Ik zat de hele vrijdag zwaar in gedachten op mijn werk. Wat was er nou eigenlijk gebeurd de avond ervoor? Het was leuk geweest, gezellig en het laatste kwartier was intens geweest. Wat zou hij nu denken? Wat zou hij nou voelen? Was dit vooraf ook zijn opzet geweest of had ik hem echt overvallen? Had hij zich mee laten voeren door de sfeer van het moment? De zin “dit is raar” gonsde nog door mijn hoofd. Hij had nog nooit eerder een man gezoend. Was dat ook nog nooit in hem opgekomen of was dit de eerste keer na een lange tijd van hopen? Ik wist het niet. Hij wilde ook wel heel resoluut naar huis.
Ik deed mijn werk half op de automatische piloot en besloot dat ik het allemaal maar liet gebeuren zoals het voor mijn voeten kwam. Ik wilde hem geen berichtje sturen, iets in mijn hoofd waarschuwde me dat er geen druk op moest komen te staan. Stiekem hoopte ik wel dat hij het zou doen. Mijn toestel gaf geen geluid. Ik hield de klok in de gaten. Zijn college was begonnen maar hij had nog niets van zich laten horen. Ik probeerde in te schatten wanneer zijn college afgelopen zou zijn, maar ook de rest van de dag bleef het stil. Thuis maakte ik mijn eten, at met de telefoon naast me. Als hij deze avond nog niets van zich liet horen dan ging ik een berichtje sturen rond de tijd dat ik naar bed ging. Ik had een onrustige avond, rond een uur of tien had ik het niet meer en stuurde ik hem een berichtje met een nietszeggend ‘zomaar’-gehalte. Toen ik naar bed ging had hij nog steeds niet gereageerd. Ik baalde, viel onrustig in slaap.
Wat moest ik nou doen? Weer iets van me laten horen? Nog een berichtje sturen? Het was al bijna zaterdagmiddag. Iets na 12 uur kwam er een berichtje binnen van hem.
Ik kan vandaag niet weg. Misschien donderdagavond klimmen? X
Daar ging mijn leuke weekend. Ik ging hem dus niet meer zien. Wat wilde hij nou? Ik stuurde terug dat het goed was en gooide mijn telefoon in de bank. Mijn geduld moest het nog even langer volhouden en dat gaf me een onbehaaglijk gevoel. Ik besloot de stad in te gaan, even mij gedachten verzetten. Ik kocht een tijdschrift, bestelde een kop koffie op het terras en ging onderuit zitten. Niemand deed me iets. Langzaam dreven mijn gedachten weg en dacht ik even niet meer aan hem. Ineens hoorde ik zijn stem in mijn hoofd. Ik knipperde met mijn ogen. Dit moest niet gekker worden. Ik keek op en keek recht in zijn ogen. Hij liep voorbij en schrok even. Hij was niet alleen, naast hem liep een jongen, iets jonger dan hij. Hij keek nog even naar me, maar liet niet merken dat hij me kende. De jongen naast hem mocht dus niets weten. Toch volgde hij Friso’s blik en keek even naar me. Toen zag ik het; dat was zijn broer. Dat kon niet missen. Hetzelfde gezicht, dezelfde blik. Ik moet hebben zitten staren maar zijn broer had het niet echt door geloof ik. Ik keek ze zwijgend na. Daarom kon hij dus niet. Het tijdschrift kon me niet meer afleiden, ik dronk mijn koffie op en vertrok. Ik werd gek.
Dat bleef ik, de rest van de middag en avond. Het zat me dwars. Ik kreeg langzaam een hekel aan hem. De manier hoe hij naar me keek, zonder te kijken. Gezicht zonder emotie. Alsof het hem allemaal niets deed. Als de zaken zo lagen dan was het wel duidelijk. Dan bekeek hij het maar, dan ging ik er verder geen tijd in steken. Ik had me al vaak genoeg gestoten, deze keer liet ik me niet kennen. Meteen besefte ik dat het daar al te laat voor was. Hij had me geraakt, ik kon het niet meer zo gemakkelijk los laten. Maar hij was nu aan zet, vond ik. Hij liep me voorbij alsof hij me niet kende, dat moest zijn schuldgevoel maar zijn. Ik ging niets van me laten horen.
Tegen 11 uur in de avond had ik nog aan niets anders gedacht dan aan hem. Er moest toch een verklaring voor zijn. Die verklaring kwam in de vorm van een berichtje in mijn telefoon.
Sorry van vanmiddag. Mijn broer was er bij, die weet nog van niets. Ik zie je donderdag. xx
Het maakte me op slag weer vrolijk. Hij dacht aan me! Hij vond het ook vervelend! Natuurlijk wist zijn broer nog van niets.
Ik snap het wel. Ik zie je donderdag. xxx
Ik sprong op uit de bank toen ik het verzonden had en haalde nog wat te drinken. Ik was verbaasd om de omslag in mijn hoofd. Dit ging helemaal goed komen.
Ik had de rest van de week niets meer van hem gehoord. Mijn goede zin na het berichtje van zaterdagavond was ver te zoeken. Ik was benieuwd of hij er zou zijn, bij het klimmen. Ik was laat. Toen ik de parkeerplaats op reed zag ik hem niet staan. Ik had het kunnen weten. Die kwam niet meer. Toen ik binnen liep zat hij al aan een tafeltje met Simon en Hessel. Hij lachte naar me. Ik kreeg het meteen weer warm van binnen. Ik was verbaasd, maar liet het hem niet merken. Ik vond het ook gewoon leuk en dat mocht hij best weten. Samen met hem klom ik de hele avond. Hessel leerde hem hoe het zekeren werkte en hield een oogje in het zeil.
‘Ik zei je toch dat hij het leuk vond,’ grijnsde Hessel halverwege de avond.
Ik knikte lachend.
‘Leuk dit.’
‘Hij heeft er ook wel gevoel voor,’ constateerde ik tevreden.
‘Ja,’ zei Simon met mijn hoofd in zijn nek.
Samen keken we hoe Friso zich naar boven werkte. Elegante techniek had hij. Hier en daar worstelde hij, maar dat was niet erg. Met een glunderend gezicht kwam hij even later weer naar beneden. Hij keek uitdagend naar mij, ik kon alleen maar glimlachen. Niets was er verder aan hem te merken, geen blik, geen aanraking, niets. Niets wat ook maar een klein beetje deed denken aan de week er voor, bij mij thuis. Ik kon niets van zijn gezicht lezen. Niets van wat hij dacht, niets van wat hij voelde, niets van wat hij wilde. Ik nam een afwachtende houding aan en daar leek hij zich helemaal in te kunnen vinden.
De rest van de avond verliep zoals de week ervoor, Simon was op tijd weg, wat later liepen Friso, Hessel en ik naar buiten. Nog even praatje maken bij Friso’s fiets. Ik treuzelde weer, hoopte stiekem dat Hessel zou gaan. Dat deed hij. Hij wenste ons een fijne avond en liep naar zijn auto. Friso zei niets, keek Hessel na, ontweek mijn blik.
‘Nog ergens iets gaan drinken?’ vroeg ik.
‘Is goed,’ zei hij. ‘Weer bij jou thuis?’
Ik knikte, ik vond het best. Samen staken we onze hand op naar Hessel die wegreed.
‘Zie ik je zo,’ zei ik en liep naar mijn auto.
Hij zwaaide naar me toen hij langs mijn auto reed terwijl ik mijn tas achterin gooide. Ik keek hem na en wist niet wat ik moest denken. Ik zou er zo wel achter komen.
Ik had mijn flat al opgeruimd, “voor het geval dat”. Ik was al even thuis toen de intercom lawaai maakte. Met een kort ‘Hey, kom boven’ liet ik hem binnen. Een minuut later stond hij voor mijn deur. Ik liet hem binnen en sloot de deur achter hem. Hij was mij voorbij gelopen, draaide zich om en keek naar me. Ik kon niets anders doen dan hem aankijken met een glimlach. Daarna ging alles snel. Hij pakte me vast, drukte zijn mond op die van mij en kuste me, lang. Weer onstuimig, weer zonder enige richting. Ik liet het gretig toe.
‘Sorry voor zaterdag,’ hijgde hij tussen twee kussen door, ‘ik kon echt niets zeggen.’
‘Is al goed,’ kuste ik terug. ‘Geeft niet.’
Hij kreunde. ‘Dit wil ik de hele week al.’
‘Ik ook,’ zuchtte ik.
Alle twijfel was uit mijn hoofd. Dit voelde goed, ik wilde hem en hij wilde mij. Ik werkte zijn jas van zijn armen, meteen toen ze vrij waren sloeg hij ze weer om me heen. Zijn ademhaling ging snel, zijn lippen lieten mijn mond los en hij keek me diep in mijn ogen.
‘Sorry,’ zei hij weer.
‘Geen sorry zeggen,’ fluisterde ik. ‘Je bent er nu. Hier. Da’s goed.’
Hij glimlachte verlegen. Ik liet hem half los.
‘Kom,’ zei ik, ‘hier drinken we er eentje op.’
Hij grinnikte, volgde me de kamer in. Toen ik terug uit de keuken kwam zat hij in de bank en keek me aan. Ik ging naast hem zitten met een kus op zijn wang. Hij ging tegen mij aan hangen. Ik sloeg een arm om hem heen. Hij kroop tegen me aan, verborg zijn gezicht in mijn nek en zuchtte.
‘Af en toe heb ik zo’n hekel aan mezelf.’
‘Waarom?’
‘Dat ik het allemaal zo stiekem moet doen. Niemand weet het van mij.’
‘Nou en? Dat komt vanzelf wel een keer hoor.’
‘Weten jouw ouders het van jou?’
Ik lachte. ‘Dat dacht ik wel, ja.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik heb een tijd een vriend gehad, die kwam nogal vaak bij ons thuis toen.’
‘Hoe oud was je toen?’
‘Achttien.’
‘Ik ben nou al negentien,’ kwam er zuchtend uit.
‘Nou en?’
‘Ik durf er niet voor uit te komen. Net als afgelopen zaterdag. Mijn broer vroeg of ik mee ging, de stad in. Ik kon geen nee zeggen. Als ik nee had gezegd dan had hij vragen gesteld waarom niet. Ik weet niet wat ik dan moet zeggen.’
Ik aaide een keer door zijn haar, drukte een kus op zijn kruin.
‘Dan heb ik naderhand zo’n hekel aan mezelf. Ik haat het echt. Vooral toen ik jou nog tegen kwam.’
‘Hé, je bent er nu. Daar gaat het om.’
Hij keek omhoog en glimlachte. Hij rekte zijn hoofd naar boven en gaf me een kus. Daar liet ik hem niet mee weg komen. Ik nam hem mee in mijn val achterover op de bank, hij kroop verder op me en liet het gebeuren. Hij kuste meer weer, het leek wel of hij niet meer te houden was, alsof alles van de afgelopen jaren ingehaald moest worden. Hij lag zwaar op mij, alsof hij in me op wilde gaan. Niet meer los wilde laten. Alsof ik dat zelf wou. Mijn twijfel was weg. Mijn hand verdween onder zijn shirt en streelde de huid van zijn rug. Hij sidderde even, zoende me langzamer. Ik bleef zijn rug langzaam strelen, kuste hem traag. Zijn mond liet me los, zijn gezicht verdween in mijn nek. Mijn vingers masseerden zijn ruggenwervels, ik voelde zijn lichaam ontspannen.
‘Lekker?’
Hij kreunde tevreden. Ik glimlachte, ging gewoon door. Zo bleven we een tijdje liggen, maling aan alles. Hij tilde zijn hoofd op en gaf me glimlachend een kus. Ik probeerde te gaan zitten, maar hij hield me tegen. Hij lachte, stoeide met me. Hij duwde me terug in de bank, kuste me en kwam weer op me liggen.
‘Dit mag van mij uren duren,’ zei hij zacht.
‘Dan doen we dat toch?’
‘Ik moet zo gaan.’ Het klonk triest.
‘Gaan we een volgende keer verder. Je mag hier op de bank komen liggen wanneer je wilt.’
Hij grinnikte. Ineens richtte hij zijn hoofd op en keek me aan. ‘Morgen?’
‘Morgen.’
Hij glimlachte tevreden. Hij keek op de klok. ‘Ik moet gaan.’
‘Jammer,’ daagde ik hem uit.
‘Morgen blijf ik langer.’
Ik kuste hem. ‘Hou ik je aan.’
Hij lachte en stond op. Ik strekte mijn arm en liet me omhoog trekken.
‘Morgen,’ zei ik zacht in zijn oor.
Hij knikte. Bij de deur zoenden we lang, voordat hij zich los kon maken en kon gaan. Ik hing over de reling te kijken hoe hij beneden wegfietste. Hij keek omhoog en zwaaide lachend. Ik kuste de lucht naar beneden en ging toen naar binnen. Ik was tevreden.
Een beetje onrustig zat ik die vrijdagavond in mijn bank. Geen idee hoe laat hij zou komen. Ik had hem nog een sms gestuurd maar daar kwam geen reactie op. Ik schonk nog maar een kop koffie in, zapte wat door de kanalen op tv. Om half 10 piepte mijn telefoon.
Ik ben onderweg.
Ik stuurde een paar kruisjes terug als kus en zakte tevreden terug in de bank. Half uurtje, hooguit. Hij moest hard gefietst hebben, na ruim een kwartier belde hij aan. Een minuut later had hij me vast, kuste me.
‘Ik kon niet eerder weg.’
Ik glimlachte. ‘We hebben de hele avond toch nog? Of moet je op tijd weer gaan?’
Hij schudde zijn hoofd lachend. ‘Ik heb gezegd dat ik een feestje had van studiegenoten. Kan laat worden.’
Ik streek een keer door zijn haren en gaf hem een kus. Hij glimlachte verlegen. Zonder elkaar echt los te laten liepen we de kamer in. Zwijgend liepen we door naar de bank en lieten ons er op vallen. Hij lag weer boven op me, zoende me zonder richting. Ik liet het over me heen komen, was verbaasd dat hij ineens zo passioneel kon zijn. Het duurde niet lang. Hij ging weer rechtop zitten, keek me aan en glimlachte. Daarna draaide zijn gezicht naar een serieuze blik.
‘Ik heb weer moeten liegen thuis,’ zei hij tegen me.
‘Leugentje om bestwil,’ grapte ik.
Hij knikte balorig. ‘Het viel me mee, zoveel vragen stelden ze niet.’
‘Relaxed toch?’
‘Gelukkig wel.’
Hij keek nog steeds serieus. Ik ging zitten, kuste hem en streek een keer door zijn haar.
‘Niet zo over piekeren jij. Komt vanzelf wel een keer.’
Hij glimlachte weer. ‘Je hebt ook wel gelijk.’
Ik stond op, haalde wat te drinken. Friso keek naar de tv die nog aan stond.
‘Iets interessants?’ vroeg ik.
‘Er komt zo een mooie film.’
‘Kijken?’
Hij knikte. Ik ging zitten, tilde mijn arm op en keek hem aan. Hij kroop tegen me aan, pakte mijn hand en trok mijn arm steviger om hem heen. Hij kreunde een keer tevreden. De film begon. Ik had een schaal met borrelnootjes op mijn schoot gezet en had er voor gezorgd dat ik zonder op te staan bij mijn glas kon. Friso lag tegen mij aan. Een arm lag voor mij langs om mijn middel. Af en toe streelde zijn hand langs mijn zij. Ik kuste zijn hoofd en keek naar de tv. We zeiden niet veel. Af en toe bewoog hij een keer, of aaide ik zijn arm. Meer niet. Dit was saai. Dit was duf. En ik vond het heerlijk. Slok uit mijn glas, paar borrelnootjes af en toe. Meer niet. Saai. Duf. Heerlijk.
Halverwege de film tijdens een reclame keek hij me een keer aan en kuste me. Ik kuste terug, verschoof wat zodat we wat meer gingen liggen. Friso pakte nog net op tijd de schaal en zette die op tafel. Hij kuste me, kwam op me liggen. Zijn tong likte langs mijn lippen, ik liet hem gretig toe. Mijn hand kneep zich vast in zijn haren. Hij kreunde weer. Mijn andere hand werkte zich onder zijn shirt en streelde de warme huid van zijn rug. Daar begon hij wilder van te zoenen. Langzaam werkte ik zijn shirt wat omhoog zodat ik er wat makkelijker bij kon. Hij liet het toe. Een eindje bij ons vandaan was de film al weer begonnen. Daar hadden we geen aandacht meer voor. Zijn hand had ondertussen de huid van mijn zij gevonden. Langzaam schoof mijn trui een stukje naar boven. Ik kneep even en keek hem aan. Zijn ogen staarden in die van mij, zijn mond een stukje open. Mijn blik schoot even in de richting van de deur naar mijn slaapkamer. Hij begreep wat ik bedoelde. Ik probeerde te gaan zitten, duwde hem een stukje van mij af zonder hem los te laten. We gingen staan, zoenden weer verder. Mijn trui schoof hij weer omhoog. Ik liet hem mijn trui uittrekken, daarna was zijn shirt snel verdwenen. Meteen pakte hij me weer vast, kuste me. Dit voelde goed. Zoenend schuifelden we richting de deur. Het ging stuntelig, niet veel later vielen we lachend op mijn bed. Zijn riem was al los. Hij liet het toe, ik knoopte liggend op bed zijn broek los. Hij was gretig, peuterde aan mijn riem. Echt lukken wilde het niet, doordat we half op elkaar lagen. Ik ging zitten, hielp hem zijn broek uittrekken. Niet veel later lag die van mij ook op de grond. Ik kroop tegen hem aan, duwde hem op zijn rug en kuste hem. Mijn hand streelde zijn borst. Hij was nu minder gretig, onzeker zelfs. Afwachtend. Ik pakte zijn zij en draaide hem op me. Hij steunde op zijn handen, zijn ogen staarden dwars door me heen, zijn erectie lag hard tegen die van mij tussen ons in. Ik duwde mijn bekken wat omhoog, hij keek even tussen ons in. Daarna zakte hij door zijn armen en verborg zijn gezicht in mijn nek. Hij trilde een beetje. Ik aaide over zijn rug en kuste zijn wang. Ik kneep zachtjes in zijn billen, hij bewoog langzaam heen en weer. Onze shorts verschoven, ik voelde vocht tegen mijn buik. Mijn handen verdwenen onder zijn boxer en schoven die naar beneden. Hij trilde weer even, kuste mijn nek. Ik draaide hem van me af, draaide hem op zijn buik en masseerde zijn rug.
‘Ontspan,’ fluisterde ik voorovergebogen bij zijn oor.
Hij kreunde zachtjes toen ik zijn schouders kneedde. Mijn handen gleden naar beneden en schoven zijn boxer van zijn benen af. Meteen daarna kneedde ik zachtjes zijn billen. Hij haalde een keer diep adem. Ik probeerde hem om te draaien maar hij wilde duidelijk zo blijven liggen. Ik masseerde zijn rug weer. Hij was gespannen maar langzaam werden zijn spieren losser. Hij was mooi, een beetje breekbaar. Zijn handen lagen naast zijn lichaam en raakten mijn knieën aan. Hij pakte ze zachtjes vast en kneep met een diepe zucht. Mijn vingers duwden zich in zijn huid. Ik boog voorover en kuste zijn schouder. Ik ging op hem liggen en draaide ons een stukje. Hij lag op zijn zij voor me, zijn rug tegen mijn borst. Ik sloeg mijn arm om hem heen en hield hem even stevig vast. Hij draaide zich langzaam om, pakte mij vast en zuchtte.
‘Dit is zo nieuw.’
Ik kuste hem en trok hem tegen me aan. Zijn hand zocht de rand van mijn boxer en trok hem naar beneden. Ik zag hem kijken. Zijn hand bleef op mijn heup liggen. Ik kuste hem, zoende. Mijn hand gleed traag naar zijn kruis en pakte zijn erectie vast. Traag trok ik hem af, hij deed mijn bewegingen na. Hij had me zachtjes vast, voorzichtig. Ik keek hem aan en glimlachte. Mijn neus wreef langs die van hem. Ik kuste hem, zijn wang, zijn schouder. Langzaam ging ik lager. Hij begreep wat ik van plan was, zijn ademhaling ging sneller. Hij lag stil op zijn rug, kon niet meer bewegen leek het. Ik kuste zijn eikel en zoog hem zachtjes naar binnen. Ik hoorde hem naar lucht happen.
‘Ruben…’
Ik zoog hem wat verder naar binnen, hield hem vast met een paar vingers. Ik likte, bewoog heen en weer. Naast mijn gezicht bewoog zijn buik met zijn adem mee. Ik zag hem ineens aanspannen. Ik liet hem uit mijn mond glijden en trok hem verder af. Met een kreun kwam hij klaar en ontlaadde op zijn buik. Ik keek naar hem, hij staarde naar het plafond met zijn ogen wagenwijd open. Ik ging weer naast hem liggen en kuste hem. Mijn kruis drukte tegen zijn heup. Friso zei niets, keek me alleen maar aan. Zijn hand zocht mijn erectie. Met zachte hand trok hij me af. Ik zag hem twijfelen. Even later kuste hij heel voorzichtig mijn buik. Weer even twijfel, maar daarna sloot hij zijn lippen er omheen en likte met zijn tong. Ik kneep mijn handen vast in zijn haren. Lang duurde het niet. Hij keek me weer aan, kuste mijn lippen. Ik voelde mijn orgasme naderen, begon sneller te ademen.
‘Ik wil het zien,’ zei hij.
‘Kijken dan,’ grinnikte ik.
Zijn hand ging sneller en dat tilde me over de drempel. Ik ontlaadde, greep de lakens vast. Toen ik mijn ogen weer opende keek ik in zijn breed lachende gezicht. Hij kuste me. Ik trok hem tegen me aan, gooide het dekbed over ons heen en hield hem vast. Hij kwam tot rust, ontspande.
‘Dit was gaaf.’
‘Lekker,’ zei ik.
‘Ook.’ Hij grinnikte. Zij spanning was weg en maakte plaats voor balorigheid. Eventjes kietelde hij me, ik kietelde hem plagerig terug waardoor hij lachte. We zoenden, hielden elkaar vast en bleven stil liggen.
Ik schrok wakker toen hij ineens bewoog. Hij zat al op de rand van het bed, zocht in de zakken van zijn broek naar zijn telefoon. Die ging af. Ik keek op de wekker en schrok. Half 6. Dat kon maar één iemand zijn die belde.
‘Met Friso.’ ‘Ja.’ Hij begon geïrriteerd te klinken. ‘Weet ik. Het is gewoon nog gezellig.’ ‘Nee, we zitten bij een jongen thuis, om nog wat te drinken.’ ‘Ja…’ ‘Ik kan toch uitslapen?’ ‘Ja, ik kom zo naar huis.’ ‘Ja. Natuurlijk.’
Ik streelde zijn rug toen hij met een zucht zijn telefoon uitdrukte.
‘Mijn moeder.’
‘Dat idee had ik al.’
Ik was gaan zitten, kuste zijn schouder.
‘Ik moet zo gaan.’
‘Snap ik.’ Ik liet mijn hoofd tegen zijn rug rusten, mijn armen om hem heen. ‘Sorry, ik was in slaap gevallen.’
‘Ik toch ook?’
Ik grinnikte. Eventjes lachte hij mee. Ineens sloeg zijn humeur om. Hij boog voorover, trok geïrriteerd zijn short en zijn broek aan. Hij zocht onder het dekbed naar zijn sokken.
‘Waarom belt ze dan ook?’
‘Omdat je niet verteld hebt dat je zou blijven slapen?’
‘Dan nog.’
‘Ze maakt zich zorgen, da’s toch niet gek?’
Hij zei niets, stond op en liep de slaapkamer uit. Ik stapte mijn bed uit, trok snel mijn badjas aan en volgde hem. Hij stond midden in de woonkamer, trok zijn shirt aan en keek rond waar zijn schoenen waren gebleven. Ik hing in de deuropening. Hij keek naar me. Hij keek triest.
‘Sorry,’ zei hij weer.
‘Geen sorry zeggen, Friso.’
‘Ik baal gewoon van mezelf. Laat me nou maar.’
Hij had zijn schoenen al aan, liep naar de gang voor zijn jas.
‘Friso,’ zei ik.
Hij keek naar me. Ik pakte zijn armen vast en kuste hem.
‘Ik kan maar beter gaan nu.’
‘Ik heb een mooie avond gehad,’ zei ik.
Daar glimlachte hij toch van. ‘Ik ook.’
‘Ik wil je snel weer zien.’
‘Ik jou ook.’
‘Morgen?’
‘Weet ik nog niet. Eerst kijken hoe het thuis gaat.’
‘Is goed,’ kuste ik hem.
Hij kuste me terug. ‘Ik ga.’
‘Kijk uit onderweg.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Zal wel lukken. Het is alweer licht buiten.’
Ik lachte. Hij keek balorig terug. Hij gaf me nog een kus en ging toen naar buiten. In mijn badjas stond ik te kijken hoe hij beneden wegreed. Hij zwaaide. Ik deed de deur weer achter me dicht. Het viel me nu pas op dat de tv nog aan stond. Met een zucht zette ik die uit en slofte gapend terug naar mijn slaapkamer. Licht uit, wat geen verschil meer maakte. Voor mijn bed liet ik de badjas van mijn schouders glijden en kroop terug in bed. Ogen dicht. Slapen. Maar niet voordat ik nog een tijd aan hem had liggen denken.
Ik werd een paar uur later weer wakker, zijn geur hing nog om me heen in mijn bed. Ik rekte me een keer uit en staarde naar het plafond. Het was een mooie nacht geweest. Al was de afloop misschien een domper geweest, ik had er van genoten om met hem te slapen. Ik wist dat hij dat ook gedaan had. Ik trok mijn badjas weer aan en slofte naar de keuken voor koffie. Mijn telefoon ging.
‘Wakker?’ Ik hoorde de spottende stem van Friso.
‘Net,’ grinnikte ik. ‘Ik ben koffie aan het zetten.’
‘Heb ik al op.’
‘Je klinkt redelijk fris, moet ik zeggen.’
Hij lachte. ‘Ik ben korte nachten gewend. En alles bij elkaar opgeteld hebben we best lang geslapen.’
‘Het was even apart wakker worden tussendoor.’
‘Sorry, Ruben.’
‘Hé, maakt niet uit. We hadden gewoon niet in slaap moeten vallen.’
‘Kan ik het goed maken met je? Vanmiddag ergens wat gaan drinken?’
‘Lekker.’
‘Over een uurtje?’
‘Da ga ik halen.’
We hingen op en ik wist dat ik moest gaan haasten. Het maakte me niet uit. Ik had niet verwacht dat ik hem nog zou zien en ik had er veel voor over.
Ik kwam gehaast aan op de markt maar ik was mooi op tijd. Friso was er al. Hij lachte naar me, wilde me even vastpakken maar hield zich in. Vlak naast elkaar liepen we naar het terras. Het was niet echt druk. We zochten een tafeltje achteraan, in de hoek. Zoveel mogelijk uit het zicht, zo veel mogelijk privacy.
‘Bier?’
‘Ik ben net wakker, gek,’ protesteerde ik.
Friso keek me uitdagend aan.
‘Ja, ik ben een ouwe lul, zeg het maar.’
‘Nee, dat hoor je me niet zeggen.’
We zaten onderuit, ik nog een koffie, hij na lang twijfelen ook. Tussen onze stoelen raakte ik even zijn hand aan.
‘Ondanks dat het niet de bedoeling was heb ik heerlijk geslapen met je.’
‘Ik ook. Alleen mijn moeder moest zo nodig bellen.’
‘Is niet gek op zich toch? Volgende keer zeggen dat je blijft slapen, is er niets aan de hand.’
‘Alsof ze dan geen vragen gaat stellen.’
‘Verzin je wat. Als jij een feest hebt wat laat wordt, dan snapt ze toch wel dat je niet meer naar huis wil?’
‘Dan ken jij mijn moeder nog niet.’
‘Zo erg kan het toch niet zijn?’
Hij zuchtte een keer. ‘Ze waren al rond de 40 toen ik geboren werd. Mijn vader is al 61. Zij een jaar jonger. Ik was een beetje een probleemkind, veel ziek in de eerste jaren. Tot aan mijn pubertijd eigenlijk wel. Ze zijn een beetje bezorgd geweest, en nu nog.’
‘En jouw broer dan?’
‘Jort? Die heeft het een stuk makkelijker. Hij is de tweede, en heel anders. Sportief, kan de hele wereld aan. Maar dan nog. Ze zijn nogal ouderwets. Strakke regels. Jort heeft vaak ruzie met ze, hij heeft echt schijt aan alles. Maar toch krijgt hij veel voor elkaar bij ze. Vooral bij mijn vader.’
‘Papa’s oogappeltje?’
‘Zoiets. Hij is sportief, handig. Vlotte babbel.’
‘De snelle jongen van de hockeyclub.’
‘Ja. Vriendinnetjes bij de vleet. Nou ja, hij ziet er ook goed uit.’
‘Ja, klopt.’
Friso keek me even aan.
‘Hij lijkt op je,’ maakte ik mijn zin af.
Daar kon hij om lachen.
‘Als ze eenmaal een beetje gewend zijn aan jouw studentenleven, dan draaien ze wel bij toch? Kunnen ze bij jouw broer ook.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Voor een deel misschien. Maar de strakke normen en waarden blijven gelden. Dat zit er in gebakken. Zo is de hele familie.’
‘Ruben!’
Ik keek op en zag Marnick op ons toe lopen.
‘Marnick. Hoe gaat ie?’
‘Goed. Hoe gaat het met jou? Tijdje niet gezien.’ Hij pakte een stoel en ging zitten. ‘Laatste keer dat ik je zag was op dat feest.’
‘Druk. Je kent het wel. Dit is Friso trouwens. Friso, Marnick, goede vriend van mij.’
Marnick gaf hem een hand. Ik zag hem even nadenken maar hij zei verder niets. Friso keek even naar me, met een beetje bedrukt gezicht.
‘Bier?’ vroeg Marnick.
Friso keek naar me, knikte maar toen ik dat ook deed. Marnick stak zijn hand op naar het meisje dat het terras bediende. Hij stak drie vingers op. Ze knikte en liep naar binnen.
‘Leuk ding,’ keek hij haar na.
Ik lachte. ‘Denk jij wel eens ergens anders aan?’
‘Nee,’ antwoordde hij balorig. ‘En misschien heeft ze wel een leuke broer voor je.’
‘Alsjeblieft niet zeg. En dan jou als zwager zeker? Laat maar.’
Marnick lachte, boog achterover toen ze de drie glazen op tafel zette. Hij rekende af, gaf een fooi op een manier dat ze meteen wist wat hij dacht. Met een beetje spottend gezicht liep ze terug naar binnen. Dat kon hij dus mooi vergeten. Marnick dronk snel. We praatten wat over het werk, het klimmen. Toen hij hoorde dat Friso voortaan mee ging keek hij hem even aan.
‘Jij klimt ook? Gaaf. Ik heb er geen tijd voor, helaas. Ik ben wel eens mee geweest, erg leuk om te doen.’
Friso liet het allemaal maar over zich heen komen. Marnick stond weer op.
‘Ik ga weer verder. Bovendien willen jullie toch gewoon tijd voor jezelf.’
Ik lachte, Friso keek betrapt.
‘Zie je, Marnick.’
Hij vertrok, Friso keek hem na.
‘Hij weet het dus ook van jou?’
‘Iedereen die me kent, Friso. Hij dus ook.’
‘Maar waarom zag hij nou meteen dat wij iets met elkaar hebben?’
‘Dat ziet hij niet, dat gokt hij. Deze keer gokt hij een keer goed.’
Friso zweeg.
‘We mogen hem wel dankbaar zijn trouwens.’
‘Hoezo?’
‘Door hem was ik op dat feest van de hockeyclub van jouw broer.’
‘Hij speelt daar ook?’
Ik knikte.
‘Ik vond hem al zo’n bekend gezicht hebben.’
‘Zou zo maar eens kunnen. Hij speelt in het Heren 1 team.’
Friso keek bezorgd.
‘Hé, relax. Hij komt dan wel erg los en joviaal over, maar dat doet hij niet tegen iedereen. Hij weet wat hij wel en niet kan vertellen.’
Friso dronk zijn glas verder leeg. Mijn hand zocht die van hem weer even tussen onze stoelen in.
‘Ik wil straks minstens één kus van je,’ zei ik zacht.
Hij glimlachte.
‘Of meer.’
‘Niet hier op te terras.’
‘Nee, natuurlijk niet, gek. Zullen we gaan?’
Friso knikte, stond ook meteen op. Samen fietsten we weg.
‘Ik rij wel een stukje met jou mee,’ zei hij.
Dat deed hij tot aan de flat waar ik woonde.
‘Kom je nog even mee naar binnen?’
‘Ik moet zo weer thuis zijn.’
Bij de deur van de schuur kuste ik hem. Zijn handen lagen voorzichtig op mijn heupen. Ik trok hem tegen me aan. We zoenden.
‘Wanneer zie ik je weer?’
‘Donderdag pas weer, denk ik.’
‘Hoe leg je dat eigenlijk uit thuis?’
‘Sporten met studiegenoten.’
‘Weten ze dat je klimt?’
Hij knikte. ‘Zo eerlijk mogelijk blijven. Pa was er trouwens wel meteen enthousiast over.’
Ik glimlachte. ‘Dan zie ik je donderdag weer,’ zei ik.
‘Zeker weten.’
Hij kneep in mijn heupen, kuste me lang. Langzaam trok hij zijn gezicht terug, onze lippen plakten eventjes aan elkaar. Ik streek een keer door zijn haar, kuste hem een laatste keer.
Diezelfde avond belde Marnick. ‘Thuis vanavond?’
‘Ikke wel. Hoe laat ben je er?’
‘Uurtje of 9 denk ik. Komt dat uit?’
‘Is goed. Bier staat koud.’
Hij lachte. ‘Tot vanavond.’
Dat werd half 10, voor hij er was, maar dat was ik gewend van hem. We zaten onderuit gezakt in de bank, flesje in de hand.
‘Ruben heeft weer een nieuwe verovering, of zag ik dat verkeerd?’ vroeg hij ineens.
Ik glimlachte betrapt.
‘Beetje jong nog, of niet?’
‘Beetje. Ik heb hem bij toeval leren kennen. Op dat feest in jullie kantine.’
‘Ja, dat dacht ik al. Niks van gemerkt toen, al heb je er even mee staan praten toen.’
‘Je herinnert je hem nog? Niets van gemerkt vanmiddag.’
Marnick zweeg even. Hij keek me even aan.
‘Wat?’
‘Ik wist niet dat hij homo was. Verbaast me ook. Ruben, mag ik je waarschuwen?’
Dit voelde ongemakkelijk. Ik keek hem vragend aan. ‘Jij kent hem?’
‘Hij komt iedere zondag naar de wedstrijden kijken. Dat willen zijn ouders. Zijn vader is de voorzitter van onze club. En dat is geen gemakkelijke vent.’
© 2009 Oliver Kjelsson