Hallo,
Vandaag de stad in geweest met Monique. Samen met haar vriendin Noor en Koen. Mark kwam even later ook nog. Raar allemaal. Het schoolfeest was leuk geweest vorige week en officieel hebben we nu iets. Denk ik. Afgelopen week zijn we na school nog even blijven hangen in de fietsenkelder. Praten over niets, ze speelde met het koortje van mijn jas. Af en toe een kus, af en toe zoenen. Koen was alleen weggereden. De dag erna ook. En de dag daarna. En nu de stad in geweest. Het was leuk, gezellig. Ik was wel blij dat de rest er bij was, als ik alleen met haar was geweest had ik niet geweten wat ik de hele tijd had moeten zeggen. Zij volgens mij ook niet. Ze bleef bijna de hele tijd in mijn buurt, af en toe hand vasthouden, schouder tegen schouder door de winkelstraat lopen. Bij de fietsen zoenden we kort. Niet te lang, de rest begon grappen te maken en de vriendin van Monique moest naar huis. Maar het was een leuke dag. Rare dag ook.
Daan
Mark was al weg, Koen fietste met mij naar huis. Hij reed stil naast me.
‘Was leuk,’ zei ik maar.
‘Snap ik,’ lachte hij.
‘Nee, niet alleen daarom.’
‘Natuurlijk Daan.’
‘Nee, lul. Het was gewoon gezellig.’
‘Omdat Monique erbij was,’ plaagde hij.
‘Ja, ook. Hoe zit het nou met jou en Noor?’
‘Geen idee.’
‘Op het feest stond ze de hele tijd vlak bij jou.’
‘Ja, mee gedanst zelfs.’
‘Nou dan.’
‘Daan, hebben jij en ik het al eerder over gehad. Er is verder niets. Ook toen jullie tussen de jassen verdwenen bleef ze wel bij mij in de buurt, naar niet helemaal.’
‘Ja, dat was raar. Maar daarom gingen we vandaag ook de stad in. Was het idee van Monique ook.’
‘Klopt.’
‘Ik zag jou ook verder niets doen.’
‘Daan, volgens mij gaat ze gewoon mee omdat het de vriendin van Monique is. Meer niet.’
‘Jammer?’
Ik keek opzij, Koen haalde zijn schouders op. ‘Weet ik niet.’
‘Niet?’
‘Ik vind het wel best zo. Ze is wel leuk hoor, maar verder… Het is niet zo dat omdat jij en Monique nu iets hebben samen dat Noor en ik dan ook maar ineens bij elkaar passen of zo.’
‘Nee, is ook weer zo.’
‘Dus dat.’
‘Ga je nog even mee naar mijn huis?’
‘Nee, het is al laat, we gaan straks eten denk ik. Er komt familie op bezoek vanavond.’
‘Oké.’
Hij lachte. ‘Lekker saai. Ik ga denk ik “veel huiswerk” maken als ik de kans krijg. Nou, zie je maandag!’
‘Zie je!’
Ik fietste alleen door. Jammer. Ik had gehoopt dat het wel iets zou worden tussen die twee. Dan konden we gewoon met zijn vieren dingen blijven doen. Ik dacht aan Monique. Alleen met haar de stad in? Ik vond het leuker met Koen erbij, dat wist ik zeker.
Het bleef raar. Afstandelijk af en toe. Ik merkte wel dat ik er echt voor wilde gaan, dit moest slagen. Ik had nou een vriendin, wat me nog steeds verbaasde eigenlijk, dat mocht ook niet fout gaan. Op school zaten we wel bijna iedere dag bij elkaar, met Noor, Koen en vaak ook Mark erbij. Soms nog wat anderen. Het was altijd gezellig.
Ik zag Paul naar ons toelopen. De zon scheen, het was warm, we zaten buiten in een hoek vlak bij de lerarenparkeerplaats naast de ingang van de fietsenkelder. Hij kauwde op een broodje.
‘Hey,’ zei hij. ‘Lekker weer vandaag.’
‘Zeker,’ zei Mark.
Hij schoof wat op, Paul kwam er bij zitten. Ik zag hem even kijken naar mij en Monique. Ik verwachtte ieder moment een grap daarover, maar die maakte hij niet. Hij praatte wel, wij hoefden alleen maar te reageren. Ik zag Koen af en toe naar me kijken, korte grijns als Paul even niet keek. Mark praatte vrolijk met hem mee, ik lachte. Ik vond het wel even een prima afleiding, even andere humor.
Koen lachte er nog om, toen we bij hem thuis waren.
‘Volgens mij is hij stinkend jaloers op jou.’
‘Wat?’
‘Echt, hoe hij af en toe naar jullie kijkt. Jij met Monique. Hij is gewoon jaloers en probeert gewoon indruk te maken.’
‘Dat gaat hem bij Monique niet lukken, die wordt af en toe gek van hem.’
‘Ik zeg ook niet dat hij indruk bij Monique probeert te maken, maar wel bij haar vriendinnen.’
‘Echt?’
Koen lachte nog eens. ‘Let er maar op. Hij slooft zich uit.’
Ik rekte me uit, keek even naar buiten. ‘Hij doet zijn best maar.’
‘Gaat hem zo nooit lukken.’
Ik keek Koen lachend aan. ‘Nee, dat denk ik ook niet.’
‘Lekker laten gaan. Het komt alleen een beetje gefrustreerd over.’
‘Verbaast me wel een beetje. Hij is best populair.’
‘Ik ga hem in ieder geval niet uitnodigen voor mijn verjaardag.’
‘Snap ik.’ Ik tikte met mijn voet tegen zijn been. ‘Jaartje ouder.’
‘Jij bent het al.’
‘Ook pas net.’
‘Hoe voelt het eigenlijk?’
‘Oud. Echt.’
We lachten.
Het was druk op zijn feestje. Lekker weer, iedereen zat buiten in de tuin. Groot genoeg achter dat huis van hem. Barbecue stond aan, er was muziek. Eigenlijk misten we alleen een zwembad. Daar werden ook genoeg grappen over gemaakt. Af en toe hielp ik de ouders van Koen een beetje mee. Nog wat meer hamburgers en spiesjes uit de koelkast halen, nieuwe flessen fris in de emmer water buiten zetten. Monique zat met Noor op de rand van een muurtje. Ik keek even, ze glimlachte kort. Ze was stil de laatste tijd. Geen idee waarom. Ik was met haar naar Koen gefietst, ze was nog nooit bij hem thuis geweest. Er werd niet veel gezegd onderweg. Geen idee waar ze met haar gedachten zat. Ik had er nog naar gevraagd, maar ze zei dat er niets was. Ik besteedde er niet te veel aandacht aan, dat ging wel weer over. Als ze niets zei kon ik haar er ook niet mee helpen. Ik had net nog een schaaltje met vlees bij de barbecue gezet, was nog even met zijn moeder blijven praten in de keuken. Ik liep naar Mark, die stond te praten en te lachen met Paul. Die was er dus wel. Koen had de hele klas uitgenodigd, het was ook een beetje de afsluiting van het jaar en de vakantie begon bijna. Dus kon hij Paul niet overslaan. Maakte ook verder niet uit, bijna de hele klas was er. Ik zag Monique met Noor zitten, serieuze gesprekken zag ik. Daar ging ik me maar even niet mee bemoeien. Koen sloeg me een keer kort tegen mijn rug.
‘Bedankt voor het helpen man.’
Ik glimlachte. ‘Vanzelf. Leuk feest zo Koen.’
Hij keek rond door zijn tuin. Iedereen zat een beetje verspreid zonder dat het echt aparte groepjes werden. Paul stootte mij aan.
‘Gaat goed met Monique, of niet?’ lachte hij.
‘Zeker,’ zei ik glimlachend.
‘Mooi man, leuk om jullie zo te zien. Jullie passen ook echt bij elkaar.’
‘Dank je,’ zei ik maar.
Ik keek nog een keer haar richting in. Ze zat nog steeds met Noor te praten. Af en toe keken ze onze kant op. Geen idee waar dat over ging.
‘Noor heeft toch geen vriendje, of wel?’
‘Voor zover ik weet niet.’ Ik keek hem aan. ‘Hoezo? Interesse?’
Paul lachte ongemakkelijk. ‘Nee. Bovendien, krijg ik dan geen ruzie met Koen?’
‘Nee hoor,’ lachte ik.
“Wel met Monique,” dacht ik er achteraan.
Ik zag hem kijken, ik zag ze terug kijken. Hadden ze het nou over ons? Of over Koen? Als ik wel eens over Noor en Koen begon met Monique deed ze altijd een beetje vaag. Zou Noor Koen dan wel leuk vinden? Ik hoopte maar van niet, want van Koen wist ik eigenlijk wel zeker dat hij verkering niet zag zitten. Ze keken weer naar elkaar, korte geheimzinnige blik. Niet druk over maken, dat ging Monique me nog wel vertellen. Ik kreeg een flauwe glimlach van Monique, duidelijk in gedachten. Ik glimlachte terug waarna ze weer naar Noor keek en iets zei. Ik draaide me naar Mark. Soms waren meiden niet te begrijpen.
De barbecue was leeg, maar iedereen had ook wel genoeg op. Het werd al wat later, de muziek moest wat zachter, we hadden alleen nog licht van een paar snoeren met lampjes die langs de schutting hingen. Ik zag Monique naar me toekomen. Ze pakte mijn hand en speelde met mijn vingers.
‘We gaan zo. Noor moet morgen vroeg op.’
‘Oké. Dan rij ik met jullie mee.’
‘Nee, hoeft niet, we rijden samen, geen probleem.’
‘Ik heb je de hele avond bijna niet gezien, ik rij wel met je mee. Breng ik je thuis.’
‘Daan, hoeft niet. Noor en ik fietsen samen. Geen probleem.’
Ik was verbaasd. Ze kneep in mijn hand, liet me toen los en liep naar Koen. Ze nam afscheid zag ik. Ik liep naar ze toe, Koen zag me aankomen.
‘Dank je dat je er was,’ zei hij tegen mij.
‘Moet ik straks nog terugkomen, om mee op te ruimen?’
‘Nee joh, dat gaat wel lukken.’
Noor gaf Koen een knuffel, bedankte hem voor het toffe feest. Ik stak mijn vuist uit, Koen stootte er de zijne tegenaan waarna ik met Noor en Monique mee liep. Ze glimlachte naar me. We pakten onze fietsen ik wachtte op haar tot ze bij me was.
‘Je hoeft echt niet mee hoor.’
‘Ik breng je naar huis,’ zei ik.
Noor reed al een stukje door.
‘Daan…’
Ik keek nieuwsgierig, door de manier waarop ze het zei.
‘Daan, ik…’
‘Wat is er?’ vroeg ik.
‘Daan, weet je… ik weet niet of ik wel verder wil.’
Ik kreeg het warm. ‘Hoe bedoel je? Wij?’
Ze knikte. ‘Ik weet niet. Het ligt ook echt niet aan jou hoor, maar…’ Ze zuchtte. ‘Misschien gaat het allemaal wel te snel. Ik wil nog gewoon mijn vrijheid hebben, gewoon andere dingen doen.’
Ik viel stil. Hakkelde wat woorden. ‘Maar… Wat kan ik doen om jou… Wat heb ik gedaan dan?’
‘Daan, het ligt niet aan jou.’
‘Ik rij met je mee, dan hebben we het er nog over.’
‘Daan, nee… Blijf maar gewoon hier. Ik heb hier al langer over nagedacht. Ik wil echt even alleen verder.’
‘Maar…’
Ik kreeg een kus op mijn wang.
‘Het ligt niet aan jou Daan. Eigenlijk ben je veel te lief. Maar ik wil me even niet binden. Sorry.’
Ik viel stil, stond haar alleen maar verbaasd aan te kijken.
‘Sorry Daan.’
Ze trok aan haar stuur, gaf me nog een snelle kus op mijn wang.
‘Monique, wacht.’
‘Ik ga nu Daan.’ Dat klonk al wat dwingender. ‘Ik zie je maandag.’
‘Ik bel je morgen.’
‘Niet doen. Ik wil nu echt… Daan, ik twijfel hier al een tijdje over. En ik vind het echt kut om tegen je te moeten zeggen. Het ligt echt niet aan jou, maar ik wil nu echt alleen verder. Dat ga ik echt niet veranderen. Sorry.’
‘Oké…’
Ik keek hoe ze weg reed, bleef ook nog even de straat in staren. Daarna draaide ik me om en liep terug naar het huis van Koen. Verdoofd. Verrast. Dit had ik niet aan zien komen. Ik hoorde gelach achter in de tuin. Ik liep langs het huis en zag ze achter in de tuin staan. Ik liep het huis in, gooide mijn jas weer in de gang. Had ik zin om de rest te zien? Kon ik net beter naar huis gaan? Ik wilde even niemand tegen komen eigenlijk.
‘Daan?’ hoorde ik achter me.
Koen stond in de deur van de keuken, keek me verbaasd aan.
‘Wat doe jij hier? Jij ging Monique toch naar huis brengen?’
‘Hoefde niet,’ zei ik droog. ‘Ze heeft het net uitgemaakt.’
‘Wat?!’
‘Je hoorde wat ik zei,’ mompelde ik.
Ik hoorde aan mijzelf dat mijn stem niet meer zo vast was. Ik zuchtte. Koen keek me aan, pakte mijn hand en trok me mee de trap op. Terwijl ik achter hem de trap op liep voelde ik iets langs mijn wang naar beneden lopen. Koen duwde me zijn kamer in en keek me aan. Hij veegde met zijn duim langs mijn wang.
‘Jezus, Daan. Hoezo?’
Ik schokte met mijn schouders. ‘Geen idee. Ze wilde alleen verder. Het lag niet aan mij zei ze.’
‘Ja hoor.’
‘Ik was eigenlijk te lief.’
‘Wat is dat voor gelul? Waarom wil ze dan weg?’
‘Ze wil even niet gebonden zijn.’
‘Had ze dat niet eerder kunnen bedenken? Wat een gelul.’
Ik zat op de rand van zijn bed, hij zat naast me, arm om me heen.
‘Ik weet het ook niet,’ zei ik. ‘Geen idee wat ik fout heb gedaan.’
‘Jij hebt niets fout gedaan Daan,’ zei Koen stellig.
Hij trok me even dicht tegen zich aan.
‘Ze heeft wel gelijk,’ zei hij toen.
‘Wat?’
‘Je bent eigenlijk veel te lief.’
Hij grinnikte toen hij het zei, waardoor ik ook een beetje moest lachen.
‘Ze heeft er al langer over nagedacht, zei ze.’
‘Wat een kutstreek om dat nu te doen dan. Had ze daar dan niet even een dagje mee kunnen wachten? Of eerder?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Dom kutwijf.’
‘Nou…’
Hij lachte. ‘Nou ja, dat vind ik nou even.’
Hij pakte me weer even steviger vast, dicht tegen zich aan.
‘Wat wil je?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ga je mee terug naar beneden? Wil je nog even hier blijven? Ik moet zo echt weer terug.’
Ik viel achterover op zijn bed. ‘Weet ik niet.’
Hij duwde een kussen tegen me aan, legde zijn hand even op mijn schouder.
‘Blijf even lekker liggen, Kijk maar wat je doet. Ik hou de rest wel bezig.’
‘Dank je.’
Hij stond op, keek naar me en glimlachte. ‘Komt goed.’
Daar lag ik, met mijn gedachten. Ik wist echt niet wat ik moest denken. Ik had dit totaal niet aan zien komen. Ik draaide me op mijn zij, staarde naar de muur aan de andere kant van de kamer. Ogen dicht.
Ik schrok wakker van een hand op mijn schouder. Dezelfde hand door mijn haar.
‘Daan…’
‘Huh?’
Ik deed mijn ogen open. Vlak voor me het lachende gezicht van Koen.
‘Je was in slaap gevallen.’
‘Fuck. Hoe laat is het?’
‘Geen paniek, de laatsten zijn net weg. Ik ga zo opruimen.’
‘Ik help wel even mee.’
‘Hoeft niet, als je naar huis wil dan moet je dat gewoon doen.’
‘Nee, ik help wel even mee.’
Hij lachte. ‘Zelf weten.’
Ik rekte me uit en ging zitten. Ik gaapte.
‘Je krijgt de groeten van Mark.’
‘Mark?’
‘Die had je terug zien komen. Toen je niet de tuin in kwam ben ik je gaan zoeken. Hij weet wat er gebeurd is.’
‘Oké.’
‘Sorry, maar ik moest iets uitleggen.’
‘Nee, snap ik. Het is ook niet echt een geheim, ik had er alleen geen zin in om meteen iedereen te zien.’
‘Mark en ik zeiden net nog tegen elkaar dat we op school nog even niets gaan zeggen. Dat mag jij bepalen.’
‘Dank je.’
We liepen samen door de tuin met een vuilniszak. Wegwerpbordjes, papieren bekertjes.
‘Was een leuk feest Koen.’
‘Ja, maar ik blijf het kut vinden dat zij dat verknald heeft met dat gedoe.’
Ik zweeg.
‘Nou ja,’ ging hij verder, ‘raar allemaal. Ga ik haar maandag ook wel zeggen ook.’
‘Koen… Laat het.’
Hij keek een keer rond. ‘Volgens mij hebben we het zo wel.’
‘Moeten die tafels niet naar binnen?’
‘Morgen. Maakt nu teveel lawaai. Wil je nog wat drinken?’
‘Nee, het is al laat. Ik ga naar huis.’
Bij de deur sloeg hij nog een keer op mijn schouder.
‘Dank je wel voor de hulp.’
Ik glimlachte.
‘Hé, als je nog even wil praten morgen… Ik ben er als je wil hè?’
‘Komt goed Koen, dank je.’
Hij pakte me even vast en trok me tegen zich aan. ‘Hou je haaks Daan.’
‘Doe ik.’
Hij glimlachte, hield me nog even vast en liet me toen gaan.
Ik fietste snel. Naar huis, naar bed. Ogen dicht. Licht uit. Even niets.
Mijn ouders hadden de volgende ochtend niets in de gaten. Die dachten dat ik gewoon stil was omdat het een late avond was geworden. Ik ging het ze allemaal niet uitleggen. Ik had ze zelfs nog niet eens verteld over Monique, al hadden ze wel een vermoeden dat er iets was. Meer had ik ze ook nog niet verteld. Ik werkte redelijk zwijgend een ontbijtje naar binnen en ging daarna naar de zolder. Gewoon even dom naar rijdende treintjes te kijken. Het gaf me even rust in mijn kop. Ik had Monique nooit iets verteld over deze baan. Dit was even helemaal iets van mezelf. En daar kon ik op dit moment echt van genieten, van dat idee. Niet veel later ging de deurbel waarna ik voetstappen op de trap hoorde. Ik keek naar de trap en zag het gezicht van Koen omhoog komen.
‘Hey.’
Ik glimlachte. Ik had dit eigenlijk ook wel kunnen verwachten.
‘Hey,’ zei ik vrolijk.
‘Hoe is het?’
‘Gaat wel.’
‘Ben je aan het doen?’
‘Niks eigenlijk.’
‘Ook lekker.’
‘Nadenken.’
‘En?’
‘Ik weet niet Koen, toen ik vanmorgen opstond was ik niet eens boos of zo. Raar, maar eigenlijk vind ik het wel best zo. Ik stond echt op met een gevoel van “ik hoef niks vandaag”. Ik volgde met mijn ogen een trein, Koen bleef naar mij kijken merkte ik.
‘Ik kan het niet uitleggen Koen. Alsof ik het eigenlijk niet echt erg vind. Alsof ik hetzelfde heb als zij: vrijheid terug en dat is wel lekker. Is dat raar?’
Hij lachte. ‘Nee. Denk ik.’
‘Weet je, laatste keer dat we de stad in gingen had ik echt zoiets van “blij dat Koen er bij is”. Geen idee wat ik anders had moeten doen, moeten zeggen. Monique is echt leuk hè, echt wel. Maar verder… Raar eigenlijk.’
‘Nee, ik snap je wel.’ Hij lachte, sloeg een arm om me heen. ‘Ik ben ook gewoon veel leuker.’
Ik grinnikte. ‘Ja, klopt.’
‘We gaan de komende tijd gewoon leuke dingen doen samen. Ze zoeken het maar uit met hun meidendingen.’
We keken elkaar aan en glimlachten. Beste vrienden. En daar kon niemand tussen komen.
© 2024 Oliver
Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op de link en laat eens een berichtje achter op het forum of facebook!