde ik in zijn nek.
‘Ik ook, ik ook,’ zei hij zacht.
‘Kom, je lust vast wel iets te drinken na die rit.’
‘Graag,’ zuchtte hij.
Hij plofte in de bank en keek naar me toen ik de kamer weer in kwam. Ik ging naast hem zitten, liet hem zijn arm om me heen slaan.
‘Ik heb je gemist,’ zei hij.
‘Ik jou ook.’
Hij kuste me weer. Zijn arm trok me dichter tegen hem aan. Mijn lippen drukten zich zacht in zijn nek en zochten zich een weg via zijn kaaklijn naar zijn mond. Hij zuchtte en liet me toe. We vielen om, zijn hoofd op de armleuning, ik half op hem. Zijn armen hadden me stevig vast, ik kon geen kant meer op. Alsof ik dat wilde. Zoenend en strelend vulden we het volgende half uur.
‘Jij nog spannende dingen gedaan deze week?’ vroeg hij terwijl we naar het plafond keken.
‘Nee, niet echt. Gewoon werken. Ik heb het Robert verteld, dat wel.’
Hij lachte. ‘Ik had niet anders verwacht. Wat zei hij er van?’
‘Vond het wel oké. Erg oké zelfs. Als we dit weekend niet bij hem op bezoek gaan dan heb ik ruzie met hem.’
‘Gaaf,’ kuste hij mijn voorhoofd.
Even bleef het stil, zijn vingers in mijn haren.
‘Suzanne is nog bij mij langs geweest,’ zei hij ineens.
Ik ging rechtop zitten en keek hem aan. ‘Suzanne?’
‘Volgens mij heeft ze een vermoeden.’
‘Dat zou me niets verbazen. Ik zag haar al op zo’n manier kijken vorig weekend. Alsof ze ons helemaal door had. Vroeg ze nog iets?’
‘Niet direct in het begin.’
‘In het begin?’
‘Ze bleef een paar keer vragen of we het gezellig hadden gehad.’
‘En verder?’
‘Niet veel. Maar ik kon het van haar gezicht aflezen.’
‘Zijn we zo doorzichtig?’
‘Blijkbaar.’ Hij lachte en gaf me een kus.
‘Prima meid.’
‘Zeker.’ Hij zweeg even. ‘Ze weet dat ik hier ben.’
‘Dan weet ze het dus nu.’
‘Nee, maar wel een sterk vermoeden. We zullen het haar snel moeten vertellen, denk ik.’
‘En daarna de rest,’ zei ik.
‘Ho ho. Alles op zijn tijd.’
‘Als we veel bij elkaar zullen zijn, gaan ze vanzelf vragen stellen.’
‘Jawel. Maar je weet hoe snel verhalen gaan bij ons. Suzanne kan haar mond wel houden, maar voor de rest er achter komt zullen we eerst wat anders moeten doen.’
‘Wat?’ Ik kon het wel raden maar vroeg het toch.
Nick bleef even stil, staarde voor zich uit.
‘Hoe zouden ze reageren?’ vroeg ik.
‘Jeroen’s ouders? Geen idee. Maar hoe dan ook, ik vergeef het me nooit als ze het via het roddelcircuit horen. Ik wil het ze bij wijze van spreken eerder vertellen dan mijn ouders.’
‘Samen doen?’
Nick knikte. ‘Graag.’
‘Volgende week gaan we bij ze op bezoek.’
‘Volgende week,’ zuchtte Nick.

Ik was nerveus. Doodnerveus. Ik kwam laat aan bij Nick op die vrijdag. Tot mijn verbazing zaten Jack en Suzanne bij Nick binnen. Ze begroetten me hartelijk, met weer die vreemde blik van Suzanne. Grijnzend bijna.
‘Hoe is het Wouter?’ vroeg ze toen ze me een kus op mijn wang gaf.
‘Goed,’ reageerde ik vrolijk.
Ik ging in een stoel zitten, lekker onderuit. Ik probeerde aan Nick zijn gezicht te zien of dit toeval was, of een voorop gezet plan. Hij knipoogde alleen maar toen ik hem vragend aankeek. In mijn ooghoek zag ik Suzanne kijken. Nick liep de keuken weer in. Ik stond op en liep hem achterna.
‘Even helpen?’ riep ik.
‘Is goed,’ hoorde ik.
In de keuken stootte ik hem aan.
‘Toeval dat ze hier zijn, of niet?’ fluisterde ik.
‘Min of meer. Suzanne belde me. Ik wist dat ik je niet verborgen kon houden hier. Dus heb ik ze maar uitgenodigd.’
‘Gaan we het ze vertellen?’
Nick keek me even spottend aan. ‘Is dat nog nodig dan?’
Ik lachte zonder geluid. ‘Nou ja, Jack dan.’
Grijnzend liepen we samen de woonkamer weer in en keken in een nog bredere grijns van Suzanne. Ik voelde mijn gezicht rood worden en ging zo nonchalant mogelijk weer zitten.
‘Leuk dat je hier weer bent, Wouter,’ zei Suzanne, met spottende ondertoon.
Ik wist even niet wat ik moest zeggen.
‘Oké,’ zei Nick, ‘genoeg.’
We keken hem verbaasd aan.
‘Niet dan? Suzanne, jij hebt ons allang door, of niet.’
Ze haalde even glimlachend haar schouders op.
‘Volgens mij is het tijd dat Wouter en ik vertellen wat er aan de hand is.’
Ik had het warm. Zeg maar gerust heet. Mijn T-shirt voelde klam aan op mijn huid.
‘Wat?’ vroeg Jack nog verbaasd.
Suzanne zuchtte lachend.
‘Kijk eens goed,’ zei ze tegen Jack. ‘Nick Wouter, Wouter Nick.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Jack,’ zei Nick zachtjes, ‘Wouter en ik hebben elkaar ehh, gevonden, zeg maar.’
‘Je bedoelt…?’
Nick en ik knikten tegelijk.
‘Jij?’ zei hij verbaasd tegen Nick. ‘Sinds wanneer ben jij geïnteresseerd in mannen?’
‘Al heel lang.’
‘Maar…’
‘Jeroen?’ zei Nick.
‘Ja,’ zei Jack. ‘Wist die dat? Wisten jullie dat van elkaar?’
Nick schudde zijn hoofd. ‘Ik kwam er pas achter toen hij over Wouter vertelde. Hij heeft het nooit van mij geweten.’
Ik keek even naar Nick, hij had het er moeilijk mee.
‘Jezus,’ zuchtte Jack.
Het was even stil. Iedereen met zijn eigen gedachten.
‘Dit weet verder nog niemand zeker?’ vroeg Suzanne.
Nick schudde zijn hoofd. ‘Jullie zijn de eersten. Ik wist dat ik het jullie kon vertellen, maar ik zie er tegen op om het de rest te vertellen.’
‘Ze komen er vanzelf achter,’ zei Suzanne, ‘ik zou er niet iets officieels van maken.’
‘Er is nog één ding,’ zei ik. ‘De ouders van Jeroen.’
‘Oef,’ zei Jack.
‘Inderdaad,’ zuchtte Nick. ‘Ik wil het ze zelf vertellen, maar ik zie er als een berg tegenop.’
‘Ik heb geen idee hoe die zullen reageren,’ zei Jack.
‘Wij ook niet. Maar we zullen het ze toch moeten vertellen. We kunnen het niet maken dat ze het van iemand anders horen.’
‘Nee,’ zei Suzanne, ‘dat kun je niet maken.’

Nick en ik lagen nog lang wakker.
‘Ging goed toch?’ Nick zei het enigszins opgelucht.
‘Ik had ook niet verwacht dat die twee lullig zouden reageren.’
‘Nee, maar toch.’
‘Dat verbaasde gezicht van Jack,’ grinnikte ik.
Nick kuste me lachend.
‘Ik dacht dat ie zich ging verslikken in zijn bier,’ lachte ik.
‘Dat scheelde ook niet veel.’
Lachend pakten we elkaar vast en zoenden. Lang. Nick liet me langzaam los en staarde naar het plafond nadat hij zich op zijn rug gedraaid had.
‘Hoe gaan we het doen morgen?’
‘Geen idee,’ zuchtte ik.
‘Morgen gewoon de winkel binnen lopen?’
‘En dan vertellen? Ben je gek? Ik heb geen idee hoe het valt, maar als er dan klanten de zaak binnen komen…’
‘Binnen lopen, even hallo zeggen en een afspraak maken om ’s avonds op bezoek te gaan?’
‘Dat is al een beter plan,’ zei ik.
Nick kuste me en kroop tegen mijn rug. Met zijn arm om me heen staarde ik in de donkere nacht.

Bij het ontbijt ging mijn telefoon. Berichtje. Ik klikte het aan en las het. Jurgen.

Je bent weer niet thuis

Ik zuchtte en stuurde een simpel “nee, ben weg” terug. Stond die nou weer voor mijn deur? Kort daarna weer een berichtje.

Jammer, had wat leuks willen gaan doen vandaag met je

Ik klikte het weg en legde mijn telefoon op tafel. Kort daarna pakte ik het weer op en stuurde toch nog maar een berichtje terug. Ik was gewoon het hele weekend weg.

Sorry.

Meteen weer een piepje.

Jammer

Met een zucht gooide ik mijn telefoon voor me op tafel.
‘Fans?’ glimlachte Nick.
‘Zoiets,’ zei ik licht geërgerd.
‘Heb ik concurrentie?’ Hij vroeg het spottend.
‘Ja en nee,’ glimlachte ik.
Opgetrokken wenkbrauwen van Nick keken me aan.
‘Hij denkt van wel,’ zei ik met een gebaar naar mijn telefoon, ‘maar ik vind van niet.’
‘Die collega van je?’
Ik knikte. ‘Die ja. Ik geloof dat ik die eens snel over jou ga vertellen.’
Nick lachte en aaide een keer door mijn haar.
‘Weet je,’ zei hij even later, ‘gisteren had ik het gevoel of ik de hele wereld aan kon nadat we het Suzanne en Jack verteld hadden, maar daar is nu weinig meer van over.’
‘Ik heb hetzelfde geloof ik.’
‘Wanneer wou je gaan?’
‘Straks, denk ik. Ik zie het niet zitten om tot vanmiddag laat te wachten.’
Nick knikte. Ik zag aan zijn gezicht dat hij hetzelfde dacht. Met een zucht stond hij resoluut op, alsof hij wilde zeggen; “gaan”. Ik glimlachte en schoof mijn stoel naar achteren. Hij had gelijk. Gaan.

Vlak voor we bij de winkel waren knipte Nick nerveus zijn peuk weg. Hij keek me voorzichtig lachend aan.
‘Nick, we gaan gewoon hallo zeggen. Niets meer, niets minder. Vanavond wordt enger.’
Glimlachend haalde hij zijn schouders op. Met zijn schouder tegen de deur liet hij het belletje afgaan. Het was rustig. Jeroen’s vader was met een klant bezig, zijn moeder stond achter de toonbank wat op te ruimen. Hij glimlachte, zijn moeder straalde.
‘Jongens, wat leuk om jullie weer eens te zien.’
Ze wenkte ons om achter wat te drinken. Voor we het wisten zaten we aan het keukentafeltje, kop koffie voor onze neus.
‘Fijn dat je weer eens komt kijken, Wouter.’
Ik glimlachte verlegen om de hand die even over mijn rug aaide. Er kwamen meer klanten de winkel in. Nick en ik zaten alleen in het keukentje, zwijgend naar elkaar te kijken. Het belletje ging weer. Nog meer mensen. Het werd druk. Even keken we elkaar weer veelbetekenend aan, glimlachten een keer. Na een kwartier kwam Jeroen’s moeder weer terug.
‘Wordt het nog druk ook, terwijl jullie er zitten.’
‘Zaken gaan voor,’ lachte Nick.
‘Weet je wat? Kom vanavond wat drinken bij ons thuis. Dan hebben we de tijd om bij te praten.’
‘Goed idee,’ zei ik.
De ogen van Nick twinkelden spottend.

‘Dat was makkelijk geregeld,’ lachte ik even later in de achtertuin van Nick.
Hij glimlachte, een beetje wrang.
‘Hé, wat is er? Nu al nerveus voor vanavond?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Misschien een beetje. Maar ze waren er weer niet.’
‘Trudy en Ben?’
‘Mijn lieve broertje, ja. Geen idee waar ze nu weer uithangen.’
‘Laat gaan, Nick.’
‘Dat kan ik niet. Ze hadden er gewoon moeten zijn.’
‘Als ze er vanavond maar niet zijn,’ grinnikte ik.
Dat toverde gelukkig een glimlach op zijn gezicht. Mijn telefoon ging. Ik zag op het schermpje dat Jurgen belde en besloot niet op te nemen. Nick keek me even vragend aan. Ik haalde geërgerd mijn schouders op. Meteen daarna een berichtje.

‘Waarom neem je niet op?’

Nu begon het me echt te irriteren.
‘Wat?’ vroeg Nick.
‘Collega weer,’ zuchtte ik. ‘Kijk maar.’
Nick nam mijn toestel aan die ik voor zijn gezicht hield.
‘Je hebt indruk gemaakt,’ lachte hij.
‘Het lijkt er op,’ antwoordde ik kort.
‘Die moet je heel snel wat gaan vertellen, dit is niet eerlijk tegenover hem.’
‘Ik bepaal zelf wel wat ik vertel en wat niet.’
‘In ieder geval duidelijk maken dat je hem niet ziet zitten.’ Hij keek me even aan. ‘Daar ga ik vanuit dan.’
Ik lachte. ‘Daar kun je helemaal vanuit gaan.’

‘Mooi,’ zei ik toen we die avond de straat van Jeroen’s ouders inliepen.
‘Wat?’
‘Trudy’s auto staat er niet.’
‘Dat het zo maar even blijft. Die mogen het later horen.’
We lachten er nog een beetje om toen Jeroen’s moeder de deur open deed. Nick kreeg als eerste drie kussen van haar, daarna ik.
‘Marie,’ zei ik spottend.
‘Gek,’ lachte ze en gaf me een klapje tegen mijn arm.
Ik rook de koffie al toen we binnen kwamen. Jeroen’s vader stond op en gaf ons allebei hartelijk een hand. Al snel zaten we gezellig te praten over verschillende dingen. Gewone zaken, nietszeggend, bushaltepraat. Lekker weer voor de tijd van het jaar. Nog een rondje koffie. Ik was nerveus en ik kon aan Nick zijn gezicht zien dat hij er net zoveel last van had.
‘Leuk dat jullie eens samen komen,’ zei Jeroen’s moeder.
Even keken Nick en ik elkaar geschrokken aan maar we herstelden ons snel. We glimlachten maar eens, tegelijk.
‘Trudy niet thuis?’ probeerde ik snel een ander onderwerp.
‘Ze is met Ben naar een feestje,’ zei zijn moeder, ‘zal wel laat worden.’
‘Bleef ze niet bij hem slapen?’ vroeg zijn vader.
‘Zal wel,’ zei ze.
Ik probeerde te ontdekken hoe ze er over dachten, maar ze praatten er over alsof het heel gewoon was. Ik betrapte me er op dat ik dingen zocht die er misschien helemaal niet waren.
‘Hoe gaat het met de zaak?’ vroeg Nick.
‘Goed,’ zei Jeroen’s vader opgewekt. ‘Het trekt de laatste tijd flink aan. We mogen niet klagen, toch, Marie?’
‘Zeker niet,’ glimlachte ze.
Nick keek me even indringend aan. Ik wist wat hij dacht.
‘En over een paar jaar kijken we wel weer,’ zei Jeroen’s vader, alsof hij Nick’s gedachten kon lezen.
‘Is allemaal nog niet zeker?’ vroeg ik.
Jeroen’s vader schudde nee. Zijn gezicht en die van zijn vrouw betrokken wat. Nick zuchtte een keer luid en schudde zijn hoofd afkeurend.
‘Nick,’ zei zijn moeder, ‘het is zo. Als ze er niet helemaal achter staan wil ik ze niet dwingen. Dat heeft geen zin.’
‘Jongen,’ zei Jeroen’s vader, ‘het doet me zeer als ik over een tijdje de zaak moet verkopen, maar het is beter om het te verkopen dan om het onderuit te zien gaan en mijn dochter ongelukkig te zien worden. Daar hebben we allemaal niets aan.’
Nick knikte een keer. Hij moest hem gelijk geven. Net als zijn ouders moest Nick onder ogen gaan zien dat Jeroen het niet meer kon doen. Weer een definitieve afsluiting. Zoals zoveel dingen. Jeroen kwam nooit meer terug.
‘Iets anders drinken, jongens?’ Jeroen’s moeder klonk een beetje gemaakt opgewekt.
‘Graag,’ zeiden Nick en ik tegelijk.
Ze lachte er om. ‘Zo’n dorst jongens?’
Zonder iets te zeggen lachten we.
‘Hoe gaat het met de rest?’ vroeg ze toen ze van alles op tafel had gezet.
‘Met Jack en Suzanne gaat alles goed,’ zei Nick.
‘Nog geen kinderen?’ Typische vraag van een moeder.
‘Nee, geen idee ook of dat er ooit van gaat komen eigenlijk.’
‘Iedereen het zijne,’ glimlachte ze.
‘Zo is het maar net,’ antwoordde Nick net iets te snel.
‘Daar zal zijn broer anders over denken,’ zei ze.
Nick en ik keken haar even verbaasd aan.
‘Ik ken ze wel. Erg vasthoudend in die dingen. Jammer, ze hebben twee leuke kinderen. Nu nog.’
‘Nu nog?’ vroeg ik.
Ze sloeg schuldbewust haar hand voor de mond.
‘Onze Marie en haar geheimen,’ zuchtte Jeroen’s vader lachend.
‘Nummer drie op komst?’ vroeg Nick lachend. ‘Dat kan bijna geen geheim zijn, het was meer de vraag wanneer.’
‘Ik zag ze verleden week. Ik zag het meteen aan haar.’
‘Ik vraag me af of de familie het al weet. Ik heb Suzanne er nog niets over horen vertellen,’ zei ik.
‘Niets blijft geheim in dit dorp,’ lachte Nick.
‘Dat is waar. Maar ze zijn er gelukkig mee,’ glimlachte Jeroen’s moeder.
‘Zolang ze maar begrijpen dat het niet ieders ideaal is,’ zei Nick stuurs.
‘Dat is helaas een ander verhaal,’ zei Jeroen’s moeder. ‘Jammer dat mensen zo klein kunnen denken.’
‘We leren het ze nog wel eens af,’ zei Nick kort, maar lachend.
‘En jullie? Nog niemand leren kennen?’
Nick keek me even angstig aan. Mijn handen werden klam. We moesten het vertellen. Daar waren we voor hier.
‘Marie,’ zei Jeroen’s vader gespeeld bestraffend. ‘Jij wilt ook altijd alles weten.’
Korte redding. Even ademhalen.
‘Nou ja,’ zei ze, ‘ik mag toch wel op de hoogte blijven over mijn jongens?’
Mijn jongens. Het raakte me. Maakte alles alleen maar moeilijker. Ik kon even niets meer zeggen.
‘Toch, jongens?’ vroeg ze aan ons met een lach.
Ze bedoelde het niet slecht. Ze zat maar een grapje te maken.
‘Nee, geeft niet,’ zei Nick en glimlachte.
‘Bovendien,’ verdedigde ze zich tegenover haar man, ‘als er iets was zouden ze me dat vertellen.’
‘Zo is het,’ zei Nick meer automatisch dan nadenkend.
‘Nou,’ lachte Jeroen’s vader, ‘als er iets was durven ze het nu in ieder geval niet meer te vertellen.’
Nick zuchtte. Keek even naar mij en daarna weer naar Jeroen’s ouders. Wachtte hij nou op mij? Moest ik beginnen?
‘Er is wel iets,’ zei hij aarzelend terwijl hij naar de grond staarde.
‘Nick, wat leuk voor je,’ reageerde Jeroen’s moeder meteen enthousiast. ‘Vertel.’
‘Ik vraag me alleen af hoe de rest van het dorp gaat reageren.’
‘Als je er zelf gelukkig van wordt dan moet je er voor gaan. Daar hebben anderen helemaal niets mee te maken. Hoe heet ze?’
Nick keek haar aan. Hij keek moeilijk. Ik keek even naar hem, alsof ik hem daarmee kon ondersteunen.
‘Ik vond dat jullie het als eerste moesten weten,’ begon hij, ‘jullie moeten het van mij horen, niet via het roddelcirkeltje hier.’
Jeroen’s ouders keken hem lachend en vragend aan. Zo erg kon het toch niet zijn.
‘Ehh,’ treuzelde Nick en keek me even aan. ‘Wouter en ik hebben elkaar ehh, zeg maar, gevonden.’
Jeroen’s ouders keken afwisselend van Nick naar mij en weer terug. Ze glimlachten niet meer. Strak gezicht. Kwaad? Teleurgesteld? Alleen maar verbaasd? Ongemakkelijke stilte. Jeroen’s moeder staarde voor zich uit.