Ik stond nog te staren terwijl Joep de laatste dingen het schap in duwde. Hij keek strak. Geërgerd trok hij de doos kapot, vouwde hem plat en ramde hem in de kar. Zonder mij aan te kijken duwde hij de kar weg en richting het magazijn. Daar gooide hij kwaad de dozen weg en zette de kar op zijn plek. Als hier gebeurde wat ik dacht dat er gebeurde, dan had ik respect voor hem dat hij zijn werk afmaakte. Hij liep naar het kantoor, tekende de lijst af terwijl ik mijn jas uit mijn kluisje haalde. Hij trok zijn kluisje open, trok zijn jas aan en liep naar de deur.
‘Doei.’
‘Joep, wacht…’
Hij keek niet meer om, liep gewoon door. Martin kwam uit zijn kantoor, keek naar me.
‘Teken jij mijn lijst even af, ik ga achter hem aan.’
‘Wat is er gebeurd?’
‘Heel verhaal. En geen idee eerlijk gezegd. Zijn oma was hier net in de winkel.’
Hij keek zorgelijk. ‘Ga.’
Zonder nog iets te zeggen rende ik naar buiten, hoopte dat hij er nog was. Ik had niet hoeven haasten. Hij stond vlak bij de deur, rug tegen de muur, strakke blik in de verte. Hij had rode ogen zag ik.
‘Joep…’
Hij bleef staren.
‘Wat was dat?’
‘Dat was mijn oma.’
Ik wilde niet lachen, maar grinnikte toch door de spottende manier waarop hij het zei. Zag ik nou een hele voorzichtige glimlach?
‘Maar wat gebeurde er nou?’
‘Oma’s kleine meid? Olivia?’
‘Eh, ja?’
Zijn ogen werden weer vochtiger.
‘Ey,’ zei ik, ‘als we eens gingen? Mo en David komen ook zo naar buiten denk ik.’
Daar werd hij snel van. Hij duwde zich van de muur, liep naar het fietsenrek.
‘Wil je praten? We kunnen even naar mijn huis gaan? Zo ver is het niet.’
Hij haalde zijn schouders op en trok zijn fiets uit het rek.
‘In ieder geval weg van hier, Joep.’
Hij knikte. Werd hij nou wat rustiger? Hij reed voor me uit. Halverwege draaide hij het park in. Een eindje verder stopte hij. Hij bleef op zijn fiets zitten. Hij keek me aan en zuchtte.
‘Moet ik het nog uitleggen?’ Hij zei het een beetje wanhopig.
‘Heet jij eigenlijk Olivia of is jouw oma de draad kwijt?’
Zijn mondhoeken gingen weer iets omhoog.
‘Wat dacht je van allebei?’
Oké, hij grijnsde toen ik daar om lachte. Hij stapte af en ging op het bankje zitten. Terwijl ik nog afstapte praatte hij al verder.
‘Ik ben geboren als Olivia, ja.’
‘Oké…’
‘Geboren als meisje. Maar heeft nooit geklopt eigenlijk. Voor mij dan.’
‘Geboren in het verkeerde lichaam, zoals ze dat noemen.’
‘Ja, zoiets.’
Hij staarde weer voor zich uit.
‘Weet je,’ begon hij, ‘ik heet al een paar jaar Joep. Sinds de middelbare school. Mooie overgang, tussen twee scholen in.’
‘Cool.’
‘Ik heb me altijd een jongen gevoeld. Eigenlijk mijn hele leven al.’
‘Voor wat ik gezien heb… Ik had er in ieder geval geen twijfels bij.’
Hij glimlachte. ‘Dank je.’
‘En jouw oma?’
‘Ze bedoelt het niet verkeerd. Ze houdt echt van mij, ze doet het ook niet om me af te zeiken of zo. Ze heeft er gewoon moeite mee om te wennen aan de nieuwe naam, zoals ze dat zegt. Ik heet al ruim drie jaar Joep, maar ze blijft dat moeilijk vinden.’ Hij keek me aan en grijnsde. ‘Ik blijf soms haar kleine meid.’
‘Nou ja, dat klein klopt wel.’
Hij grinnikte, sloeg me met de achterkant van zijn hand tegen mijn buik. Daarna keek hij weer serieus.
‘Ik had zo’n zin in dit baantje hè? Gewoon werken, niemand die iets weet… Gewoon ergens gaan werken, dit zou het eerste zijn waar ik niets hoefde uit te leggen. Komt mijn oma ineens gezellig boodschappen doen.’
‘Weet Martin dit ook niet?’
‘Jawel. Moest ook wel, er staat nog steeds Olivia en een v-tje op mijn ID-kaart.’
‘Oké…’
Ik dacht even aan Martin zijn opmerking dat Joep en ik het zo goed met elkaar konden vinden, en hoe hij toen keek. Ik snapte dat nu ineens een stuk beter.
‘Ik heb hem gevraagd om het niemand te vertellen. Ik ben gewoon Joep, punt. Vond hij prima.’
‘We wisten ook van niets.’
‘Tot oma langskwam.’
‘Tot jouw oma langskwam ja.’
Hij keek me veelbetekenend aan.
‘Hey, ik hou gewoon mijn mond tegen de rest hè?’
‘Dank je.’
Ik had nog zoveel vragen. Ik had er wel eens het een en ander over gelezen, maar wist niet hoe ver hij was. Slikte hij al medicijnen? Ik ging het nu niet vragen.
‘Ik schaam me kapot.’
Ik keek verbaasd opzij. ‘Waarom?’
‘Martin zal wel denken, loop ik ineens half jankend de tent uit.’
‘Kun je wel uitleggen toch?’
Hij zuchtte.
‘Zal ik het uitleggen? Hij zag me achter je aan gaan.’
‘Wil je dat doen?’
‘Tuurlijk.’
‘Dan ga ik nou naar huis.’
‘Gaat het nou wel met je? Moet ik meerijden?’
‘Nee, het gaat wel.’
‘Echt?’
‘Echt. Dank je wel, Levy.’
Ik glimlachte alleen maar.
‘Zie ik je woensdag?’
Ik knikte. ‘Zeker weten.’
Hij stond op, pakte zijn fiets. ‘Dank je wel Levy, echt.’
‘Graag gedaan. Ik vind het ook gewoon oké hè?’
‘Dat snapte ik al. Daarom zei ik ook dank je wel.’
We glimlachten naar elkaar. En toen deed ik wat ik vond dat ik gewoon moest doen. Ik pakte hem even vast, trok hem tegen me aan.
‘Het is oké Joep. Ik ben blij dat je bij ons werkt.’
‘Ik ook. Je bent leuk om mee te werken, Levy.’
We glimlachten naar elkaar, maar hij liet me wel meteen weer snel los. Hij reed weg, ik keek hem na en draaide toen om. Terug naar de supermarkt. Ik liep via de gewone ingang naar binnen, ik zag Martin bij de kassa’s staan.
‘Martin?’
Hij draaide zich verbaasd om. ‘Levy…’
Hij knikte met zijn hoofd naar het magazijn. ‘Ik kom er aan.’
Ik pakte een beker thee en ging aan tafel zitten. Martin kwam niet veel later, deed de deur dicht.
‘Wat was dat met Joep? Heb je hem nog kunnen vinden?’
Ik knikte. ‘Zijn oma was in de supermarkt. Ze noemde hem Olivia. Waar ik bij stond.’
Ik keek veelbetekenend naar Martin.
‘Oei…’
‘Hij heeft me net het hele verhaal verteld.’
‘Ik mocht niets zeggen, sorry.’
‘Nee, maakt niet uit, snap ik ook wel.’
‘En nu?’
‘Gaat wel weer. Ik heb beloofd niets tegen Mo en David te zeggen.’
‘Heel goed.’
‘We hebben net in het park even zitten praten. Ik heb nog gevraagd of het wel ging, maar het ging wel weer zei hij. Ik heb beloofd jou te vertellen wat er gebeurd was. Hij schaamde zich een beetje.’
‘Nergens voor nodig, ik was al bang dat het daar mee te maken had. Ik ben nog even buiten gaan kijken, vlak voor Mo en David gingen, maar jullie waren al weg.’
Ik glimlachte. ‘Hij stond buiten tegen de muur, helemaal over de zeik. Ik heb hem maar zo snel mogelijk meegenomen, voor ze naar buiten zouden komen.’
‘Ik ben blij dat ik jou Joep in heb laten werken, en niet David.’
Ik bloosde bijna.
‘Hij zou eigenlijk op zaterdag beginnen. Toen David zich ziekmelde die dinsdag, heb ik jou gebeld om in te vallen en meteen daarna bedacht ik om Joep te vragen of hij woensdag al kon beginnen.’
Ik keek verbaasd, hij grijnsde.
‘Dat hou je maar voor je tegen David.’
‘Natuurlijk.’
‘Dank je wel Levy, voor hoe je dit doet.’
Ik haalde mijn schouders op. Hij glimlachte.
‘Je bent een goede gast, jongen. Ik wist wel dat ik hem bij jou neer moest zetten om hem op zijn gemak te stellen hier.’
‘Dank u wel.’
‘Nee, jij bedankt. Nou, naar huis jij, anders gaan ze zich hier nog afvragen wat er allemaal aan de hand is.’
Ik liep weer naar buiten, pakte mijn fiets en reed toen naar huis. Zwaar in gedachten. Ik wilde Joep nog even bellen, maar besefte ineens dat ik zijn nummer niet had. Daar baalde ik van.
‘Hey jongen,’ zei mijn moeder, ‘Hoe was het?’
‘Goed.’
Ze keek me raar aan, ik zag mijn vader ook kijken.
‘Nee, echt,’ zei ik, maar dat overtuigde maar half.
Ik ging naar mijn kamer en twijfelde, kon ik dit aan Tessa vertellen? Het was wel Joep’s geheim. Ik zuchtte, ging weer naar beneden.
‘Hey Levy,’ zei mijn vader.
Die wist dat er wat was, dat zag ik.
‘Het was een rare dag.’
‘Ow?’
Ik zuchtte en plofte in de bank. ‘Eigenlijk kan ik dit jullie helemaal niet vertellen, eigenlijk is het vertrouwelijk.’
‘Maar?’
Ik pulkte aan een nagel.
‘Ik had jullie verteld over die nieuwe jongen?’
‘Ja, hoe heette hij ook alweer?’
‘Joep. Vandaag was zijn oma in de winkel, en die noemde hem Olivia.’
Ik zag twee verbaasde gezichten.
‘Joep is altijd de meeste vrolijke jongen die ik ken, maar ineens stond zijn gezicht strak, hij raffelde zijn werk af en ging meteen naar huis. Ik ben hem achterna gegaan en gevraagd wat er aan de hand was.’
‘En?’
‘Hij is geboren als Olivia.’
Mijn vader keek me aan. ‘Hij is transgender?’
Ik knikte. ‘Echt, nooit iets aan hem gemerkt. Helemaal niets.’
‘Weet Martin dit?’
‘Ja, die wist dit. Er staat ook nog steeds Olivia en “vrouw” op zijn ID. Joep had hem gevraagd om niets tegen ons te zeggen.’
‘Ow, ja natuurlijk. Lastig dat dat dan nog steeds zo in je ID staat.’
‘En wat heb je gedaan?’ vroeg mijn moeder.
‘Achterna gegaan. Gepraat, gezegd dat het oké was. Hij stond al buiten, helemaal over de rooie. We hebben even in het park zitten praten. Hij had eigenlijk niets willen zeggen, dit was eigenlijk de eerste keer dat hij ergens kwam waar hij gewoon begon als jongen. Maar door zijn oma is dat dus niet lang geheim gebleven. Ik heb hem beloofd dat ik niets tegen Mo of David zou zeggen.’
‘Goed zo.’
‘Ja, wat dan? Dat kun je gewoon niet maken.’
Mijn moeder glimlachte, samen met mijn vader. ‘Netjes Levy. Goed zo.’
‘Martin zei ook al zoiets.’
‘Heb je die nog gesproken?’
‘Ja, ik ben even terug gegaan, die had gezien hoe Joep ineens snel wegging. Joep maakte zich daar een beetje zorgen over, ik heb gezegd dat ik wel even terug zou gaan om het Martin uit te leggen, wat er gebeurd was.’
‘Dat is netjes.’
‘Weet je wat Martin gedaan heeft? Toen hij mij belde of ik in kon vallen voor David die woensdag, toen heeft hij Joep gebeld of hij ook die woensdag al kon beginnen. Dan had hij een goede reden om mij Joep in te laten werken in plaats van David.’
Mijn vader lachte. ‘Jij hebt een goede baas, dat weet je toch hè?’
Ik glimlachte en knikte.
‘Goed gedaan Levy.’
‘Joep is gewoon een leuke goede gast.’
Mijn telefoon ging. Martin, zag ik.
‘Hallo Martin?’ zei ik afwachtend.
‘Hey Levy, met Martin. Ik heb net toch nog maar even met Joep gebeld, even gevraagd hoe het met hem ging.’
‘Hoe gaat het nu?’
‘Goed wel, je hebt hem goed opgevangen en gerust gesteld. Ik heb hem ook gezegd dat het wel goed zou komen, en dat ik hoopte dat hij wel gewoon zou blijven komen werken.’
Ik glimlachte.
‘Hij vroeg me naar jouw nummer. Vind je het goed dat ik hem die geef? Hij wilde je eigenlijk graag nog even bellen.’
‘Ja hoor, is goed. Graag zelfs.’
‘Goed, mooi. Ga ik doen. Fijn weekend Levy.’
‘Dank je, fijn weekend.’
Ik keek naar mijn ouders. ‘Ik ga even naar boven. Joep gaat me straks nog even bellen.’
‘Hey,’ zei ik toen ik een onbekend nummer zag op mijn telefoon.
‘Met Joep.’
‘Martin zei me al dat je me wilde bellen,’ lachte ik. ‘Hoe is het?’
‘Wel goed hoor. Dank je wel nog, voor vanmiddag. Ik dacht echt even dat alles instortte.’
‘Snap ik. Maar komt wel goed.’
‘Mijn ouders zijn boos nu.’
‘Wat?’
‘Op oma, niet op mij.’
‘Ik dacht al.’
‘Nou ja, ik zelf ook wel een beetje. Ze kan af en toe rare dingen doen, zonder er bij na te denken.’
‘Kan ik me voorstellen.’
‘Hé, gekke vraag misschien, maar heb je vanavond wat te doen?’
‘Nee, niet echt.’
‘Heb je zin om hierheen te komen? Mijn ouders zijn geloof ik een beetje nieuwsgierig naar die Levy waar ik over verteld heb.’
Ik lachte. ‘Is goed.’
‘Nice. Praten we dan wel verder, is ook fijner dan door de telefoon.’
Oké, ik was wel een beetje nerveus toen ik voor de deur stond. Dat bleek nergens voor nodig, Joep deed open, nam me mee de woonkamer in. Aardige ouders, dat zag ik meteen.
‘Dus jij bent Levy,’ zei zijn moeder vrolijk.
‘Hallo,’ zei ik nog een beetje verlegen.
‘Beetje van de sensatie bekomen na vanmiddag?’ vroeg zijn vader.
‘Ja hoor,’ antwoordde ik zelfverzekerd.
‘Da’s mooi, Joep vertelde al zoiets.’
‘Dat is mijn broer Thijs,’ zei Joep meteen, om het er verder niet over te hebben.
Duidelijk anders dan Joep inderdaad, ze leken niet echt op elkaar.
‘Wat wil je drinken?’
‘Cola?’
Hij liep naar de open keuken en schonk twee glazen in.
‘Kom, gaan we naar boven.’
Ik volgde, liep achter hem de trap op. Hij had een leuke kamer. Niet al te groot.
‘Thijs heeft een grotere kamer. Hij is een paar minuten ouder dan ik.’
Hij lachte. Hij keek me aan.
‘Raar dit.’
‘Waarom?’
‘Ik wilde het echt nog even geheim houden. Leek me te gek. Op school heb ik het al vrij snel verteld, er zaten ook kinderen van de lagere school bij mij in de klas. Dus ik vond dat het daar wel moest, anders krijg je toch verhalen. Maar hier? Stom misschien, maar ik vond het echt een goed plan om het niet te vertellen. Het gaf gewoon een goed gevoel om voor het eerst gewoon als jongen ergens binnen te komen, zonder “het verhaal” erbij. Gaf me echt voor het eerst het gevoel ook echt gewoon een jongen te zijn.’
‘Is toch niet raar? Ik snap je wel.’
‘Ja, maar ik voel me dan ook weer schuldig nu dat ik niet meteen eerlijk ben geweest tegen jou.’
‘Ik heb toch ook niet meteen de eerste dag gezegd: “hallo, ik ben Levy, ik ben homo”? En dan nog. Klinkt misschien gek, maar ik zie jou gewoon echt als jongen, en dit geeft me een beetje het gevoel dat ik nu iets weet van jou dat vroeger ooit gebeurd is.’
‘Nou… Ik zit er nog middenin hoor.’
‘Ja, maar snap je wat ik bedoel? Ik heb je leren kennen als jongen, en voor mij ben je dat ook gewoon.’
Dat raakte hem. Hij slikte.
‘Dus wat dat betreft is het wel goed gelukt, jouw plan,’ glimlachte ik. ‘En Mo en David en de rest denken dat nog steeds.’
‘Die gaan er ook ooit achter komen.’
‘Kan.’ Ik dacht even na en grijnsde toen. ‘Ik weet niet hoe vaak jouw oma boodschappen komt doen. Maar dan nog, ze zullen wel even verbaasd zijn, dat was ik ook. Maar verder… En anders steekt Martin daar wel een stokje voor.’
‘Martin is echt een toffe gast hè?’
Ik knikte.
‘Ik vond het zo aardig van hem dat hij me nog even belde.’
‘Martin is een aardige vent.’
‘We hebben het nog over jou gehad.’
Hij zei het verlegen, waardoor ik dat ook werd.
‘Martin zei dat hij blij was dat hij jou mij in had laten werken. Echt, ik was heel blij hoe je reageerde en hoe je het aanpakte. Ik had er niet aan moeten denken hoe ik had moeten reageren als Mo en David naar buiten waren gekomen terwijl ik daar nog stond. Of nog erger, erbij waren toen oma er was.’
‘Ik dacht echt dat je al weg zou zijn, dat ik te laat was.’
Joep schudde zijn hoofd. ‘Ik wilde je nog even zien. Ik snapte ook wel dat jij met vragen zat toen ik zo wegliep op die manier.’
‘Ik was blij dat ik je nog even zag.’
Hij glimlachte. ‘Ik ook. Gewoon om het uit te leggen, maar ook om zeker te weten dat je het wel accepteerde en zo.’
‘Tuurlijk, waarom niet?’
‘Ik wou dat iedereen er zo over dacht. Er zijn er genoeg hoor, de meesten wel. Maar echt veel echte vrienden heb ik nou ook weer niet. Ja, die ene vriendin, zij is wel de beste. Ik moet je binnenkort wel eens voorstellen zei ze, ze wilde wel eens weten wie je was.’
‘Ow? Heb je zoveel over mij verteld dan?’
Ik kreeg het warm.
‘Niet eens zoveel hoor. Maar wel dat het leuk werk was, en dat je een leuke gast was, die mij inwerkte. En dat je me vandaag geholpen hebt.’
Ik glimlachte. ‘Zeg dat ze ook eens boodschappen moet komen doen als wij werken.’
Ik schrok van mezelf. Ik moest nu niet gaan verraden dat Tessa daarom naar de supermarkt was gekomen. Joep lachte alleen maar.
‘Tenzij zij jou ook Olivia gaat noemen.’
‘Nee, dat is alleen mijn oma gelukkig.’
‘Zijn jouw ouders echt boos?’
‘Dat gaat ze zeker te horen krijgen, of heeft ze al te horen gekregen, dat ze haar al gebeld hebben.’
‘Joep nam een slok.
‘Weet je, zo erg is ze niet. Eigenlijk is ze ontzettend lief ook. Maar oma is oma, en ze is een beetje apart. Ze vindt het verder ook helemaal oké hè? Dat is het niet. Ze is best ruimdenkend. Vindt dat het helemaal geen probleem is, dus ook geen geheim. Terwijl ik daar zelf veel meer moeite mee heb. Dus op een of andere manier houdt ze vast aan dat kleindochteridee. Ze heeft vroeger een kleindochter gehad, dat laat ze niet los. Raar. Maar daardoor houdt ze ook vast aan het idee dat Thijs ooit met een vriendin thuiskomt en ik met een vriendje. Dat ik dan homo ben is dan uiteraard ook geen probleem. Zo is ze dan ook wel weer.’ Hij keek me aan en lachte. ‘Ze is gewoon apart.’
‘Apart inderdaad. Ik vond het wel even schokkend vanmiddag. Ik snapte meteen dat ze ineens een groot geheim onthulde, terwijl ze het niet eens doorhad dat ze dat deed volgens mij. Toen ze jou bij jouw meisjesnaam noemde.’
‘Mijn geboortenaam. Maar klopt, ziet ze ook niet. Ze vergist zich gewoon vaak in die naam. Volgens mij heeft ze ook een keer tegen haar vriendin vertelt dat “Olivia voortaan een jongen is”. Gewoon alsof het geen big deal is.’
Ik lachte.
‘Zo is ze. Normaalste zaak van de wereld, net als dat ze het volkomen normaal vind dat ik dan nu ineens ook homo ben, omdat ik een jongen ben geworden.’
Ik grijnsde. ‘Olivia, mijn kleindochter, is homo geworden omdat zij nu een jongen is.’
Joep lachte. ‘Ja, volkomen normaal toch, als je het zo zegt?’
We lachten. Ik was blij hem weer zo vrolijk te zien.
‘Ze kan niet wachten. Begint ze ook best vaak over, vraagt ze aan Thijs of hij al een meisje heeft en aan mij of ik al een leuke jongen heb leren kennen.’
‘Verder geen druk of zo,’ lachte ik.
‘Nee joh,’ zei Joep spottend, ‘helemaal niet. Kan ze toch lang wachten. Bij mij dan, Thijs zou wel willen. Maar bij mij zal ze nog wel even geduld moeten hebben. Teveel issues te doen nog. Dat ga ik een vriendje niet aandoen nu.’
Dat klonk wel heel stellig. Ik voelde de teleurstelling bij mezelf, maar ik snapte het wel.
© 2021 Oliver
Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op de link en laat eens een berichtje achter op het forum of facebook!