‘Nou,’ zei ik droog, de volgende dag bij mijn kluisje, ‘ze had ons dus wel door.’
‘Wie, jouw moeder?’
Ik knikte. Ian keek een beetje zorgelijk.
‘Damn.’
‘Heel gesprek gisteravond.’
‘Problemen?’
‘Nee,’ glimlachte ik. ‘Maar ze zijn nogal…. Nou ja, zweverig. Dus dat werd ook een heel gesprek over “hoe ik me voel” en dat soort dingen.’
Ian grinnikte. ‘En? Hoe voel je je?’
Ik glimlachte breed, keek hem recht in zijn ogen. ‘Blij.’
En dat was ik ook. Ik wilde na school ook meteen met hem mee. Hij moest Julia ophalen en ik reed mee. Toen we weg gingen zag ik Diederik en François kijken met een vragende blik, maar dat maakte me niet veel uit. De moeilijke blik van Martin knaagde wel. Ik liet hem het weer oplossen.
‘Hoi Valentijn,’ zei ze vrolijk toen ze me zag.
Ik glimlachte terug.
‘Ian, ik wil met Maartje mee.’
Ian zuchtte. ‘Dus ik sta hier voor niks?’
Julia keek boos. ‘Mag ik niet mee dan?’
‘Jawel, maar had je niet even kunnen bellen?’
‘O, ja…’
Ian duwde een keer half lachend tegen haar aan. ‘Suffie. Ik fiets nu helemaal voor niets hierheen. Nou, vanuit Maartje kun je wel alleen naar huis hè?’
‘Ja hoor. Doei!’
We keken haar na. Ian mopperde.
‘Als ze dat nou gewoon zegt vantevoren…’
Ik lachte.
‘Nou, waar gaan we heen? We kunnen nog de stad in.’
‘Mwoh…’
Hij grijnsde. ‘Kom. We gaan naar huis.’
‘Jouw of mijn huis?’
‘Mijne. Dan ben ik thuis als Julia thuis komt.’ Hij keek me aan en grijnsde. ‘En ik vind het raar om jouw moeder weer de kamer in te zien komen ineens.’
We reden lachend naar zijn huis. Binnen kuste hij me, ik kuste terug. Niet veel later waren we op zijn kamer, lagen we op zijn bed.
‘Robin begon vragen te stellen waarom ik niet mee de stad in ging,’ mompelde hij ineens in mijn nek nadat we een tijdje hadden liggen zoenen.
Ik zuchtte. ‘Ik zag Diederik en François ook al kijken.’
Hij tilde zijn hoofd op en leunde op zijn arm. ‘Wat zouden ze denken?’
‘Nog niets, denk ik.’
‘Ik hoop dat ze net zo zullen reageren als Pepijn en Martin.’
‘Dat hoop ik ook.’
‘En de rest van de klas?’
‘Geen idee.’
Ian grinnikte. ‘Ik vind het wel grappig om te zien hoe Pepijn en Martin nu met elkaar om gaan.’
Ik lachte. ‘Viel mij ook al op. Die hebben elkaar wel gevonden ineens, lijkt het wel.’
‘Ik vind het wel gaaf.’
Ik tilde mijn hoofd op en kuste hem. ‘Ik ook.’
Hij had zijn armen nu over elkaar op mijn borst liggen. ‘Ik ben benieuwd hoe mijn vader zal reageren.’
‘Niet goed?’
‘O, jawel. Meer hoe verbaasd hij zal zijn.’ Hij lachte. ‘Nou, bij Julia kun je alvast niet meer stuk.’
‘Niet?’
‘Ze heeft het best vaak over je. Vroeg pasgeleden nog wanneer je weer langs kwam.’
Ik keek verbaasd. Hij kuste me.
‘Echt. Ze vind je helemaal geweldig.’
Het raakte me. Ian kuste me weer.
‘Ik denk dat het best snel uitkomt bij de rest dat wij wat hebben.’
‘Waarschijnlijk wel.’
‘Maakt me aan de ene kant ook niet uit.’
‘Mij ook niet. Ik schaam me niet voor je.’
Ian lachte en kuste me. ‘Ahwww…’
‘Ik hoop alleen dat Diederik en François het een beetje kunnen snappen.’
‘Niet echt, denk ik.’
Ik kneep in zijn borst. ‘Nee, je hebt tenslotte geen tieten.’
Hij kneep me terug en lachte. Ik wreef langs zijn heupen omhoog, nam zijn trui mee. Hij ging rechtop zitten en trok hem verder uit. Ik keek.
‘Nee, je hebt ze echt niet.’
‘Erg?’
‘Nee,’ grinnikte ik. ‘Gelukkig niet zeg.’
Hij trok me omhoog, liet mij mijn shirt uittrekken. En de rest. Onder zijn dekbed kropen we tegen elkaar, hij ging weer op me liggen. Ik kreunde, voelde hem tegen me aan, sloeg mijn benen half om hem heen. We zoenen, traag, zijn lippen, zijn tanden. Ik kreunde. Hij ging weer zitten, pakte ze beide vast en bewoog traag op en neer.
‘Tegelijk,’ zuchtte ik.
Dat lukte. En hoe.
We waren op tijd beneden. Ian wist wel hoe laat Julia ongeveer thuis zou komen. We zaten in de keuken toen ze binnen kwam.
‘Hoi!’
‘Hey,’ zei Ian, ‘leuk gehad?’
‘Ja.’ Ze stak haar hand naar hem uit. ‘Mijn sleutelhanger is kapot.’
In haar hand lag een fietssleutel en een pluche beestje met een verbogen ringetje.
‘Kun je die maken?’
Ian trok een la open en haalde er een tangetje uit. Hij schoof hem naar mij en stond op.
‘Vraag maar aan Valentijn. Pak ik wat te drinken voor je.’
Verwachtingvol kwam ze bij me staan, ik keek even naar Ian.
‘Hallo, jij bent technisch, ik niet. Jij bouwt complete veranda’s.’
‘Geef maar,’ zei ik.
Ik haakte ze in elkaar en pakte het tangetje om het weer dicht te buigen. Julia stond dicht tegen me aan naar mijn handen te kijken. Ik zat een beetje te prutsen maar dat had ze niet in de gaten. Met wat moeite kreeg ik het ringetje weer dicht.
‘Kijk. Alsjeblieft.’
Ze keek blij, Ian zat tegenover me tevreden te kijken.
‘Dank je wel!’ zei ze vrolijk.
‘Graag gedaan, Julia.’
Ze nam tevreden een slok en keek nog een keer naar haar sleutel. Ian knipoogde naar me.
‘Ey, dat over Robin en zo,’ zei Ian toen we bij de deur stonden, ‘we zien het wel, oké?’
Ik knikte, ritste mijn jas dicht. Ian gaf me kort een zoen.
‘Zie je morgen.’
Ik kuste hem terug, lang. ‘Morgen,’ glimlachte ik.
Ik reed op mijn gemak naar huis, tijd zat. Mijn moeder was al lang thuis, ik liet mijn rugzak op de grond vallen in de gang en hing mijn jas op.
‘Lust je wat te drinken?’ hoorde ik vanuit de kamer.
‘Ja, lekker,’ zei ik vrolijk.
‘Ben je bij Ian geweest?’ vroeg ze toen ik ging zitten.
Ik knikte. Ze glimlachte, knipoogde een keer. Ik ging in de hoek van de lange bank van de eettafel zitten, pikte een koekje uit de trommel. Ik trapte mijn schoenen uit en trok mijn benen omhoog.
‘Huiswerk gemaakt?’
Ik glimlachte. ‘Nee. Doe ik straks.’
‘Was zijn zusje er ook?’
‘Later. Die zouden we ophalen, maar ze ging met een vriendinnetje mee. Die kwam later. Ik heb haar sleutelhanger van haar fietssleutel gemaakt.’
Ze lachte en keek me toen aan.
‘Wat?’ vroeg ik toen ik haar voelde kijken.
‘Je bent anders dan anders.’
Ik kreeg het een beetje benauwd. Kon ze nou aan me zien dat ik deze middag met Ian in bed…
‘Anders?’ vroeg ik.
‘Ja.’ Ze glimlachte. ‘Ouder, volwassener.’
Ik lachte verbaasd.
‘Ja, kleine jongens worden groot.’
‘Mam, hou op.’
‘Ja, nou, eerst was je nog dat jongetje, maar nu ben je ineens op weg naar volwassenheid. Ga je op karwei met Martin, heb je een relatie, zorg je voor zijn zusje. Nieuwe stappen allemaal.’
Dit was ongemakkelijk. ‘Ja, mam.’
‘Ik mag dat toch wel apart vinden?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Dat maakt me trots, Valentijn.’
Ik glimlachte maar. Mijn telefoon piepte.
Ik keek met een schuin oog terwijl ik nog een slok thee nam. Het kwam van Martin.
“Gast. Jij hebt echt wat uit te leggen.”
Voor ik een paar vraagtekens terug kon sturen ging hij alweer verder. Als een waterval.
“Diederik en François.
Die beginnen vragen te stellen over jou en Ian.
Ik had het echt moeilijk deze middag in de Mac.”
O damn. Die waren deze middag gewoon de stad in geweest, zonder mij.
“Even bellen?” stuurde ik terug.
“Is goed.”
‘Ik ben even bellen,’ zei ik tegen mijn moeder terwijl ik mijn halfvolle mok meenam.
Ze glimlachte. ‘Ian?’
‘Nee, Martin,’ zei ik half afwezig.
In de gang slingerde ik mijn rugzak over mijn schouder en liep de trap op.
‘Vertel op,’ zei ik toen hij opnam.
‘Wat ik net zei. Ze stellen vragen. Het valt ze gewoon op dat jij vaak met Ian omgaat ineens en met hem alleen weggaat.’
‘Shit.’
‘Is ook niet gek hè, Valentijn? Het valt ook gewoon op.’
‘Wat heb je gezegd?’
‘Niets, maar dat was niet makkelijk. Jongen, bereid je maar voor, die gaan dat niet loslaten. Je zult iets uit moeten leggen.’
Ik zuchtte.
‘Wat ga je zeggen?’
‘Geen idee Martin. De waarheid? Wat kan ik anders zeggen? Geen idee of ze dat zullen snappen, maar dat zien we dan wel.’
‘Ze krijgen het met mij te doen als ze niet normaal doen.’
Dat klonk strijdbaar. Het raakte me.
‘Zal wel loslopen denk ik. En anders is het maar zo.’
‘Was een raar sfeertje Valentijn. Ze gingen expres aan een andere tafel zitten, niet bij Pepijn aan tafel. Steeds blikken die kant op, Ik zag Pepijn terug kijken, helemaal toen het best wel een discussie werd aan onze tafel.’
‘Oké…’
‘Dus. Maar ik ben er bij morgen, maak je geen zorgen. Pepijn is er ook nog.’
‘Pepijn?’
‘Ja, daar heb ik nog even mee staan praten toen we gingen en zij weg waren.’
Ik zuchtte nog een keer en schudde mijn hoofd. Dit werd veel groter dan zou moeten.
‘Martin, alsjeblieft. No big deal.’
‘Dat vinden wij, maar nou zij nog.’
Het was even stil, ik hoorde zijn fiets rammelen.
‘Volgens mij zijn ze gewoon jaloers.’ Hij lachte. ‘Volgens mij denken ze dat jij en Ian twee geile wijven hebben gescoord en iedere middag wilde seks hebben met die sletjes.’
Ik lachte, of ik wilde of niet.
‘Nou ja, die wilde seks zal wel lukken, maar dan zonder sletjes.’
Ik lachte nog steeds.
‘Nog even wat anders, net zo belangrijk, binnenkort handen uit de mouwen denk ik. De ouders van Pepijn gaan naar die van mij bellen. We hebben een klus binnenkort denk ik.’
‘Cool.’
‘Zeker weten. Hoor je nog wel wat en hoe en wanneer.’
‘Is goed.’
‘Ik ben thuis. Zie je morgen!’
‘Doei.’
Ik lachte maar maakte me ook een beetje zorgen. Mijn mok was ondertussen leeg en wilde er nog eentje. Ik hobbelde de trap af en ging weer aan tafel zitten.
‘Problemen?’
‘Nee,’ zei ik, ‘binnenkort een nieuwe klus waarschijnlijk. Bij Pepijn.’
‘Pepijn?’
‘Beste vriend van Ian. We hebben een weekje of zo geleden daar die veranda gebouwd, bij hun buren.’
‘Leuk. Gaat lekker met die klussen.’
‘Uhu,’ grijnsde ik terwijl ik nog een koekje jatte, ‘binnenkort maar stoppen met school denk ik. Full time klussen.’
Mijn moeder lachte. ‘Dat je het laat.’
We zaten nog aan tafel toen mijn vader binnen kwam, met Lilly. Mijn vaders gezicht op onweer, Lilly zag er helemaal niet uit. Jas kapot, kras op haar wang, dikke lip, er zat bloed aan.
‘Dit kwam ik tegen bij de schuur,’ zei mijn vader kortaf.
Lilly keek strak, liep door naar de gang.
‘Waar ga jij heen?’ riep mijn vader.
Geen antwoord.
‘Hierkomen, ik wil weten wat je nou weer gedaan hebt.’
Hij schoof alvast een stoel naar achteren. Ik hoorde voetstappen op de trap.
‘Lilly! Hierkomen. Nu!’
Het enige antwoord waren nog harder stampende voeten op de trap. Hij ging de gang in, mijn moeder volgde, ik bleef in de deuropening staan. Ik baalde, ik had een leuke middag gehad met Ian, leuk gesprek wel met mijn moeder en dan kwam Lilly de zaak weer verknallen.
‘Lilly!’ riep mijn vader. ‘Naar beneden komen. Nu!’
Ze antwoordde tot mijn verbazing. ‘Nee. Jullie snappen het toch niet.’
Mijn ouders keken elkaar verbaasd aan, al was mijn vader vooral nog kwaad. Ik duwde mijn schouder van de deur en liep naar de trap.
‘Lilly!’ riep mijn vader.
Hij zette al één voet op de trap. Dat ging uit de hand lopen. Hij riep nog een keer. Ik hoorde iets vallen boven, ze gooide met iets op haar kamer. Dit was anders dan anders. Mijn moeder hield mijn vader tegen zag ik, zij snapte ook wel dat hij gewoon te kwaad was om iets te kunnen bereiken.
‘Laat mij maar even,’ zei ik voordat ik zelf erg in had.
Hij haalde zijn voet weer van de tree. Zonder op antwoord te wachten ging ik naar boven. Mijn vader keek me na, mijn moeder keek verbaasd. Ik keek kort even om toen ik boven was, geen idee waarom. Ik klopte op haar deur.
‘Ga weg!’
‘Lilly,’ zei ik zo rustig mogelijk.
Het bleef stil, mij had ze niet verwacht. Ik duwde de klink naar beneden en deed de deur een heel klein stukje open. Ik was er op bedacht dat ze die meteen weer dicht zou duwen maar er gebeurde niets.
‘Zeg maar dat ze daar kan blijven en vandaag niet meer naar beneden hoeft te komen,’ zei mijn vader hard genoeg.
Ik zuchtte en keek even naar beneden. Mijn moeder keek naar me, pakte zijn arm en nam hem mee terug de kamer in. Mooi.
‘Lilly?’ zei ik zachtjes. ‘Ze zijn de kamer weer in.’
Ik deed de deur verder open en keek naar binnen. Ze lag op bed, huilde.
‘Hey,’ zei ik bezorgd, ‘Lilly, wat is er gebeurd?’
Ze zei niets, bleef met haar gezicht in haar kussen liggen. Ik ging op de rand zitten, legde mijn hand op haar rug. Ze draaide zich langzaam op haar zij.
‘Jezus, wat zie je eruit,’ zei ik verbaasd. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Gevochten.’
Of ik wilde of niet, ik grinnikte. ‘Dat zie ik.’
Ik stond weer op. ‘Wacht. Ik pak even wat om je gezicht schoon te maken.’
Ik liep snel naar de badkamer, pakte de verbanddoos en een washandje dat ik nat maakte. Toen ik terug kwam zat ze rechtop, ik ging schuin voor haar zitten en keek haar aan.
‘Blijven zitten.’
Voorzichtig depte ik haar gezicht schoon. Het bloeden van haar lip was alweer gestopt, maar het werd wel dik.
‘Wat is er gebeurd dan?’
‘Niks,’ zei ze stuurs.
Ik keek haar even spottend aan en depte toen de kras op haar wang. Ze keek naar haar hand, er bloedde nog een knokkel van haar vinger. Ik pakte een pleister en plakte die erop. Ze keek er naar, ik zag dat er een flinke pluk haar van haar hoofd was.
‘Ben je nou een pluk haar kwijt?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Kan.’
‘Aan haren getrokken?’
‘Zij is ook minstens een pluk kwijt,’ zei ze triomfantelijk.
‘Wie?’ vroeg ik.
‘Cheyenne.’
Dat verbaasde me. ‘Heb je met Cheyenne gevochten? Wat had ze nou weer?’
‘Ze lachte me uit.’
‘Moest je weer iets doen waar je geen zin in had?’
‘Nee, ze zat te zeiken. Kutwijf.’
Ik glimlachte. ‘Waarover?’
‘Niks.’
‘Niks? Ik zie het.’
‘Gewoon, niks.’
Ze was kwaad, dat zag ik aan alles. Dat moet echt flink geknald hebben. Ze ging weer liggen, draaide haar gezicht weer in haar kussen.
‘Laat me nou maar.’
Ik stond langzaam op, terug naar de deur. Hier kwam niets meer uit, dat wist ik ook wel.
‘Lilly,’ probeerde ik nog een keer.
‘Laat me met rust.’
‘Oké… Maar als er iets…’
‘Rot op!’
‘Oké. Dank je wel voor de goede zorgen Valentijn,’ zei ik spottend.
‘Dank je wel,’ mompelde ze in haar kussen.
Ik deed de deur open en liep de gang op.
‘Valentijn?’ hoorde ik ineens achter me.
‘Ja?’
Het bleef even stil.
‘Ben jij homo?’
Het trok door heel mijn rug. Ik snapte meteen wat er aan de hand was. De broer van Pepijn had gepraat. Langzaam draaide ik me om. Ze zat weer rechtop op haar bed. Ze keek naar me. Ik knikte.
‘Ze zeiden dat je een vriendje had.’
‘Klopt.’
Ze glimlachte.
‘Ik had het je zelf willen vertellen een keer,’ zei ik.
Ze bleef me aankijken, ik probeerde van het gezicht af te lezen hoe ze er over dacht.
‘Wat is er nou gebeurd dan?’
‘Eén van die jongens zei dat hij jullie had gezien. En Cheyenne lachte me uit. Dat ik een homobroer had.’
‘En toen?’
‘Ik werd kwaad, geloofde het eerst niet, maar hij zei dat hij jullie gezien had en had gehoord dat jullie iets hadden. En Cheyenne ging maar door en toen heb ik haar een trap verkocht. En toen zijn we gaan vechten.’
‘Niet slim.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ze moet haar bek houden. Wat maakt het nou uit wat je bent? Ze deed er zo idioot over, niet normaal. Kutwijf. En die jongens ook, echt belachelijk.’
‘En nu?’
‘Niks. Ik hoef haar nooit meer te zien.’
‘Mooi.’
‘Nou ja, één keer nog denk ik. Ze heeft die speaker nog van mij. Die gaat ze echt terug geven.’
‘Zelf weten, maar laat gaan dat ding. Echt. Als ik de verhalen zo hoor dan gaat ze die echt niet meer terug geven, zeker niet na vandaag. Laat gaan Lilly.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik wil haar nooit meer zien.’
‘Dat heb ik je eerder horen zeggen.’
‘Echt Valentijn. Ze is alleen maar problemen. Ze doet steeds dingen waardoor ik ook in de problemen kom ook al zeg ik dat ze het niet moet doen. Jullie hebben een hekel aan mij, op school wil niemand me meer zien…’
Ze keek naar me en huilde weer. Ik ging weer bij haar zitten en hield haar vast.
‘Laat gaan, Lilly, laat haar kapot vallen.’
Ze had haar armen strak om me heen geslagen. ‘Ik heb er een puinhoop van gemaakt. Dat wil ik helemaal niet.’
Ik kuste haar voorhoofd voorzichtig. ‘Shhht,’ suste ik.
Ze liet me langzaam weer los. Ik keek haar aan en glimlachte.
‘Laat haar kapot vallen, Lilly. Ga ook niet meer achter die speaker aan, want dan begint ze weer opnieuw. Ik heb haar wel door. Die lokt je steeds weer opnieuw in de shit zodat je geen nee kunt zeggen op dat moment.’
‘Ja…’
‘Dus laat gaan. Echt.’
Ze glimlachte flauw. Ik stond weer op.
‘Hoe heet hij?’
‘Ian. En mama vind hem heel aardig.’
Ze keek me verbaasd aan. ‘Weten zij het van jou?’
‘Sinds kort.’
‘Ow…’
‘Wilde je daarom niks zeggen net tegen papa?’
‘Nee. Als ik zou vertellen waarom ik gevochten had zou ik jou meteen verraden.’
Damn. Ze wilde me beschermen zelfs. Ik gaf haar nog een kus op haar voorhoofd.
‘Ik ga naar beneden. Ik leg wel uit wat er gebeurd is.’
Ze glimlachte. Ik deed de deur zachtjes dicht, ruimde alles weer op in de badkamer en liep langzaam de trap af. Mijn ouders zaten aan tafel, strak gezicht. Mijn moeder keek me verwachtingsvol aan.
‘Hey,’ zei ik. ‘Het is weer rustig.’
‘Heeft ze nog iets verteld, wie ze nu weer in elkaar gemept heeft?’ vroeg mijn vader strak.
Ik zuchtte, pakte een stoel, nog steeds onder de indruk.
‘Pap? Mam? Het zit iets anders in elkaar dan jullie denken.’
© 2020 Oliver